İkimiz Uzun Uzun

gölde* zambaktı yalnızlığımız
katran telli saçlara
şarkı çiçekleri takar
üşümüş sular örterdik gözlerimize
hiç ağlamazdık


Ihlamur kokardı gecelerimiz
mahlası unutulmuş şiir susardık
tenlerimiz uzardı
yaması sökük aynalar batardı ellerimize
hiç ağlamazdık

rıhtıma demirledik herkesin yokluğunu
henüz doğmamış şeyler bilirdik |içimizden|
pencere gözlü bir çocuğa uyku bölerdik
gidilmemiş bir gün doğardı

çocuk bize bakardı
ikimiz uzun uzun ağlardık