“Ey sevgili,
şimdi neresindeyiz bu aşk yolculuğunun
Kaç durak kaldı inip ellerimizin ve yüreğimizin kenetleneceği zamana ya da bir masal kuşunun kanatlarında nereye kadar gider bu aşk, de bana
” demeye yüzüm yok, senin de bir şey diyemeyeceğini biliyorum
Sana kalsa o kuş hep mavilerde çırpardı kanatlarını
Bunu biliyorum
Ben de severim maviyi
Elimden gelse her yeri maviye boyardım, bunu da sen biliyorsun
Ama olmadı
Bir aşkın böyle göz göre göre ölmesinde birinci dereceden suçluyum
Bunu bilmek çok acıtıyor beni ve şu anda gözyaşlarım akarken yüreğimin derinliklerine, nerde yanlış yaptığımı soruyorum kendime
Niye böyle oldu, niye yetemedim sana ve aşkımıza, anlayabilmiş değilim
aşkımız
Hani bizi biz eden tılsımlı sözcük, tılsımını niye yitirdi böyle
Oysa ona ne paha biçilmez elbiseler giydirmiştik yüreğimizin atlasından
Bunu, hayattan biraz daha uzaklaşmama bağlayabilirim; ama bu ne kadar doğru olur bilmiyorum
O soğuk, yağmurlu, fırtınalı kış mevsimi yerini ılık bahar rüzgarlarına bırakırken hayata böyle seyirci gibi bakmamı da anlayabilmiş değilim
Ne yaşadığımı bilmiyorum kısacası
Bu biraz kaytarma bir gerekçe oldu sanırım
Seni hayatıma katamadığım ne kadar da doğru ve sen ne kadar da haklısın yine
Şöyle düşünüyorum: Hayata katılamayan biri, başkasını ne kadar katabilir ki kendi katılmadığı bir oyuna?!
Seni sevmek ne güzeldi oysa
Şimdi seninle yollarımızı ayırmak zorunda kalmamız
yanıtsız soru bu işte
Bunun çok acıttığını biliyoruz artık ve bu acıyı taşıyacağız omzumuzda ömür boyu
En azından ben kendi adıma taşıyacağımı söyleyebilirim
Sen hep çalınmış bir bir zamanın parlayan güneşi gibi kalacaksın benim hayatımda
Ben nasıl kalırım senin dünyanda bilmiyorum
Ben bu aşkı öldürdüm
Seni özlüyorum sadece, çok özlüyorum ve bu özlem giderek büyüyor
Mutlu değilim sevgili
Biraz bencilce bulacaksın ama mutlu değilim
Bunun sorumlusunun kendim olduğunu da biliyorum
Ben bu aşkı öldürdüm
Bütün suç benim
Şimdi zemheri ayazında yuvasız kalan kuşlar gibi ne yapacağımı bilemez bir haldeyim
Bu aşkı ben öldürdüm