Lanetli Yalnızlık!

Hayalleri konuşan dilimi kapattım yine bu defa, yalnız ayrılıktan dem vuran dakikalara sitem dolu mektuplar yazdım kırık cümlelerimle

Belki bu nedenle her masumluğumda, ruhum terk ediyor bedenimi
Bir şehre saklanıyor, ya da küçük bir yüreğe…
Ben aramaktayım kendimi gecelerim kaybolduğunda


Cevaplarını bulamadığın sorularla diplere batan ve oralarda bir yere demir atmış umudunun demir alıp geri dönmesine yardım edecek gücün var mı?

Yüreğinin her atışı aldığın her nefes seni hayatta olduğuna inandırmaya çalışıyor oysa

Kalmadı ki artık geride martıların kol gezeceği bir sahil Darmadağın ve yorgunluğunun perçinlediği mevsimler saklı artık
yangınların dinmediği topraklarımda

Sussam ve bir adım dahi geri gelsem kül olacağım biliyorum Seni görmeden sana gelmekte yangın bunu da biliyorum

Ellerimi havaya kaldırıyor, yüzümü iyice yansıtıyorum aynaya
Gözlerim, dalabildiği en son noktaya kadar dalarken, yüreğim başka birini getiriyor bu kırık parçalara

Tanıyamadığım bir parçamı daha Başka bir "ben"i daha

Kendimide alıp yok olmak istiyorum buralardan, güneşin ışınları açamaz rengini siyahlarımın
En mavi denizler kollarımda, en beyaz düşler kanatlarında Koca İstanbul ayaklarının altında

Bir sokak lambası bile bütün sokağı aydınlatmıyor
Akasyaların soyu tükenmeli ben ölene dek yapraklarındaki saçaklar kirpiklerini hatırlatır diye Senin güzelliğini hatırlatacak hiçbir şey istemiyorum
Sadece gözlerimde bakışların kalmalı ve geçmişte kalan tüm hayallerimi süslemeli bir yılbaşı ağacı gibi

Artık göremiyorsun
Aydınlık yavaş yavaş daralıyor
Ve karanlık kaplıyor her yeri
Evet, hala görüyorum seni
Direnci tükenmiş ruhunun sere serpe halini


Bu gece yine ihtiyacım var kendime Yanacağım ve yakılana şahid olacağım bu gece
Cehennem gibi yanacak aklımdan geçenler, gördüğüm hayatlar yakılacak hece hece