Hasretim Senden Yana Herşeye

Bir masaldı bu! Sen anlatırdın…

Miş’li geçmiş zamanlardan yokluğa uzanan

Dinle derdin:

Ateşi,yağmuru,güneşi dinle

Kekik kokulu dağlarda

Bir çoban kavalında saklı

Eski bir türkünün yakarışını

Alev alev bir yüreğin yanışını dinle……


Sen anlatırdın…

Yanmış bir türkünün ezgisinde

Diyar diyar dolaşan aşkları

Oysa

Yalınayak sevdalarım gezinirdi düşlerinde

Bilmezdin……

Düşlerin vardı

Asırlar öncesinden uykularıma süzülen

Ve gözlerin…

Her mevsim yeniden yeşeren


Kim bilir şimdi neresindesin zamanın

Hangi yüzyılın masalında saklısın

Belki bin bir geceli Şehrazat’sın

Belki Babil’in asma bahçelerinde

Çocukluğumun ellerinden tutmaktasın


Bir masaldı bu!

Hep sen anlattın…

Çocuktum…inandım…

gözüme ilişti gözün

içimde infilak saati!

yasak baktın nikotin sıcaklığıma,

bir sigara daha yaklaşıyor bahar

ellerin yanında değil,

gemiler kalkıyor avuçlarından

bütün limanlara bir telaş,

yaklaşıyor bahar

deniz altında bir zindan düşü,

ayıp sarılmalar, lanetli öpücükler

bilinmez bir nemrut esrarı

arkadaş dağlar gibi korkusuz korkular

kekikler yeşeriyor

yaklaşıyor bahar

bir deliliğin eşiğinde

amansız mekansız

sofrasız

yani aç, ilaçsız

ve

hiçbir şiirin eskitemediği

gözlerin,

gözlerimin önünde

el pençe divan

bahar damarı çatladı toprağın

bir nefes daha yaklaşıyor bahar!

Ben, sana ne söyleyebildim ki bunca zamandır¿?


Yağmur bırakmadan geçen bulutlar gibiydi zihnimdeki düşünceler;

dilime düşmeyen, sözcüklere dönüşmeyen!

Ben, sana ne söyleyebildim ki bunca zamandır¿?

Her zaman fazla oldu söyleyemediklerim, söyleyebildiklerimden!

Her zaman; bir bilinmez lisandaki çözülmez şiirleri koklayıp, hissettirmeye çalıştım sana

Her zaman biraz daha zaman kolladım seslenmek için sana, ve her zaman hayıflandım;

Ben, sana ne söyleyebildim ki bunca zamandır¿?

Kendi karanlığında; güneşe görünmek için karar veren bir tohum gibiydim

Zordu çıkmak gömüldüğüm çamurdan;

Ama güzeldi!



Sen güzeldin ve ben, güzelleşiyordum seni düşündüğümde!

Kendi karanlığında; güneşe görünmeye karar verip yeşillerini giyen bir tohum gibiydim



Boyutları değişiyordu hayatımın

Yani, değiştiren sendin boyutlarını hayatımın; büyüyordum, gelişiyordum, genişliyordum

Söyleyebildiklerimden çoktu her zaman, söyleyemediklerim; bu yüzden kelimelerimin arası açılıyordu!



Sığdıramadığım her duygu; iki kelimemin arasındaki boşlukta gizli

O yüzden, yazdıkça parmaklarım,,, ve işte yine o yüzden söyledikçe dilim topallıyor!

Toparlayamıyorum zihnimi

Seni özlüyor, ve terliyorum özledikçe;

Seni koklamak için

İçimdesin!

"Bir masaldı bu!

Hep sen anlattın…

Çocuktum…inandım" Niye bu kadar çabuk inanırız aşklara sevgilere bir çocuğun masumiyetinde sevdiğimiz içinmi çok sevdiğimizden bazı şeyleri göremediğimizden ötürümü acaba ama ne olursa olsun bu halde inanmak bile çok güzel eğer seveceksem bir çocuğun masumiyeti kadar sevmek isterim Ama her yetişkinde bir yerinde bir çocuk ruhu yokmu? Sanırım o yüzden inanıyoruz seviyorum masalına Emeğine sağlık çok güzel payllaşımların var Beğenerek ve büyük keyif alarak okuyorum tekrar teşekkürler