Seni Sensiz Sevmeye Alıştım

Seni sevip hissetmem için seni sahiplenmem gerekmiyor artık Yanımda olmasan da seni hissediyorum, seni hissettiğim kadar seninle oluyorum; baştan başa sen oluyorum
İlk kez acı çekmeden özlüyorum seni Sen benim değilmişsin, bunu en çok yalnızlığımda anlıyorum Sen, seni üzen duyguları, kendi karanlığını seviyorsun Sen, seni sevenleri sevemiyorsun Sen imkansızlığı seviyorsun, ve imkansızlığın sana çektirdiği acıları Oysa hayat bu değil Sevmek bu değil
Sen asla birinin sahipleneceği olamazsın, izin vermezsin Ve asla sahiplenemezsin birini Senin sahiplendiğin yalnızca kendi korkuların, büyüttüğün yalnızlığın O derin kimsesizliğin Bana bulaştırdığın kimsesizliğin Sevgi nasıl bulaşıcı ise hüzün ve nefrette öyle bulaşıcı Şimdi kendimde senin izlerini taşıdığımı görüyorum Senin karanlıklarında yüzüyorum Ne kadar kendime kaçsam o kadar seni buluyorum Ve her seferinde senin boşluğundan çaresiz kendime, kendi çaresizliklerime dönüyorum
Sen beni unutmak için savruldukça, bende seni unutmak için kendi acılarıma alışmaya çalışıyorum
Sen şimdi o sahte öykülerinde ara yalnızlığını Ancak hayat sahte öykülerde değil, yüzleşmekten kaçtığın gerçeklerde Senin gerçeklerin kaçtığın yaşamında; güçsüz yanlarında, öfkende, sevinçlerinde, geçmişinde, baştan başa kendinde Korktuğun yaşama dokunuşlarında, duygularında Bir kez olsun gir kendi gerçeklerinin ve yenilgilerinin arasına Ve gör kendini yüreğinin aynasında
Seni sensiz sevmeye öyle alıştım ki Artık sensizliği sana tercih eder oldu kalbim Yarattığım masalımsı kahramanımın yerine kimseyi koyamaz oldu kalbim Ne zaman biri bana açsa yüreğini, o derin yaralarım açılıyor önüme Beni bırakıp gittiğinde oluşan yaralar hala kanıyor