Işık söndü vol:4

Bir rüyadan uyandı qözlerini açamadı korktu, yine uyanmak istemediği;uyanmanın acı verdiği sabahLardan biriydi onun içindaha öLmeyen bi insanın yasını tutmaya başLadı,qeceLer acı vermeye başlamıştı artıkHer qece sancılar içinde kıvranıyordu yatağında rüyalarında onun adını sayıkladı,o ise rüyalarnda bile terkediyodu onu ne rüyalarında nede nefret ettiği qerçek hayatta qüzellik kalmamıştıTanrıya açtı ellerini dua etti al canımı dedihaLa tanrı qözünü dikmemiştiöLmek istiyordu artık bunu yapabilecek kadar cesareti ve qücü yoktu tanrı hiç yanında olmamıştı bu seferde duymuyordu bu aciz kulunun sesini!Her sabah içinde kırıklıkla uyanıyordu,dayanamıyordu kendinden korkan bi paranoyak haline qeldi yawaşça zamanın ilaç oLduğu sadece bi sözden ibaretti onun sözlüğünde,qün qeçtikçe kalbinin yawaşladıqını,Işığının birazdaha söndüğünü,Umutlarının ellerinden atlayıp intihar ettiğini hissediyorduÜstelik kış ayının 2 hastaLığını qeçirmeye başladı hastalık yorqun bedenini daha kötü bi hale qetirdi hem ruh hali hem dış qörünüşü tamamen vasaT bi portre haline dönüştüHastalık canını yakmıyordu aslında sevmeye basLadı hasta olmayı bu sayede daha çok uyuyabiliyordu ama kabusLarıda artmıştı sunuLan herşeyin, onun canını yakmak için qönderildiğini düşündüDoğruydu küçüklüğünden buyana,iLerde hevesLe anlatabileceği şeylerden hiç birini yaşamamıştıYurtta başlamıştı hayatLa kawqası,hayatı öğrenmenin kolay yoluydu kimsesizlerle birLikte yaşamak hayatın şerefsizLiqi daha rahat qörülebilirdi o qibi yerlerdeHiç kimse öksüz bi çocuğun acısını anLayamazdı ne düşündüğü şeyleri nede yaptığı şeyleri kıSa sürdü yurttaki yaşamı,ama hayattan nefret etmesine yeterLiydirüyadan uyandığı sabah öLmek istedi qördüğü rüyanın tek bi sahnesini hatırlayabiliyordu oda ölümü istemesine yeterliydisevqilisi terk etmişti yne onu rüya bile oLsa canı yanmıştıqözlerini açtı ve qeri kapattı hastalık ve kalbine qiren sancıLara tahammülü kaLmamıştı yinede yaşamak zorundaydı bi sebebi vardı kalbi yavaşta oLsa çarpıyorduBu bir umuttu veya o bir umut olarak qörmek istiyorduHala o umudun telafuzunu arıyordu,qittiği her yol qibi çıkmazdı bu arayışın sonu! Fakirdi aşk adına,aşk öLürken vasiyetinde ona sadece yokluk bırakmıştı küçük dünyasında kocaman bi yanLızlık! HayaL dünyasından çıkamıyordu qerçek hayat onu mağdur etmişti bile,hayal dünyasnın ışıkları siyahtı tıpkı düşünceleri qibi qerçek hayatn mağlup ettiği bi mahçuptuDünyası parçaLı buLutLuyduqüneş doğmuyordu aydınLık adına sadece icindeki umut vardı adı olmayan bir umutqökyüzünde insana huzur veren yıldızlardan daha cok,Hüzünleri asılıydı bakıp bakıp yaralarını deşebileceği,izleyip kalbini param parça edebileceğiKaranlıktaydı,arayıştaydı, onu mutluluğa eriştirebilecek her yol yerin altında veya qökyüzüne açılan yollardaydıAma inançLarı yüzünden qökyüzü ondan uzaktı,inancını kaybetmişti,Yaşamın kendsine ne kazandırdıqnı düşündünğünde kaybetmek eskisi kadar canını yakamazdıCamdan dışarı baktı herqün yapıyordu bunu,qelmesini bekliyrdu kapısını çalıp 'sana qeldim' demesni birdaha bırakmamak üzüre sarıLmasnı,sıcaklığının tenine işlemesini,sevmediği hayatta ayakta durmak için bi sebeb olmasını bekliyorduheryerde sliüet'i vardı alıştı zamanLa,qözünün önünde ufak bi yansımada bile oluşsa onu qörmek onu hayal etmek sevindiriyordu saniyelik te olsa yüzü qülümsüyrdu Gerçekler acıydı, onun bi hayal olduğuda qerçekti !!!! kalbinin kepenqleri inmişti artk hiç bi insan doLduramazdı açıLan boşLuğu,kapılarına mühür vurmuştu 'onsuzLukLa' Yerini tutuyordu kmse oturamazdı ondan baskaBekliyordu pencerenin arkasında,izliyordu

(Muhammet Korucu)