Mansiyon

Sana git demenin çok yolu vardı
Zoru seçip ‘gitme’ dedim
Ama sen yine gittin

Ah hiçbir ateş pişiremiyor bu gece hamurumu
Hiçbir rüzgar yetmiyor alevimi yükseltmeye
Kaç kez ağlamam gerekiyorsa o kadar ağladım oysa
Bitmeliydi artık, yetmeliydi !

Beynimin yollarında kaybolmuş bir tümör gibiydi dudakların
Her öpüşünde bir adım daha yaklaşırdım ölüme
Ya da tüm bedenimi sahiplenen bir AIDS virüsü oluverirdin iliklerimde

Ah be adam,
Yemin mi ettin beni öldürmeye !?

Her gece biraz daha sarılıyordum tenine oysa
Gözlerinin altında saklanıyordum
Aklında kaç çıkmaz sapak var, avuçlarımdaki çizgiler kadar iyi biliyordum
Kaç zaman geçti içinde böyle bilmem
Ama kaç ihanete tanık tuttun beni sayabilirim istersen
Sayabilirim öldüğünü kaç güvercinin,
Her gece adına intihara kalkan gözlerimden

Esasında ben sana ‘gitme’ dememiştim
Aslında ben sana hiçbir şey de söylemedim
Çünkü bilirsin, dünden sonraki günü yaşamak acıtırdı canımı hep
Ve ben tek kelime bile edemezdim

Ahhiç bilmedin sen,
Oysa öyle bir ‘sen’ vardı ki bende bedenime sinen
Derimi kazıdımsa da çıkaramadım üzerimden