Hüznümü Sakladığım Yerler Eskidi Ey Ömrüm

Her çığlık bir susku, her susku bir çığlık oldu dudaklarımda, yüreğimin en derin yerlerini dolaşıyor durmaksızın Hüzün boynu bükük bir tablodur artık karanlık odamda, sıvaları dökülmüş bir duvarda asılı Paramparça bir yürektir hüzün yüzümün haritasında Solmuş güllerle dolu ıssız bir adada, unutulmuş bir anıyım ey hayat Öyle yalnızım ki, benden başka kimse yok yanımda

Günler sükût Kelimeler yitik, epeydir ne yazıp ne de çizdiğim var Acılara saplanmış sesim, dudağımda ve kalemimde sızılar sızıyor yalnız Yaslanacak dağını yitirdi yüreğimKatar katar turnalar geçip gidiyor üzerimden

Dönderince yüreğimi gözlerime, dağılıp gidiyor uzak iklimlere sevgi kuşlarım … Hasret çatlağı bir çöldeyim, gündüzler taşımıyor artık hayallerimi, geceler karanlıkHüznümü sakladığım yerler eskidi Oğlum bir çiğdem ile dağ arasında öksüz kaldı, ağlamasın diye uzakta kalmış anılar, ben ağladım geceler boyu onun yerine


bir uçurum kenarında kaldım ey oğul
umudun siyaha büründüğü yerde
tutunduğum dal incecik, kırıldı kırılacak
ah bir bilsen, bir bilsen
hangi acıların bağrımı deştiğini
trenlerin bile çekemediği yürek ağrımı

şimdi sen yüreğimin kimsesizliğisin ey oğul
özlemin her gece bir başka işler içime

ömür dediğin bir tutam düş
bir yanı kahır bir yanı küs
paramparça bir acıdır artık gökyüzüm
bütün sevinçler üşümüş

sen yüreğimin kimsesizliğisin ey oğul
kucağımda çocukluğun
kulaklarımda sesin
gözlerimde gülüşün var

acının yalnızlığı zifir
acının sızıları zehir
taştan da olsa dayanmaz yürek
Ah canım oğul


Bak vakit akşam yine Toplayıp tası tarağı, gitme vaktidir ey yüreğim Uzaklarda karanlığın içinde özlemler hayalinle birleştiğinde ve kuşlar sürü sürü selvi ağaçlarına tünerken, gecenin soğuk kollarına hüznün karasını sarıp, hasret düğümlendiğinde boğazına, düş yollara Bırak kederin uyusun yüreğinde bir zaman

Hayat ki, dalında sonsuz bir acı ve kıvrım kıvrım uzanan bir yol yüreğin gurbetinde ey ömrüm
Son trende kalktı bak, içimdeki çocuk sevinçleri kayıp Hayat küs, yıllar yorgun, kalbim ezik Canımın canı oğul yok artık, gülmek haram kesildi bize, yaşadıkça ağlamak oldu kaderimiz Hasretin tren raylarında inliyor bedenim şimdi her gece

Ruhum yaralı Türküler yaslı, sazımın telleri kopuk Karanlıktayım ey hayat, hiç bir ışık yetmiyor ruhumu aydınlatmaya, bütün ışıklara küsüm Acım dinmiyor, yüreğim soğumuyor, acı ki tarifsiz bir deli tayGelip oturmuş yüreğimin sofrasına kovsam gitmiyor, gücüm yetmiyor

Bir çocuğun üşüyen elleri gibi ömrüm, hiç bir şey yanıt vermiyor, hiç bir şey ısıtmıyor üşüyen yüreğimi, kaybolan düşlerimi Kırağı düşmüş umuduma, düşüme, direncime, sevincime Mutluluğum kayıp yıllarda esir kaldı

Selamsız sabahsız bırakıp gitti bizi can oğul, hiç bir şey geri getiremez artık insan güzelimi
Sevinç dediğin gençlik gibi, yağmur gibi yağar ve geçer, oysa şimdi ömrümün biktirdiği hüzün, sonsuz bir acıdır bana ey hayat

Gönlümü oğul hasreti aldı, elimi diken sardı, ellerimsiz, ayaklarımsız kaldım Yürümüyor artık hiç bir dağ Kirpiklerim gözlerimi saklıyor, dudaklarım sesimi Susuyorum! Yüreğimin defterinde sakladığım kederin hesabına yazılıyor içime saplanan her ihanet oku En yakınlarımdan gördüm en büyük ihaneti çünkü Ölmeden ölmektir bu ey ömrüm

Şarkılar sustu, zifiri saçlarıyla örtüyor bu şehri geceler Acımı kimsesiz kalmış sokaklarda yaşayan bir ihtiyarla paylaştım gece boyu, terkedilmiş bir örende Her ikimiz de kendi kaderimize ağladık

Anladımki, bu kalabalık şehirde yalnızım ben Dilsizim Kimsesizim
Aynalarda suretim, duvarlarda sesim var sadece, çığlıkla örülü bir tablo gibi