İki Pencere

İki Pencere

taştan bir duvarın içinde
iki tutsak pencere
iki yorgun iki yalnız
biri sen biri ben

kara taştan bir duvar
soğuk eğri büğrü taştan…

Vurulmuş sessizliğin kilidi
yorgun dudaklarımıza
Kıpırdayamıyoruz
duvarın ağırlığı altında

Aşkımız bizim
bir var oluş öyküsüdür, bir bakışma öyküsü, ah!

Daima boş
elimle elinin arası
geçer aynı acıyla
gecemiz gündüzümüz seninle benim
uzak bir mesafe değil aramızdaki
ama çok fazla yine de!
Rüzgarın şefkatli elleri birleştirir bizi yalnız

daima tutsak kalsak bile
yaşamalıyız yine de
bizim için ölüm ayrılıktır sadece;
ölürüz ayrılırsak, ah

keşke yıkılsa bu duvar
biz de ölsek birlikte
Tutuşsak başka bir dünyada el ele
Belki orada
yer yoktur sevgisizliğe kalplerde
ve yoktur pencereler arasında artık duvar