İkili Yalnızlığımız...

Suskunuz Hem de çığlık çığlığa bir suskunluk bizimkisi

Bu konuşacak bir şeyimiz olmadığından değil Konuşmaya çalıştığımız şeylerin, alıştığımız yalnızlığımızdan uzaklaştırması aslında bizim korkumuz

İkimizde cesaret edemiyoruz Öylesine alışmışız ki içimizde büyüttüğümüz yalnızlığımıza Seviyoruz onu Bekli de yaşandığında yok olacağı korkusu bizi tereddütte düşüren Kaybetmekten korkacağımız bize ait bir şey oluşturma kaygısı

Sen yapamadığın hamlenin, hayatın boyu inanmak istediğin değerlere sahip gibi gördüğün düzeni yok etme girişiminden Başka bir şey olmayacağını düşündün hep Bense yılların verdiği bir alışkanlıkla içinde var ettiğim bana daha fazla acı vermemek için susmayı tercih ettim

İçimden çığlık atarak susuyorum Susuyorum İçimde o kadar güzelsin ki Sana susuyorum

Demiştim ya "yüreğim susmayı öğreniyor" Aslı yok Sevdiğini anladığında içinde duyduğun çığlığın yankısı hiç bitmiyor O hiç susmayacak Her gün, her saat bana haykıracak, bağıracak, parçalayacak içimi Benimse yüzümde o gülümsemem yer edinecek tekrar

Her soğuk üşütemediği gibi, her ateş de yakamazmış insanı Üşüyorum; alev alev üşüyorum Hani saatlerce sessiz, tek kelime etmeden sana bakışlarım var ya; gözlerinde beni ısıtacak olan anlamları yakalamaya çalışma çabamdan başka bir şey değil

Ve her yakaladığımda kaybettiğimi hissetmemden öteye gitmeyen bekleyişler Ve her kaybettiğimde yeniden yakalama çabam