Değermi

”Yaşamak güçlü olmak değildir her zaman”, ağlama derler, ağlama! Ağlayacaksın, ağlamak ki içine sığmayan acıların firarı Acır işte ve ağrır kalbin, bu ağrıyı kelimelerle anlatmak, göstermek imkânsızdır Ve ne kadar çok ifade etmek istersin, o ağrıyla nasıl başa çıkabildiğini bir sen bir de sen bilirsin sonunda


Ne kadar güçlü durursak o kadar zarar verdiğimizin farkında mıyız acaba Kendimizi ne hızla tükettiğimizin farkındalığı daha çok acıtır Ve bunlar, zorluklarla başedemeyişimiz, fazlasıyla güçsüz hissetmemiz başkalarına ne kadar hafif gelir; hayatı ciddiye alıyorsun! Değer mi tüm bunlara! Yok, canım değmez!


Değer! Değer işte, almışsam üzerime en yorgun halimde onca yükü, o’nun için, diğeri için ve belki de senin için, değer! Kendimi ne hızla tükettiğim umurumda bile olmaz

Belki çok sonra neden bu kadar ciddiye aldım bu hayatı demeyeceğimden eminim


Hayatı hafife almak O’nu, diğerini ve belki seni hafife almak değil mi?


Ben alamam; diğerlerini ciddiye alarak yaşamam lazım, diğerleri acıtsa da, en çok ben üzülsem de, hafife alamam hayatı


Güçlü durabilmek ve hayat için yapabileceğimden fazlasını yapıyor olmak; bu yük ağırlaşınca, vakitsiz gözyaşları, ardından “güçlü değilsen güçlü durmayacaksın” diye çınlamalar Ama olmuyor işte; hem ciddiye alacaksın hem güçlü duracaksın


Hayat: O, diğeri ve belki de sen


Hayat’a her şey değer, değmeli


Sabah uyandığımda ne kadar yorgun hissetsem de içimi ısıtan bir şeyler var; dışarıda yağmura aldırmayıp şenlenen kuşun sesi, o belki de iç sesim, zaman zaman benden habersiz dışarıda bir dala konuyor, kim bilir?

Alıntı