Aşk Sözle Olsaydı Mecnun Kalem Olurdu

**Prof. Dr. Sinsi** · 07-10-2012

Aşk Sözle Olsaydı Mecnun Kalem Olurdu yazısı - gordion yazıları - Aşka dair yazılar

Gölgede kalmış aşkının kâtili mi, yoksa Mecnûn’a verilen bir hediye miydi?

Bu hikâye, gören ve görmeyen kalplere göre şekil değiştirdi

Görenler için hikâye, Mecnûn Leylâ’yı tanıyamadığında anlam kazandı

Görmeyen kalpler içinse, hikâye, ayrılıkla sonlandı

Bilseydi yüzyıllarca anılacağını yine de salınır mıydı, adına “insan” denen âlemlerin yanında…

Tebessüm eder miydi yine; sonsuzluğa özenen tartışmaların konusu olacağını söyleselerdi

Leylâ…

Bilseydi yine de ister miydi “ölemeyen” Leylâ olmayı…

Mecnûn’a dökülen gözyaşlarının, Leylâ’ya vurulan kamçılar olduğunu bilmeden çok şey aradık bu hikâyede…

Kimi yalnızca aşkta takılı kaldı, kimi ise aşkı tanımladı

Aslında aklını kullananlar için nice gerçekler vardı bu hikâyede…

Kâh tasavvuf meclislerine misafir oldu Leylâ ile Mecnun, kâh haberleri olmadan aşkları çalındı lâyık olmayanlarca…

Ama hep Mecnûn acılarla yandı… Leylâ hep umursamaz sanıldı…

Leylâ…

Yalnızca Mecnûn olmuş Kays’ı değil, asırları sürükledi peşinden… Aşkın en büyük kraliçesi oldu istemeden…

Acıyan yüreklerin sebebi kılındı ismi kullanılarak… Çünkü artık ağlayan her bir kalbin suçlusunun diğer adı da Leylâ idi

Peki Leylâ kimdi?

Ruhu uykusundan uyandıran hislerin tek anahtarı neden bu isimde saklı idi?!

Leyla, mâşuk olmaktan çok mu mutlu idi?

O’nun aşkıyla yanan Kays’a “Mecnun” denildiğinden beri o da artık Leyla değildi

Bu ayrılık, aslında büyük bir vuslatı beraberinde getirdi

Ve birbirlerinin bedenlerini göremedikleri andan itibaren aslında onlar sonsuza kadar birlikte olmanın kitabını kâinâta hediye etmişlerdi

Mecnûn şanslı olduğunu hiç fark edememişti

Henüz Leylâ’sını dahî bulamayan, ancak Mecnûn olma yarışlarında sıraya giren çok insan yitip gitmişti

Bilseydi taklitlerinin çokluğunu, o da Leylâ’ya teşekkür ederdi

Gerçek bir Mecnûn olmak bu kadar asillerin işi miydi?

Ve yeni bir keşif yapıldı kâinatta… Ruhun derinliği tartışıldı

Kalbinin, aslında kimin için attığını bulan Mecnûn, Leylâ’ya haksızlık mı etmişti; yoksa O’nu O’ndan daha çok sevdiğinden dolayı yine “iyiliği” için gerçekleri mi göstermişti çölde onu tanımayarak?

Ya Leylâ… Mâşukluk rütbesinden düşünce neler hissetmişti?

Yalnız olan yüreğini avuçlarına alıp sahibine teslim etmeliydi

Ve gerçek sahibinin adıyla süslemeliydi yüreğini… Ve Mecnun’u tanıttığı için teşekkür etmeliydi O’na

Ve bilseler ayrılamıyorlardı, aslında birbirlerinden Leylâ ve Mecnun… Kendilerinden sonra yüreklerini delice çarptıran tek varlık aynıydı, efsâne olan hayatlarında: Allah…

Ve aşkı bile kendilerine özendirmişlerdi…

Bir yok oluş ve alev alev yanan yürekler aslında cennet bahçelerindeki vuslatın müjdecisiydi

Leylâ Mecnûn’dan çok şey öğrenmişti, ancak Mecnûn, Leyla’nın sâyesinde ruhunun sahibini keşfetmişti

Ve Leyla hikâyenin kahramanı oluverdi

Şimdi Mecnûn ateşini alevlendirene borçlu gibiydi… Ve o da Leylâ’ya teşekkür için bir ayna tuttu yıllar sonra karşılaştıklarında… Kendisini Mecnûn’da gören Leylâ anladı ki, aslında gerçek Leylâ kendisi değildi

İçini yakıp kavuran Mecnûn’a duyduğu aşk ile vuslatı ararken Leylâ, daha büyüğü ile karşılaşmıştı

Artık gerçek olan her şeyin adı Mecnûn, yalanların ise Leylâ idi…

Ve aşk da o ikisinde özendiği şeyi keşfetti

Aşkın aradığı şey “gerçek”ti…

Ve o gün bugün dünya, masalla gerçek arasında gidip geldi

Kimi aşklar gerçekliğe erişti, kimi ise vuslata eremedi

Yani kısaca gerçekleri acı kabul eden herkes, yaşadığı aşk kadarıyla adına insan denildi ve aşka gerçekliği yakıştıran herkes de vuslatın nağmelerini dinledi

Çünkü adına aşk denen şey, O yüce varlığı içinde bir yerlerde keşfederek bu dünyaya uzaktan tebessüm edebilmekti

Gordion

07-10-2012	#1
Prof. Dr. Sinsi	Aşk Sözle Olsaydı Mecnun Kalem Olurdu Aşk Sözle Olsaydı Mecnun Kalem Olurdu yazısı - gordion yazıları - Aşka dair yazılar Gölgede kalmış aşkının kâtili mi, yoksa Mecnûn’a verilen bir hediye miydi? Bu hikâye, gören ve görmeyen kalplere göre şekil değiştirdi Görenler için hikâye, Mecnûn Leylâ’yı tanıyamadığında anlam kazandı Görmeyen kalpler içinse, hikâye, ayrılıkla sonlandı Bilseydi yüzyıllarca anılacağını yine de salınır mıydı, adına “insan” denen âlemlerin yanında… Tebessüm eder miydi yine; sonsuzluğa özenen tartışmaların konusu olacağını söyleselerdi Leylâ… Bilseydi yine de ister miydi “ölemeyen” Leylâ olmayı… Mecnûn’a dökülen gözyaşlarının, Leylâ’ya vurulan kamçılar olduğunu bilmeden çok şey aradık bu hikâyede… Kimi yalnızca aşkta takılı kaldı, kimi ise aşkı tanımladı Aslında aklını kullananlar için nice gerçekler vardı bu hikâyede… Kâh tasavvuf meclislerine misafir oldu Leylâ ile Mecnun, kâh haberleri olmadan aşkları çalındı lâyık olmayanlarca… Ama hep Mecnûn acılarla yandı… Leylâ hep umursamaz sanıldı… Leylâ… Yalnızca Mecnûn olmuş Kays’ı değil, asırları sürükledi peşinden… Aşkın en büyük kraliçesi oldu istemeden… Acıyan yüreklerin sebebi kılındı ismi kullanılarak… Çünkü artık ağlayan her bir kalbin suçlusunun diğer adı da Leylâ idi Peki Leylâ kimdi? Ruhu uykusundan uyandıran hislerin tek anahtarı neden bu isimde saklı idi?! Leyla, mâşuk olmaktan çok mu mutlu idi? O’nun aşkıyla yanan Kays’a “Mecnun” denildiğinden beri o da artık Leyla değildi Bu ayrılık, aslında büyük bir vuslatı beraberinde getirdi Ve birbirlerinin bedenlerini göremedikleri andan itibaren aslında onlar sonsuza kadar birlikte olmanın kitabını kâinâta hediye etmişlerdi Mecnûn şanslı olduğunu hiç fark edememişti Henüz Leylâ’sını dahî bulamayan, ancak Mecnûn olma yarışlarında sıraya giren çok insan yitip gitmişti Bilseydi taklitlerinin çokluğunu, o da Leylâ’ya teşekkür ederdi Gerçek bir Mecnûn olmak bu kadar asillerin işi miydi? Ve yeni bir keşif yapıldı kâinatta… Ruhun derinliği tartışıldı Kalbinin, aslında kimin için attığını bulan Mecnûn, Leylâ’ya haksızlık mı etmişti; yoksa O’nu O’ndan daha çok sevdiğinden dolayı yine “iyiliği” için gerçekleri mi göstermişti çölde onu tanımayarak? Ya Leylâ… Mâşukluk rütbesinden düşünce neler hissetmişti? Yalnız olan yüreğini avuçlarına alıp sahibine teslim etmeliydi Ve gerçek sahibinin adıyla süslemeliydi yüreğini… Ve Mecnun’u tanıttığı için teşekkür etmeliydi O’na Ve bilseler ayrılamıyorlardı, aslında birbirlerinden Leylâ ve Mecnun… Kendilerinden sonra yüreklerini delice çarptıran tek varlık aynıydı, efsâne olan hayatlarında: Allah… Ve aşkı bile kendilerine özendirmişlerdi… Bir yok oluş ve alev alev yanan yürekler aslında cennet bahçelerindeki vuslatın müjdecisiydi Leylâ Mecnûn’dan çok şey öğrenmişti, ancak Mecnûn, Leyla’nın sâyesinde ruhunun sahibini keşfetmişti Ve Leyla hikâyenin kahramanı oluverdi Şimdi Mecnûn ateşini alevlendirene borçlu gibiydi… Ve o da Leylâ’ya teşekkür için bir ayna tuttu yıllar sonra karşılaştıklarında… Kendisini Mecnûn’da gören Leylâ anladı ki, aslında gerçek Leylâ kendisi değildi İçini yakıp kavuran Mecnûn’a duyduğu aşk ile vuslatı ararken Leylâ, daha büyüğü ile karşılaşmıştı Artık gerçek olan her şeyin adı Mecnûn, yalanların ise Leylâ idi… Ve aşk da o ikisinde özendiği şeyi keşfetti Aşkın aradığı şey “gerçek”ti… Ve o gün bugün dünya, masalla gerçek arasında gidip geldi Kimi aşklar gerçekliğe erişti, kimi ise vuslata eremedi Yani kısaca gerçekleri acı kabul eden herkes, yaşadığı aşk kadarıyla adına insan denildi ve aşka gerçekliği yakıştıran herkes de vuslatın nağmelerini dinledi Çünkü adına aşk denen şey, O yüce varlığı içinde bir yerlerde keşfederek bu dünyaya uzaktan tebessüm edebilmekti Gordion