Aynadaki Yüzüm Sevdi Seni

**Prof. Dr. Sinsi** · 08-26-2012

Kendime doğru bir savaşta tanıdım
Hançerlerin bileylendiği zor saatlerin birinde
Maskelerin kanattığı hikayelerin
Sadeliğinde tanıdım seni
Bundandır belki
En çok zor saatlerde adın dilime dolanıyor
Sesime vuruyor sesin
Uyanıyorum

Sevgili Zenan

Hayatın farklı ritimlerinde yol alırken

herhangi bir şehirde belli belirsiz bir meşale yanar ve ruhuna çarpıp duruverir ansızın

Sen o şehri sadece şiirlerden tanırsın ve eğer biraz şansın varsa gözlerinle okşarsın

Avuçlarına hiç konmaz güvercinleri ve bir “dost”u hiç ağırlamaz kaleminin elleri

O şehir

sana göz kırptıkça kaçıp saklanmak istersin kuytularına

sözcüklere anlam katan dost bir yüzden habersiz

Sonra ansızın o meşalenin aydınlattığı kağıda dökülen kelimelerinde çıkıverir karşına bir ses

dağdaki aksin

Aynalarda çizdiğin resim ve yine de değdi be yaşamak dediğin…

Ve işte O sensin…

Sahi kimsin ve hangi ortak rengine boyandık biz hayatın tuvalinde?
Aynalarımızı aynı köşe başında kırdık tamam-sıkılmış yumruklarımızla ve isyana durmuş yüreklerimizle- ve haram ettik oradaki yabancıyı kendimize

Ya her payede biraz daha silikleşen gölgeler ve o güllere kıyan eller?O eller çıkageldiğinde buharlaşan kelimeler…

Onlar

bizi bir şiirde ittifak ettirenler

bir kitabın serüvenine ortak edenler ve “sahne”dendiğinde figüranlığı bile kendilerine çok görenler…
Onlar hayatın münzevisi olamadıkları için kinin susturduğu çoğunlukturlar ya Zenan

hep bu sebepten savaşı kendilerinden uzakta arıyorlar

Kahkahaların unutturduğu tebessüme gönül indirmeyenler

anlamayanlar

anladıklarının peşinden serüvenciliğe yanaşmayanlar…
“Göçerliklerini bir kuytuda gizlice de olsa boğazlamaya” korkanlar ama buna yeltenen şairin yüzündeki çizgilere laylaylom anlamlar yükleyenler…
Tam tekmil hazır kıta sevgi gösterilerinde aslında yok olanlar ve durup durup öfkelerini sigaya çekenler…

Oysa;
Ansızın Sen çıkageliyorsun
Gölgeni arkanda bir mızrak gibi sürüklercesine
Deli ve kederli
Bırak kapı aralıklarından izlesinler seni
Diyorum ki
Gel ey Dost
Yanaş şu “geyik postuna ve anlat”
Uğradığın limanlarda topladığın hikayelerde
Kim ilk terk edendi?

Hepsinden bir parça kanıyorum ben Zenan

hepsi bir yolunu bulup sızıyorlar zindanlarından ve avluya vuruyorlar ansızın

Sense

bazen Babil’desin

bazen Uhud’da

Kimi zaman Torosların Akdeniz’e gülümseyen yüzüsün

Kimi zaman patlamaya hazır volkanı Karacadağ’ın

Dört bir taraftan ülkem gibisin ve “Bin yıldır ülkesiz”boynu bükük duran şiirlerin öznelerinden haber verensin

Seni bende taşıyan parçamın gururuna yol verişim bundan değil yine de

“Dost”hanesinden içeri bahçe kapısından girdiğin günden beri

güller dalını sevdi

Aynamdaki yüzüm de seni

Eğer bir kavgam olacaksa kılıcımın biri senin

eğer bir kavgan olacaksa kılıcının biri Ben’im

08-26-2012	#1
Prof. Dr. Sinsi	Aynadaki Yüzüm Sevdi Seni Kendime doğru bir savaşta tanıdım Hançerlerin bileylendiği zor saatlerin birinde Maskelerin kanattığı hikayelerin Sadeliğinde tanıdım seni Bundandır belki En çok zor saatlerde adın dilime dolanıyor Sesime vuruyor sesin Uyanıyorum Sevgili Zenan Hayatın farklı ritimlerinde yol alırkenherhangi bir şehirde belli belirsiz bir meşale yanar ve ruhuna çarpıp duruverir ansızınSen o şehri sadece şiirlerden tanırsın ve eğer biraz şansın varsa gözlerinle okşarsınAvuçlarına hiç konmaz güvercinleri ve bir “dost”u hiç ağırlamaz kaleminin elleri O şehirsana göz kırptıkça kaçıp saklanmak istersin kuytularınasözcüklere anlam katan dost bir yüzden habersiz Sonra ansızın o meşalenin aydınlattığı kağıda dökülen kelimelerinde çıkıverir karşına bir sesdağdaki aksinAynalarda çizdiğin resim ve yine de değdi be yaşamak dediğin… Ve işte O sensin… Sahi kimsin ve hangi ortak rengine boyandık biz hayatın tuvalinde? Aynalarımızı aynı köşe başında kırdık tamam-sıkılmış yumruklarımızla ve isyana durmuş yüreklerimizle- ve haram ettik oradaki yabancıyı kendimize Ya her payede biraz daha silikleşen gölgeler ve o güllere kıyan eller?O eller çıkageldiğinde buharlaşan kelimeler… Onlarbizi bir şiirde ittifak ettirenlerbir kitabın serüvenine ortak edenler ve “sahne”dendiğinde figüranlığı bile kendilerine çok görenler… Onlar hayatın münzevisi olamadıkları için kinin susturduğu çoğunlukturlar ya Zenanhep bu sebepten savaşı kendilerinden uzakta arıyorlarKahkahaların unutturduğu tebessüme gönül indirmeyenler anlamayanlaranladıklarının peşinden serüvenciliğe yanaşmayanlar… “Göçerliklerini bir kuytuda gizlice de olsa boğazlamaya” korkanlar ama buna yeltenen şairin yüzündeki çizgilere laylaylom anlamlar yükleyenler… Tam tekmil hazır kıta sevgi gösterilerinde aslında yok olanlar ve durup durup öfkelerini sigaya çekenler… Oysa; Ansızın Sen çıkageliyorsun Gölgeni arkanda bir mızrak gibi sürüklercesine Deli ve kederli Bırak kapı aralıklarından izlesinler seni Diyorum ki Gel ey Dost Yanaş şu “geyik postuna ve anlat” Uğradığın limanlarda topladığın hikayelerde Kim ilk terk edendi? Hepsinden bir parça kanıyorum ben Zenanhepsi bir yolunu bulup sızıyorlar zindanlarından ve avluya vuruyorlar ansızın Sensebazen Babil’desinbazen Uhud’da Kimi zaman Torosların Akdeniz’e gülümseyen yüzüsün Kimi zaman patlamaya hazır volkanı Karacadağ’ın Dört bir taraftan ülkem gibisin ve “Bin yıldır ülkesiz”boynu bükük duran şiirlerin öznelerinden haber verensin Seni bende taşıyan parçamın gururuna yol verişim bundan değil yine de “Dost”hanesinden içeri bahçe kapısından girdiğin günden berigüller dalını sevdi Aynamdaki yüzüm de seni Eğer bir kavgam olacaksa kılıcımın biri senineğer bir kavgan olacaksa kılıcının biri Ben’im