Adam Olmak Adına Nice Ayrılıklara...

**Prof. Dr. Sinsi** · 08-26-2012

Bir gün daha çaldım sensizlikten

Zor da olsa vurdu saat gece on ikiyi

Şimdi önümde yeni bir sensizlik var

İçinde

beni neyin beklediğini bilmediğim yirmi dört saat daha var

Sonra o da geçecek

İşte böyle kovalayacak birbirini yarınlar

Derken unutucağım seni

unuttuğumun farkında bile olmadan

Doğrusu da bu zaten

aksi halde hatırlamış olur insan

“onu unuttum” demek bile hatırlamaktır

Bu cümleyi aklıma getirmeyecek derecede unutmalıyım seni

izin kalmamalı

Başkasını ararken yanlışlıkla senin numaranı çevirmemeliyim

kendimle dalga geçeceksem; bu başka birşey için olmalı

Sana dair hiçbir fikir kırıntısı kalmamalı beynimde

Zaman aşımına uğramalı tüm tasalar

Hiç sevilmemiş

hiç yaşanmamış gibi yabancılaşmalısın

Tesadüfen bir yerde adın geçtiğinde

irkilmemeliyim

Hakkında sorulan her soru cevapsız kalmalı

Çok seven insan aynı ölçüde unutmalı

Seni bir gün hatırlanmamak üzere sileceğim

Ama şimdi değil

çünkü ardında bıraktıklarından öğrenmem gereken çok şey var daha

Eğer gerçekten dendiği gibi ayrılıklar-acılar insanı adam ediyorsa; ben kızmamalıyım gidenlere

Ben senin ve senin gibiler sayesinde bir gün adam olacağım

Ama şimdi değil

Çünkü dersini çıkarmam gereken çok ayrılığım var benim

“Adam olmak adına

nice ayrılıklara

” Bak gördün mü böyle dalga geçmeli insan kendisiyle

Yanlışlıkla o numarayı tuşladığında değil

Şu durumda bile gülümseyebiliyorsam

epey yol katetmişim demektir seni unutma yolunda

Acaba diyorum bu yazıyı yazmasa mıydım? Neden dersen canım acımıyor ki? Yani yazıya başladığımdan beri birtek sigara dahi yakmadım

Evet

çok az kalmış seni unutmama

Bunu hissediyorum

Yazmasam da olurdu ama ölmek üzere olan yokluğuna can çekiştirmek hoşuma gidiyor! Amatör bir şairin intikamı olsa gerek bu

Oysa ben bunları yazmak için başlamamıştım sana

Hatırlıyor musun o ilk günü

İnsanın tanımadığı birinin masasına yaklaşıp

o tatlı gerginliği yaşayarak “merhaba” demesi ne kadar garip

Kim bilir neler düşünmüştün o an

Beni senin yanına iten şey neydi diye çok merak etmiştim zamanında

Elinde sigaran

bakışlarını bir noktada toplamıştın

Buydu belki de beni sana çeken manzara

Ben sessiz insanları

az konuşan insanları hep tanımak istemişimdir

Çok sustuklarına göre vardır anlatacakaları bir şey mutlaka diye düşünmüşümdür

Neden sonra farkına varmıştım kaybolmuş bir insana selam verdiğimin

Neden az konuşuyorsun diye sorduğumda verdiğin cevap etkilemişti beni

“susturdular

” Anlıyordum

Neden diye sormaya gerek yoktu

Artık bakışlarını topladığın o noktanın yerini benim yüzüm almıştı

konuşmaya başlamıştın nihayet

“dinleyecek bir insan buldum” diyordun yada buna inanmak istiyordun

Suskunluk benim dilime uğramıştı sonra

Soru sorma sırası sendeydi bu sefer; “sen de pek konuşmuyorsun

neden? ” Benim cevabım seninkinden biraz farklıydı

“kelimelerimi çaldılar

bana söyleyecek söz kalmadı” sonuçta ilk ortak noktamızı bulmuştuk

-susmak-

ikincisi ise

yani karşılıklı yaşadığımız en gerçekçi şey; -ayrılmak-

ve nihayetinde –unutmak-

farkında mısın bilmem? İnsana hoş gelen hiçbir ortak yönümüz yok

Hep kaybetmek üstüne

susmalarımızın içinde bile yenilgiler var

insan

ilk başta iki yaralı kişinin birbirini daha iyi anlayabileceğini

mutlu olmak adına birbirlerine daha sıkı sarılabilecğini düşünse de

aslında tam tersi doğru

Biri hasta

biri doktor olmadan olmuyor aşk

O yüzden bizim mutlu olmamız uzak ihtimaldi

Ben

bugün bunları yazmak için gelmemiştim o masaya

Gel gör şimdi unutmak üzereyim

Pek sevimli değil bu

-bir insanı unutmak? ? ? - Anlamı olmalıydı oysa geride kalanların

Biz şimdi onca zamanı unutmak için mi yaşadık? ! Geriye birkaç şey kalmalıydı hatırlanmaya değer

Akla geldiğinde insanın içini titreten

anlatıldığında dinleyen kişiyi düşündüren

en azından bir sigara yaktıracak kadar burukluk veren bazı anılar kalmalıydı geriye

Demek ki biz unutmak zorunda kaldığımız tüm zamanları biraz boşa haracamışız

Şu an benim aklıma gelen zamanlar’ın çoğu zorlama

belki ilerde bir anlamı olur ümidiyle

adettendir diye yaşanmış

klişeleşmiş şeyler

Galiba zamanı geldi de geçiyor

Eğer yapacak bir şey kalmadıysa en doğrusu bu

unutmak!

Göreceksin; seni hiç bir şey olmamış gibi

Seni

yüzüme o tatlı gerginliği alıp da masana hiç yaklaşmamış gibi

Adını hiç duymamış

ellerinden hiç tutmamış gibi

Hiçbir anı

hiçbir geceyi

hiçbir mutluluğu ve hiçbir acıyı yaşamamış gibi unutucağım

Sonra bu yazının karşısına geçip

yine hiçbir şey olmamış gibi okuyacağım senden kalan kırıntıları

Üzgünüm

yapacak hiçbir şey yok artık

Belki de unutmak; adam olmaya çalışan insanların tek silahı

Okan Savcı

08-26-2012	#1
Prof. Dr. Sinsi	Adam Olmak Adına Nice Ayrılıklara... Bir gün daha çaldım sensizlikten Zor da olsa vurdu saat gece on ikiyi Şimdi önümde yeni bir sensizlik var İçinde beni neyin beklediğini bilmediğim yirmi dört saat daha var Sonra o da geçecek İşte böyle kovalayacak birbirini yarınlar Derken unutucağım seni unuttuğumun farkında bile olmadan Doğrusu da bu zaten aksi halde hatırlamış olur insan “onu unuttum” demek bile hatırlamaktır Bu cümleyi aklıma getirmeyecek derecede unutmalıyım seni izin kalmamalı Başkasını ararken yanlışlıkla senin numaranı çevirmemeliyim kendimle dalga geçeceksem; bu başka birşey için olmalı Sana dair hiçbir fikir kırıntısı kalmamalı beynimde Zaman aşımına uğramalı tüm tasalar Hiç sevilmemiş hiç yaşanmamış gibi yabancılaşmalısın Tesadüfen bir yerde adın geçtiğinde irkilmemeliyim Hakkında sorulan her soru cevapsız kalmalı Çok seven insan aynı ölçüde unutmalı Seni bir gün hatırlanmamak üzere sileceğim Ama şimdi değil çünkü ardında bıraktıklarından öğrenmem gereken çok şey var daha Eğer gerçekten dendiği gibi ayrılıklar-acılar insanı adam ediyorsa; ben kızmamalıyım gidenlere Ben senin ve senin gibiler sayesinde bir gün adam olacağım Ama şimdi değil Çünkü dersini çıkarmam gereken çok ayrılığım var benim “Adam olmak adına nice ayrılıklara” Bak gördün mü böyle dalga geçmeli insan kendisiyle Yanlışlıkla o numarayı tuşladığında değil Şu durumda bile gülümseyebiliyorsam epey yol katetmişim demektir seni unutma yolunda Acaba diyorum bu yazıyı yazmasa mıydım? Neden dersen canım acımıyor ki? Yani yazıya başladığımdan beri birtek sigara dahi yakmadım Evet çok az kalmış seni unutmama Bunu hissediyorum Yazmasam da olurdu ama ölmek üzere olan yokluğuna can çekiştirmek hoşuma gidiyor! Amatör bir şairin intikamı olsa gerek bu Oysa ben bunları yazmak için başlamamıştım sana Hatırlıyor musun o ilk günü İnsanın tanımadığı birinin masasına yaklaşıp o tatlı gerginliği yaşayarak “merhaba” demesi ne kadar garip Kim bilir neler düşünmüştün o an Beni senin yanına iten şey neydi diye çok merak etmiştim zamanında Elinde sigaran bakışlarını bir noktada toplamıştın Buydu belki de beni sana çeken manzara Ben sessiz insanları az konuşan insanları hep tanımak istemişimdir Çok sustuklarına göre vardır anlatacakaları bir şey mutlaka diye düşünmüşümdür Neden sonra farkına varmıştım kaybolmuş bir insana selam verdiğimin Neden az konuşuyorsun diye sorduğumda verdiğin cevap etkilemişti beni “susturdular” Anlıyordum Neden diye sormaya gerek yoktu Artık bakışlarını topladığın o noktanın yerini benim yüzüm almıştı konuşmaya başlamıştın nihayet “dinleyecek bir insan buldum” diyordun yada buna inanmak istiyordun Suskunluk benim dilime uğramıştı sonra Soru sorma sırası sendeydi bu sefer; “sen de pek konuşmuyorsun neden? ” Benim cevabım seninkinden biraz farklıydı “kelimelerimi çaldılar bana söyleyecek söz kalmadı” sonuçta ilk ortak noktamızı bulmuştuk -susmak- ikincisi ise yani karşılıklı yaşadığımız en gerçekçi şey; -ayrılmak- ve nihayetinde –unutmak- farkında mısın bilmem? İnsana hoş gelen hiçbir ortak yönümüz yok Hep kaybetmek üstüne susmalarımızın içinde bile yenilgiler var insan ilk başta iki yaralı kişinin birbirini daha iyi anlayabileceğini mutlu olmak adına birbirlerine daha sıkı sarılabilecğini düşünse de aslında tam tersi doğru Biri hasta biri doktor olmadan olmuyor aşk O yüzden bizim mutlu olmamız uzak ihtimaldi Ben bugün bunları yazmak için gelmemiştim o masaya Gel gör şimdi unutmak üzereyim Pek sevimli değil bu -bir insanı unutmak? ? ? - Anlamı olmalıydı oysa geride kalanların Biz şimdi onca zamanı unutmak için mi yaşadık? ! Geriye birkaç şey kalmalıydı hatırlanmaya değer Akla geldiğinde insanın içini titreten anlatıldığında dinleyen kişiyi düşündüren en azından bir sigara yaktıracak kadar burukluk veren bazı anılar kalmalıydı geriye Demek ki biz unutmak zorunda kaldığımız tüm zamanları biraz boşa haracamışız Şu an benim aklıma gelen zamanlar’ın çoğu zorlama belki ilerde bir anlamı olur ümidiyle adettendir diye yaşanmış klişeleşmiş şeyler Galiba zamanı geldi de geçiyor Eğer yapacak bir şey kalmadıysa en doğrusu bu unutmak! Göreceksin; seni hiç bir şey olmamış gibi Seni yüzüme o tatlı gerginliği alıp da masana hiç yaklaşmamış gibi Adını hiç duymamış ellerinden hiç tutmamış gibi Hiçbir anı hiçbir geceyi hiçbir mutluluğu ve hiçbir acıyı yaşamamış gibi unutucağım Sonra bu yazının karşısına geçip yine hiçbir şey olmamış gibi okuyacağım senden kalan kırıntıları Üzgünüm yapacak hiçbir şey yok artık Belki de unutmak; adam olmaya çalışan insanların tek silahı Okan Savcı