Misafir!

Yazdım ya hani
Eskiden evlerde "misafire oda" vardı, şimdi bize "yer" yok
Akşamları "ev hayatı" denilen şey birdenbire aile üyeleriyle televizyon arasındaki ilişki(!)den ibaret olup çıkıyor Bir kanepeye sığınıyoruz, yemek masasından bile vazgeçmek üzereyiz, işi sehpayla görüyoruz
Hep bir "manimiz" var
Bunların hepsi tamam! Hepsi doğru!
Ama çocukluk anılarımızı kurcalayıp azıcık hüzünlü azıcık tatlı bir nostaljiye kapılmak yerine
Şimdi sorsak kendimize
Diyelim ki, iş tempomuz ve iş dışındaki hayat tercihlerimiz de izin verse
O günlere geri dönmek ister miydik?
Eğri oturup doğru cevaplayacaksak bu soruyu, cevabı açık bir "Hayır!" olacaktır
Çünkü artık o eski "misafir" de yok!

***

Dost, kanka, iş arkadaşı, voltran ve komşu başkadır, misafir başkadır
Misafir ziyaretçidir
Gelir, kalır ve gider
Hoş gelir, hoşça kalır ve ardında hoş izler bırakır
Yük değil, berekettir
Gittiği eve kem göz ve söz değil, ferahlık getirir
Bazen misafir ev sahibine, bazen de ev sahibi misafire muhtaçtır; ihtiyaçlar göze sokmadan, ağırlık vermeden, borç duygusu yaratmadan karşılanır
Oysa şimdi hepimiz taş gibi ağırız! Yalan mı?
Oturduk mu kalkmak bilmiyoruz Gövdemiz kalkıp gitse, ruhumuzun ağırlığını bırakıyoruz geride!
Benmerkezciyiz; dünya çevremizde dönüyor sanıyoruz Bizim dertlerimizden, bizim meselelerimizden daha önemlisi yok bizim için
Üstelik her şeyi kıyaslayarak yaşamaya öyle alışmışız ki
İçimiz temiz olsa bile, gözlerimiz rahat durmuyor
Beğenmediğimiz şeylere kısa bir süre için bile olsa, katlanamıyoruz
Sohbet deseniz
Nasıl bir şey olduğunu unutmak üzereyiz
Bütün bildiğimiz "tartışma" sandığımız münazaralar ve bir de geyik muhabbeti!
Ne elimizin ne de dilimizin kemiği var Bazen ya gittiğimiz evi kırıp döküyoruz ya da ev sahibinin kalbini!
Şimdi söyleyin
Bizden misafir olur mu?

Haşmet Babaoğlu