Kurtuluş Savaşı Destanı Şiiri

Kurtuluş Savaşı Destanı Şiiri

Kurtuluş Savaşı Destanı

Kurtuluş Savaşı Destanı şiir

Kurtuluş Savaşı Destanı

Altmışındaydı Asiye Teyze,

Kocasını kaybedeli yıllar olmuştu

Oğlu Çanakkale savaşında şehitti,

Torunu daha on beşinde,

Bıyıkları yeni terlemiş Yahya

Şimdi sırtını vermiştir Kocatepe’ye

Böyle durmak olmaz, dedi

Yurt toprağı giderken elden

Çekti kara öküzü kağnıya,

Yükledi ne varsa yiyecek içecek evde

Düştü yola öğle sıcağında

Gündüzleri çöl sıcağı

Geceleri Sibirya soğuğu olurdu

Buralar bu mevsimde

Ama dinler mi Asiye Teyze

Yürü der kara öküze

Kocasından kalan tek yadigârdır kendisine

Yürü der de!

Yaşlanmıştır artık kendisi gibi kara öküz de

Yürü der Asiye Teyze

İnat ve inanç dolu içindeki ateşle

Yürü bre kara öküz yürü be!

Kağnının her yeri yıkık dökük,

Tekerleri patlak üstelik

Bu kara öküz bu kağnıyı taşıyamaz

Emir Dağının yokuşu, bu halde aşılmaz

Etrafına bakınır Asiye Teyze çaresiz,

Yardım edecek kimseler bulunmaz

Ne yapsam der Asiye Teyze,

Ne yapsam da aşsam şu Emir Dağını,

İletsem şunları Kocatepe’ye

Sonra çıkarmaya başlar üzerinde ne varsa

Yırtık pırtık fistanını, yazmasını, göyneğini

Ama utanır mahremiyeti ortadadır

Ya beni böyle bir gören olsa ne yaparım, der

Namus denilen şey nedir?

Diye sorar kendi kendine

Altmışında bir kadının mahremi mi?

Şuracıkta ölsem beni böyle çıplak,

Yıkayıp kefensiz koyacaklar toprağa

Çıplaklığımdan utanamayacağım belki;

Ama bu yurt toprağı alacak mı beni koynuna?

Vurmayacak mı yüzüme,

Ezilirken düşman ayağı altında?

Utanmayacak mıyım o zaman?

İşte namus; vatan işgal altındaysa

Atmaktır düşmanı yurttan, deyip

Doldurur kağnının tekerine

Tüm elbiselerini

Ve geçer karşısına kara öküzün

Asıl der asıl kağnıyı

Asıl da aşalım yıkılası Emir Dağını

Güneş kızgın demir gibi vurur,

Asiye Teyzenin saf beyaz tenine

Bir yandan dikenler dolar,

Taşlar keser miadı dolmuş ayaklarını

Diğer yandan keskin bir kılıç olur güneş,

Parça parça yarar her yanını

Aldırır mı Asiye Teyze hiç,

Yürü der gurban olduğum

Yürü tek yadigârım!

Ve çaresiz Emir Dağı yıkılır,

Asiye Teyze’nin kanlı ayakları altında

Aşılmıştır Emir Dağı aşılmasına da

Karanlık çökmüş gece yarısı olmuş

Buza keser şimdi yarılan her yer

Gözlerinden yaşlar gelir,

Daha kirpiklerinde donar

Sıcağa dayanan soğuğa da dayanır, der

Yürü der kara öküze

Yürü Yahya’mın olduğu

Ulu Mustafa Kemal’in olduğu Afyon’a!

Yürü gün doğumuyla düşelim Kocatepe’ye!

Ve yürür kara öküzün yanında Asiye Teyze

Kanlar akarken bedeninden

Donan yerlerini kurtuluş ateşiyle dağlar,

Yürüdüğü yollar bir kahramana tanıktır

Kocatepe’deki tüfek seslerine,

Çanakkale Türküsü karışır

Ve Yahya Tanır bu sesi,

Babası şehit olduktan sonra

Nenesi her gün söylerdi:

“Çanakkale içinde vurdular beni

Kimimiz nişanlı…………………”

Ses gittikçe kayboluyordu

Bir şahin gibi fırladı yerinden Yahya,

Sanki bir adımda vardı kağnının yanına

Bir yana yığılmış kalmış kara öküz,

Asiye Teyzenin beyaz teni mosmor,

Üzerinde kıpkırmızı kan lekeleri,

Düşmüş öbür tarafa dirençsiz

Yahya’nın verdiği suyu içmez,

Oğul der “Bu su cephedeki kahramanların

Bu su bağımsızlığa susamış yiğit evlatların”

Götür der beni “Sarı Saçlı Mavi Gözlü Dev’e”

Örter üstünü Asiye Teyzenin Yahya,

Çeker kağnıyı Kocatepe’ye…