Ben Üzerine

Ben Üzerine!


Ben! Sadece ve yalnız “ben”!


Her şey ona göre ve her şey onun kölesi Davranış ve hareketler hep onun direktifleriyle Ötesinde hiçbir şey yok Öyle mi?!


Bence hastalık bu Belki de asrın en korkunç ve tehlikeli hastalığı Üstelik gizli ve sinsi Hem de bulaşıcı


Bir eğitimci şöyle der


“Hakikaten, insanda en tehlikeli damar, benliktir Onu okşamakla, çok fena şeyleri yaptırabilirler Şu asırda ehl-i dalâlet eneye binÂ*miş, dalâlet vadilerinde koşuyor Ehl-i hak, bilmecburiye beni terk etmekle hakka hizmet edebilir ‘Ben’ demeyiniz, ‘biz’ deyiniz Birbirinize karşı rekabet değil, bilakis birbirinizin meziyetiyle iftihar etmek, mütelezziz olmak bir vazife-i vicdaniyedir”


Evet, “ben”i olması gereken istikamete yönelten bu ışık düstura gönülden alkış tutarak diyoruz ki, insanın onca noksanı diz boyu olÂ*muşken ve ruhunda da bir o kadar yama varÂ*ken, “ben” diye tutturması pek garip ve güÂ*lünç doğrusu Ama bizler kendi kendimizin yalancı şahidi olmuşsak, bu pek âlâ mümkünÂ*dür de


“Ben”imiz kafestir bizim için Kendi prangamızı, kendi zincirimizi kendimiz takarız Sonra, gel de kurtulabilirsen kurtul bu esaretÂ*ten!


Ben yaptım Ben çattım Ben bulÂ*dum Ben yazdım Ben çizdim Ben olmasaydım!


Ben, ben, ben


Aşılmaz bir duvardır artık; onulmaz bir yara, silinmesi güç bir kara Evet, kara ben


Niye, “ben kusurluyum, ben hatalıyım, gerçek suçlu benim, bu yolun günahkâr benÂ*desi ben!” eksenli “ben” olmayız, bilmem ki?!


Gerçekte bu “ben”in, yani kendimizin biÂ*le sahibi değilken, onun adına âlemi sahiplenmek ne garip!?


Sadece söylemeyi becerebiliyoruz işte! Yoksa, başkaca gücümüz yok Ne elimiz, ne gözümüz, ne de aklımız bizimdir! Bilmekte, faÂ*kat zaman zaman gafletle unutmaktayız ki, bunlar bize, belli fonksiyonları yerine getirebilÂ*mek için verilmiş birer emanetten başka bir şey değildirler


Kendimizi bildik bileli “ben” diyoruz “Ben” diyebilmek, yani insan olmak gibi essiz bir zenginliğe sahip olduğumuz halde, gerçekÂ*te acaba kendimizi hakkıyla tanıyabilmekte miyiz?! O halde, peki ne diye ve ne hakla hâlâ ben!?


Bizim olmadığı açık seçik ortadaEmaÂ*neten verilmiş bir ölçü, bir mikyas bu ben Meçhulleri keşfetmek, denklemleri çözmek için ve sırlan açmak için bir şifre


Hep düşünmek, fikretmek gerek!


Ve düşünüyorum Buncacık gücüm, bilÂ*gim ve sanatımla ancak bu kadarını yapabiliyoÂ*rum Oysa ki, arkada öyle muazzam eserler var ki, benim yaptıklarım onların yanında çoÂ*cuk oyuncağı bile değil


Peki ya ötesi?! Ya diğer göz kamaştırıcı sanat harikaları?!


Evet, basit bir taştan menekşeye, kelebeÂ*ğe ve insana uzanan çizgide sonsuz sayıda ve güzellikte sanat eserleri


Görüldüğü gibi, bu muhteşem sergide “ben” de bir sanat Onun diğerlerinden tek farkı ise, bazı şeyleri düşünecek, akledecek ve yapacak kadar şuur ve kabiliyete sahip olmaÂ*sı Yani onun yapabildikleri de, kendi SahiÂ*bi’ nin eseri


Şu halde, yapılacak en önemli iş sahipÂ*lenmek değil, kendimizin ve de her şeyin gerÂ*çek Sahibi’ni tanımak


“Ben-kondu”yu yıkıp “biz” çatısını çatÂ*mak “Ben” buz tanelerini “biz” havuzunda eritmek


Elhâsıl; sahte benlik davasını bırakarak, “ben” kafesinden kurtulup hürriyete kavuşmak Ve bu emanetin, en büyük gerçeği tanıÂ*yıp bulma yolunda insana verilmiş mukaddes bir armağan olduğunu unutmayarak


Ziya Aydın