Sevdamız ilk başladığında yürümeye yeni alışmış çocuk gibiydik !
Düşer düşer ağlardık, ayrılırdı ellerimiz Birbirinden…
Ayrılırdı gülücükler gözyaşlarıyla !
Ama yılmadık, düştük düştük geri kalktık; sevdik biz emekleyerek yürümeyi,Sevdik ağlamayı…


Yere düşen çocuğun durumu kadar içler acısıydı…
Zordu! Dayanılmazdı !


Ağlamamayı, düşmemeyi öğrenmişti çocuk
Bizde zamanla öğrendik sarılmayı, korumayı bildik sevdamızı…
Kimse engel olamadı, bitiremedi sevdamızı Hiçbir neden ?


Sevdamız…qitqide gençleşiyordu
Bazen bi küs bi barışık, bazen ayrı… Ama aşıktık…
Ama hep sevmiştik !
Bilmiyorum sevdamızı nasıl büyüttük, nasıl yürüttük,
Nasıl öğrettik kendimize sevmeyi, ayrılmayı !!!