Bir Otuz Yaş Klâsiği

İçindeki saat, bir sabah seni yarım kalmışlığın acısıyla uyandırdığında bir iç sorgulama yaşarsın, yüreğinin ta dibinde…

Geçen zamana dikersin gözlerini… Başlayıp da bitiremediğin bitirip de yeni başlangıçlara adım atamadığın bir sürü anı çarpar yüzüne

Yarım kalmışlıkların ve başlamış yarımların fark ediliş yaşıdır, otuz yaş

Şimdi, soğuk bir rüzgâr gibi yüzüne çarpan zaman, eskiden hiç bitmeyecekmiş gibi gelirdi sana…

İstediğin kadar hayal kurabilirdin, istediğin kadar da bekleyebilirdin, sevgiyi ve başarıyı…

Ama artık beklemeyi göze alacak kadar, vaktinin olmadığını da bilirsin

Otuz demek anne yaşı demekti, senin için Annelerimizin yaşı ancak otuz olabilirdi Uzaktı bu yaşlar sana Aslında hiç yaşlanmayacağını, hiç hastalanmayacağını sanmıştın Hiç aklına gelmezdi, ama bir gün gücünün de, ümidin kadar azaldığını fark ettiğinde, içindeki volkanın eskisi kadar kükremediğini duyarsın

Zaaflarınla ve korkularınla yüzleşirsin otuzlarında, artık kendini bile aldatamazsın Geçen zamanla birlikte yüzüne vuran zaafların ve korkuların o kadar göze batar ki, onları görmemek için gözlerini sımsıkı kapatman gerekir Eskisi kadar hayat kolay gelmez sana Bazen toplumla bir olup, kendini sorguya çekersin Bazen savcı, bazen suçlusundur, bu duruşmalarda Eskiden hayallerinle güçlüyken, şimdi sahip olduklarınla güçlü olmaya çalışırsın Duaların ve hayallerin kadar güçlü olmadığını fark edersin ihtiraslarının… Ümit kokan dualarınla buluşmayalı nice zamanlar olmuştur Eskisi kadar ümitli olmayı istersin, ama yapamazsın

Otuzlu yaşlar, alarmı kurulan bir saat gibi sürekli geçen zamanı hatırlatır Yorulan vücudun ve azalan ümidin sana ikinci yarıyı oynuyormuşsun hissini verir En iyi oyununu çıkarmak için, son bir şansın daha olduğunu bilirsin

Bir iç sorgulama ve hesaplaşma yaşarsın otuzlarında Verilmiş kararlarını tozlu raflarından indirip tekrar tekrar gözden geçirirsin Bir zamanlar ne kadar da kolay aldığını fark edersin onları Olmazsa değiştiririm, istemezsem bırakırım dediğin şeyler şimdi hiç de öyle gözükmez gözüne Yüreğin acısa da, korkuların seni hareketsiz bırakır

İniş çıkışlarıyla yaşadığın bilinmişlik, yeni ve parlak bilinmezliğe galip gelir Kolayca basıp gidemezsin eskisi kadar Yeni başlangıçlar korkutur seni Bilmediğin iyi, bildiğin kötüden kazançlı görünmez sana Daha az risk alır, daha az bilmediğin yaşantıların hayallerini kurarsın Yalnız kalmaktan ve terk edilmekten daha çok korkarsın Ama geçen zaman korkularını da yalnızlıklarını da arttırır

Nice kırılmışlıkların gelir aklına, her birinin yeri hâlâ acır Sürekli yaptığın hataları ve sürekli aynı yerden ısırılışlarını fark edersin Bir formül gibi tekrarlanan kesitler görürsün geçmişinde Ama o kadar zordur ki, kendini görmen Ancak düştüğünde, canın acıdığında bir iç yolculuğa adım atarsın

Ben ne yaptım dersin, otuzlarında Çevrende seçmediğin bir sürü ilişki ve bir sürü kararla göz göze gelirsin Zamanın geri sayımı kararlarını ve ilişkilerini de sorgulamaya götürür seni İlişkiler içindeki yalnızlığını, kendin olamadığın anları fark edersin

Artık hiç de kolay değildir yolculuk, ya kendinde katlanamadığın onca şeye rağmen taşırsın kendini, ya da zorlu bir yolculuğu göze alıp kendinle yüzleşip, değiştirmeye çalışırsın Kaçınılmazın sükûneti seni çağırmadan, kendi içindeki senle karşılaşırsın…

O seni sorgulamadan önce, sen kendini sorgularsın…

Banu Yaşar