Mechule Mektuplar 1

Çok zamandır aynıydı, değişmezdi gecelerimiz Son günlerde, o sarsıla sarsıla ağlardı ben sigaralar içerdim peş peşe o yine ağlardı, fakat bilmezdi göz yaşlarının tümü kaderindeki yazının kelimesini bırak harfine dahi silmeyeceğimi

Dedim ya; hep aynıydı gecelerimiz Buğulu camın ardındaki sokak lambasında teselli bulurduk Sanki kar yağarken kimilerine göre garip bir alışkanlıktır belki kim bilir; bağzanda sobanın üzerinde ki çaydanlığın gizemli cızırtılarını dinlerdik Hiç konuşmadan; bir çocuğun annesinden ninni dinlediği gibi
Ben ona, o ağlarken katılmazdım Gerçi niçin ağladığını bilmezdim çoğu zaman, çoğu zaman bahaneler bulurdu kendince; sudan bahaneler En ufak bir tartışmada sığınırdı göz yaşlarının ardına Belki yüreğimin katı olduğunu düşünürdü; neden yalan söyleyip, çıkıpta şimdi yağan karın altında aramak gelmiyor içimden onu
Çünkü giderken açık bıraktığı gönlümdeki kapı hala açık
Yine soba üzerindeki çaydanlığın cızırtılarını dinliyorum Pencereden sokak lambasının altındaki yağan kara bakarak bir musiki gibi, ama farklı bir şey var
Bu sefer ben ağlıyorum

Inkar edemem Gece gibi karanlık saçlarını ve ay gibi parlak yüzünü özlediğimi Hoyrat bir rüzgar esiyor sanki Yağmur damlaları gibi yuvarlanan göz yaşlarımı üşütüyor; boğazıma bir şeyler düğümleniyor taş gibi Sonra o taş gibi şeyi yutuyorum Sanki nefes alsam seni kaybedeceğim, açsam gözlerimi hayalin silinecek gözlerimden, bilirsin duygular davetsiz misafir gibidir Giderken açık bıraktığın gönül kapılarımdan girdiler
Ve işte açmıyorum gözlerimi!



-Devam Edecek-