Diploma insanın cehlliğini alsa da, hamurunda varsa eşeklik baki kalır

**Prof. Dr. Sinsi** · 06-23-2012

"Diploma insanın cehlini alsa da, hamurunda varsa eşeklik baki kalır" (*)

Bir sormak lazım kendini mükemmel ve kusursuz gören, öyle olduğuna inanan insanlar neden yalnız?
Neden çevreleri tarafından dışlanıp, yalnızlığa mahkum ediliyorlar?

İşte sandıkları kadar zeki olsalar zaten ilk önce kendi öz eleştirilerini yaparlar İş yaşamında olsun, sosyal çevrede olsun ne çok insan tanırız Bazen izlediğimde ne kadar çok kuru kalabalık ortasında kaldığımı fark ediyorum

Boş konuşanlar, egosu kimliğini esir alanlar, zoraki damarına basıp huzur bozmak isteyenler vs

Hepsiyle uğraşacak kadar enerjim yok açıkçası Kendi haline bıraktıklarım arasında kalanlar o kadar fazla ki…

Konuştuğunuz zaman arkadaşlık etmek isterler, bir paylaşımda bulunmayı arzu ederler Oysa her zaman mesafeden yanayım ve karşımdakinin tavırlarından, kişiliğinden emin olmadan muhabbet kuramayanlardanım

Bu konuda en doğrusunu yaptığımı düşünüyorum ki, kişilerde zaman içerisinde takındıkları maskeyi çıkararak bunu ispatlıyorlar

Bir insanın öz güven sahibi olması, üslubu, insan ilişkileri çok önemli Ne şekilde yaklaşırsan, o şekilde tepki alıyorsun

Sonra kalkıp “neden yalnızım?” ya da “neden kimse konuşmuyor?” diye sorgulamak yersiz
Bunların cevabı insanın kendi benliğinde saklı Ne diplomalar, ne sınavlar belirleyemez almış olduğun terbiyeyi ve görgüyü!

Ne yazık ki para ile edinilmesi de mümkün değil İnsan her an kendini insani yönde geliştirmeli Kültür-sanat faaliyetlerinden de geçtim gelişim önce benliğinde, kişiliğinde tamamlanmalı

Fuzuli’nin de söylediği gibi; “Mey biter saki kalır, her renk solar haki kalır Diploma insanın cehlini alsa da,hamurunda varsa eşeklik baki kalır”

Mükemmel olduğunu zanneden insanlarda biraz gözlemlerseniz görürsünüz ki; HEP YALNIZ KALIR!

06-23-2012	#1
Prof. Dr. Sinsi	Diploma insanın cehlliğini alsa da, hamurunda varsa eşeklik baki kalır *"Diploma insanın cehlini alsa da, hamurunda varsa eşeklik baki kalır" () Bir sormak lazım kendini mükemmel ve kusursuz gören, öyle olduğuna inanan insanlar neden yalnız? Neden çevreleri tarafından dışlanıp, yalnızlığa mahkum ediliyorlar? İşte sandıkları kadar zeki olsalar zaten ilk önce kendi öz eleştirilerini yaparlar İş yaşamında olsun, sosyal çevrede olsun ne çok insan tanırız Bazen izlediğimde ne kadar çok kuru kalabalık ortasında kaldığımı fark ediyorum Boş konuşanlar, egosu kimliğini esir alanlar, zoraki damarına basıp huzur bozmak isteyenler vs Hepsiyle uğraşacak kadar enerjim yok açıkçası Kendi haline bıraktıklarım arasında kalanlar o kadar fazla ki… Konuştuğunuz zaman arkadaşlık etmek isterler, bir paylaşımda bulunmayı arzu ederler Oysa her zaman mesafeden yanayım ve karşımdakinin tavırlarından, kişiliğinden emin olmadan muhabbet kuramayanlardanım Bu konuda en doğrusunu yaptığımı düşünüyorum ki, kişilerde zaman içerisinde takındıkları maskeyi çıkararak bunu ispatlıyorlar Bir insanın öz güven sahibi olması, üslubu, insan ilişkileri çok önemli Ne şekilde yaklaşırsan, o şekilde tepki alıyorsun Sonra kalkıp “neden yalnızım?” ya da “neden kimse konuşmuyor?” diye sorgulamak yersiz Bunların cevabı insanın kendi benliğinde saklı Ne diplomalar, ne sınavlar belirleyemez almış olduğun terbiyeyi ve görgüyü! Ne yazık ki para ile edinilmesi de mümkün değil İnsan her an kendini insani yönde geliştirmeli Kültür-sanat faaliyetlerinden de geçtim gelişim önce benliğinde, kişiliğinde tamamlanmalı Fuzuli’nin de söylediği gibi; “Mey biter saki kalır, her renk solar haki kalır Diploma insanın cehlini alsa da,hamurunda varsa eşeklik baki kalır” Mükemmel olduğunu zanneden insanlarda biraz gözlemlerseniz görürsünüz ki; HEP YALNIZ KALIR!**