İnsan, Nefsi Olan Candır,kanacaktır!

Ne vakit
aldanacak olursan
Keşkelerin kapısına sığınıp
yanıp, hıçkırsan


Nefesin
ülfetini unutup,
ah u zar ile
durmadan çırpınsan


Akılsız ve
izansızlıkla suçlayıp,
sokak sokak dert ortağı arasan


Teselli bulmak
adına rastgele heveslerine dalıp
dağlansan ve ayılsan


Sonra
bir düş sanıp,
çarelere başvursan


Her yadınla
ibretle yol almaya alışsan
Sınırlı sorumluluk için başlasan


İnsan,
kimi zaman aldatır
Bir şey sanır,
nefsin telakkilerine bulaşır


Heyecan
adına sırnasır,garip
birşekilde çıkış için hesaplaşır


Hak
ve hakikat o an
halinden hayli uzaktır


Yalnız
ve suskun zamanalarda
bir yol bulmak için çırpınır


Nasılsa
o an başaracağına inanır,
lakin lekeleri anbean hayıflatır


Ne vakit
ah etse,ukteleri
sinesinden ayıklanır


Gün kararır,
nefes azalır,
gözler kapanır


Hangi
düşü görse
bir çare adına bakınır


İnsan
ruhun ve kalbin
umudunda farktır


Akıl ve
izan bakımından
sırra ducar olan muhataptır


İnşirah
kalbin tacı,
ruhun esin duasıdır,
sürurla gelen ardır


Maksadı
olmayan bir nefes için
ne acı bir figandır,
ah u gamdır


Mürvet
ve fazilet
sevdanın cenk
mihrakından yakarıştır


Kul olmak
niyet ve hidayetin
emek harcıdır


Aşk,
ruhun gıdası,
kalbin ilacıdır




Mustafa CİLASUN