Ben Hüzünlerle Sevdim Şiirleri

**Prof. Dr. Sinsi** · 07-11-2012

Ben hüzünlerle sevdim şiirleri

Ben hüzünlerle büyüttüm kendimi

Küçükken gamzelerim vardı benim

Büyüdükçe hüzne sattım hepsini

Yıllar önce bir gamzem vardı sağ yanağımda şimdi artık olmayan

Mutluluk hayalinin peşinden koşarken; nerede, ne zaman düşürüp kaybettiğimi bilmediğim

Çoktandır hissediyordum yokluğunu ama kendiliğinden açar diye bekliyordum

Açmadı

Bulurum umuduyla geldiğim yollardan geri dönüp aramak istedim

Sevdiklerimi çağırdım yardıma, belki benim göremediğim yerlere bakar, onlar görür diyerek

Kimse gelmedi

Tutmadı kimse elimi

Onlarla yürürken düşürdüğüm gamzemi hiç kimse aramadı benimle

Yine yalnız yürüdüm o yollarda

Tıpkı doğduğum günden bu yana olduğu gibi

Tek başıma ararken kaybettiğim gamzemi, onun yerine bir yürek buldum; lime lime edilip, çiğnenip, basılıp, bir kenara atılmış

Üzerine kazınmış isimlerden tanıdım, benim yüreğimdi

Kocamandı

Yıllardır içinde taşıdığı sevgiler kadar büyümüştü

Aldım elime

Çok ağırdı

Baktım içine nedir bunca ağırlığı yapan diye

Can(m) kırıklıklarıyla doluydu

Hüzün, acı, hayal kırıklığı, inançsızlık, değersizlik, aldatılmışlık renklerinde

Yüreğimi tekrar kafesine yerleştirmek istedim, sığmadı

Bulduğum yere koyup, arkama bakmadan koşup uzaklaşmak istedim

Bırakamadım

Yüreksiz yaşamayı göze alamadım

Şimdi

Ellerimde; kesiklerinden ince ince kan sızan, can(m) kırıkları dolu bir yürekle kalakalmış durumdayım yol ortasına

Ne o kesiklerden akan kanı durdurmak için koşan, ne de içindekileri boşaltıp, bana gamzemi geri verecek insanlar var

Hayat bu olsa gerek

Yaşadıkça sevmek, sevdikçe yaralanmak, yaralandıkça kanamak, kanadıkça

İnançlarını, insanlara güvenini, yaşama coşkunu, umutlarını, gülüşlerini, gamzelerini kaybetmek

Kaybettikçe

Her şeyin kocaman bir hayal ve yalan olduğunu anlamak

Anladıkça

Bu dünyada yalnız, yapayalnız olduğun gerçeğini kabul etmek

Hayat bu işte

Gamzelerini ve daha birçok şeyini birlikte yürürken kaybettiklerin, ne seninle kaybettiklerini arama, ne de yaralarını sarma zahmetine katlanmıyor

Sen kendin arayıp bulacaksın kaybettiklerini ve sen kendin iyileştireceksin yaralarını

Gözlerinden akan yaşın tuzu bulaşmış dilinle yakarak, yalaya yalaya

Hayatı öğrendim

Benim gerçek sandıklarımdan oluşan kocaman bir yalanmış

Gerçekler ise insanın içini yakacak kadar yamanmış

ANLADIM

Konu Araçları	Bu Konuda Ara
Yazıcı Çıktısını Göster Sayfayı E-posta ile Yolla	Bu Konuda Ara: Gelişmiş Arama
Görünüm Modları

07-11-2012	#1
Prof. Dr. Sinsi	Ben Hüzünlerle Sevdim Şiirleri Ben hüzünlerle sevdim şiirleri Ben hüzünlerle büyüttüm kendimi Küçükken gamzelerim vardı benim Büyüdükçe hüzne sattım hepsini Yıllar önce bir gamzem vardı sağ yanağımda şimdi artık olmayan Mutluluk hayalinin peşinden koşarken; nerede, ne zaman düşürüp kaybettiğimi bilmediğim Çoktandır hissediyordum yokluğunu ama kendiliğinden açar diye bekliyordum Açmadı Bulurum umuduyla geldiğim yollardan geri dönüp aramak istedim Sevdiklerimi çağırdım yardıma, belki benim göremediğim yerlere bakar, onlar görür diyerek Kimse gelmedi Tutmadı kimse elimi Onlarla yürürken düşürdüğüm gamzemi hiç kimse aramadı benimle Yine yalnız yürüdüm o yollarda Tıpkı doğduğum günden bu yana olduğu gibi Tek başıma ararken kaybettiğim gamzemi, onun yerine bir yürek buldum; lime lime edilip, çiğnenip, basılıp, bir kenara atılmış Üzerine kazınmış isimlerden tanıdım, benim yüreğimdi Kocamandı Yıllardır içinde taşıdığı sevgiler kadar büyümüştü Aldım elime Çok ağırdı Baktım içine nedir bunca ağırlığı yapan diye Can(m) kırıklıklarıyla doluydu Hüzün, acı, hayal kırıklığı, inançsızlık, değersizlik, aldatılmışlık renklerinde Yüreğimi tekrar kafesine yerleştirmek istedim, sığmadı Bulduğum yere koyup, arkama bakmadan koşup uzaklaşmak istedim Bırakamadım Yüreksiz yaşamayı göze alamadım Şimdi Ellerimde; kesiklerinden ince ince kan sızan, can(m) kırıkları dolu bir yürekle kalakalmış durumdayım yol ortasına Ne o kesiklerden akan kanı durdurmak için koşan, ne de içindekileri boşaltıp, bana gamzemi geri verecek insanlar var Hayat bu olsa gerek Yaşadıkça sevmek, sevdikçe yaralanmak, yaralandıkça kanamak, kanadıkça İnançlarını, insanlara güvenini, yaşama coşkunu, umutlarını, gülüşlerini, gamzelerini kaybetmek Kaybettikçe Her şeyin kocaman bir hayal ve yalan olduğunu anlamak Anladıkça Bu dünyada yalnız, yapayalnız olduğun gerçeğini kabul etmek Hayat bu işte Gamzelerini ve daha birçok şeyini birlikte yürürken kaybettiklerin, ne seninle kaybettiklerini arama, ne de yaralarını sarma zahmetine katlanmıyor Sen kendin arayıp bulacaksın kaybettiklerini ve sen kendin iyileştireceksin yaralarını Gözlerinden akan yaşın tuzu bulaşmış dilinle yakarak, yalaya yalaya Hayatı öğrendim Benim gerçek sandıklarımdan oluşan kocaman bir yalanmış Gerçekler ise insanın içini yakacak kadar yamanmış ANLADIM