Sustum!

Ben giderken ardımdan baktın öylece

Oturduğun koltuğa gömülmüştün sanki Sanki ölmüştün Başın ellerinin arasında, görmek istemeden ama bu gerçeğe katlanarak duruyordun öylece

Gidiyordum

Dur demiyordun

Durmuyordum

Seni bekliyordum

Ölmeyi dilediğim nadir anlardandı…

Kızgınlığını, dargınlığını hatta belki nefretini alıp sırtıma, öylece kaldım hayatın tam ortasında Issızlaştı bir anda, kapının arkasındaki dünyada hayat bitti

Burada kal, yaşam burada demedin

Dışarı çıktığın an nefes alamazsın demedin

Ölürsün demedin

Öldüm…

Her hareketimde yalvardım sana Sen sessizce sigaranı yakarken, elimden geldiğince yavaş gidiyordum Dur demek için zaman yaratıyordum sana Yarattığım zamanları sessizlikle harcıyordun

Gidiyordum

Dur demiyordun

Hoşça Kal dedim son gücümle İstiyordum ki, seninle kalmak istiyorum de Ancak o zaman hoş olur kalmam de “ Ne halin varsa gör” dedin sinirle kalkarken, kapıyı çarparak çıktığın oda daraldı Birden bire karardı dünya Birden bire öldüm

Kapıdan çıktığımda dünya değişmişti sanki Bildiğim yaşam değildi gördüğüm Islak sokaklara, soğuk havaya ve devam eden yaşama katıldım ben de Ağladım var gücümle Oturduğum kaldırımda, baş başa kaldığım yalnızlığımla ağladım Ağlamak hayatı kolaylaştırıyordu Yada gerçeğe inanmamı

Sonra yürüdüm

Yürüdüm

Yürüdüm

Ne halin varsa gör dedin

Ne halim varsa gördüm

Ölsem, ölsem, ölsem hemen şimdi
Kaçsam, gitsem, kaçsam tam da şimdi
Bu kez pek bir afili yalnızlık
Aldatan bir kadın kadar düşman
Ağzı bozuk üstelik bırakmıyor acıtmadan
Bu kez pek bir afili yalnızlık
Ağlayan bir kadın kadar düşman
Tuzaklar kurmuş üstelik
Bırakmıyor acıtmadan
Bitiyorum her nefeste
Ne halim varsa gördüm
Çok koştum, çok yoruldum
Ve şimdi ben de düştüm

Sövdüm, sövdüm, sövdüm ben dünyaya
Acılara, sokaklara, ait olmaya, insanlara

Değmezmiş hiç uğraşmaya
Bu kez mecalim yok hiç dayanmaya dayanma ya