Ölüm İle Hayat Arasına Çizebildiğim Tek Mutluluğumdun…

**Prof. Dr. Sinsi** · 08-26-2012

“Hiçbir kelime senin adın kadar yer tutmadı dudaklarımda

Hiçbir kadın senin kadar yakışmadı alın yazgıma

Ama başaramadık bu sevdayı yaşatmayı

Başaramadık işte

”

Biz seninle hiçbir zaman aynı cümlenin içinde bile anılmadık

Ne ben acılarını sırtlamış cümlenin yüklemi olabildim ne de sen mutluluklarımın gizli öznesi olabildin

Biz sadece hasrete prangalı iki yürek olduk

Biz ayak uçlarındaki karlara aldırmadan güneşli sabahlara doğmayı özenen iki deli gelinciktik

Zamansız açtık baharlara

Zamansız uyandık kış uykularından

Birbirimizin yüzünde gördüğümüz gülüşleri bahar sandık

Oysa biz kökleri toprakta kalacak bir gelinciğin bir kış sabahı güneşe gülümsemesi kadar imkansızdık…Hayat yolculuğunda sırt sırta verdik zannederken sırtlarımızın arasına örülü hasret duvarlarını göremedik

Belki de görmek istemedik

Ne zaman duvarları aşmak istedik işte o an esir düştük imkansızlığa… İşte o zaman yenik düştük zamana

Senle ben , hiçbir zaman “ biz “ olmayı başaramadık… Başaramadık işte

Belki de seninle biz ayrı cephelerde savaşan iki kılıç ustasıydık… Kendimizi hep aramıza örülmüş hasrete kılıç sallar bilirken meğer biz kendi yüreklerimize kılıç sallamışız…

Hadi git sevgili

Rüzgara karşı savaşmayı bırak… Hadi git

Dağlar devrilmişken omuzlarıma, yalnızlık düşmüşken sokaklarıma git

Git diyorum sana

Kapıyı biraz arala ve git

Bana verdiğin ne varsa her şeyi topla ve git

Bekletme ” seni” bekleyenleri… Bekletme kapımda beni sonsuzluğa gömecek yetim kelebekleri…Hadi git

Her harfine ölümler beğendiğim adımı dudaklarımdan sökerek git

Bana çıkan tüm sokakları sil adres defterlerinden

Yaşayıp da kendi yüreğine bile ispat edemediğin bu sevdayı “ mutluluk bakiyelerden” düş gayri

Gözlerime demir pervazlardan ölüm göz kırpıyorken durma git …

Hadi git sevgili

Adınla başlayıp adınla bitiremediğim cümleler kadar yalnız bırak beni

Durma karanlıklarımda, durma hatıralarıma

Git sadece

Bırak hayat boyu sensizlik yerine ölümler diz çöksün ayak dibime… Bırak günahların dökülsün soğuk ellerinin gezindiği kücük avuç içlerime

Hadi git sevgili

Biz seninle rüya olmaktan öteye geçemedik

Hiçbir zaman acıyı sırtlanıp mutluluğa gülümsemedik

Hadi git…Dudaklarında daha fazla kanamasın pişmanlıkların

Daha fazla ağlamasın hatıraların

Hadi git sevgili

Hadi git

Çıktığın kapıdan ölüm gelsin ayak uçlarıma

Bırak gözlerin mapusluğum, yüreğin sonsuzluğum olsun

Hadi git… Durma sabahı olmayan karanlıklarımda

Daha fazla üşütme ellerini karı, boranı eksik olmayan kışlarımda

Daha fazla bekleme yamalı cümlelerimde

Git diyorum sana

Git

Beni “ bana “ bırakma…Hadi kapıyı arala ve git

Kapat tüm ışıkları

Ve git hadi

Çıktığın kapının ardından ölüm gelsin gayri

Şimdi git…

Unut ismimi…

Unut yeminlerini…

Seni hiç sevmediğimi farz et…

Bu sevdayı hiç yaşanmamış kabul et

Demir kapımı “ ölüme “ arala ve sessice git…

Git diyorum…

Sadece git…

Ardından ölüm gelsin ayak uçlarıma

Sana kavuşmayı bilmese de ,

Seni severken “ ölmenin gururunu “ yaşasın bu yürek…

Çünkü; sen benim,

Ölüm ile hayat arasına çizebildiğim tek mutluluğumdun…

08-26-2012	#1
Prof. Dr. Sinsi	Ölüm İle Hayat Arasına Çizebildiğim Tek Mutluluğumdun… “Hiçbir kelime senin adın kadar yer tutmadı dudaklarımda Hiçbir kadın senin kadar yakışmadı alın yazgımaAma başaramadık bu sevdayı yaşatmayı Başaramadık işte” Biz seninle hiçbir zaman aynı cümlenin içinde bile anılmadık Ne ben acılarını sırtlamış cümlenin yüklemi olabildim ne de sen mutluluklarımın gizli öznesi olabildinBiz sadece hasrete prangalı iki yürek oldukBiz ayak uçlarındaki karlara aldırmadan güneşli sabahlara doğmayı özenen iki deli gelinciktikZamansız açtık baharlara Zamansız uyandık kış uykularından Birbirimizin yüzünde gördüğümüz gülüşleri bahar sandıkOysa biz kökleri toprakta kalacak bir gelinciğin bir kış sabahı güneşe gülümsemesi kadar imkansızdık…Hayat yolculuğunda sırt sırta verdik zannederken sırtlarımızın arasına örülü hasret duvarlarını göremedikBelki de görmek istemedik Ne zaman duvarları aşmak istedik işte o an esir düştük imkansızlığa… İşte o zaman yenik düştük zamana Senle ben , hiçbir zaman “ biz “ olmayı başaramadık… Başaramadık işte Belki de seninle biz ayrı cephelerde savaşan iki kılıç ustasıydık… Kendimizi hep aramıza örülmüş hasrete kılıç sallar bilirken meğer biz kendi yüreklerimize kılıç sallamışız… Hadi git sevgili Rüzgara karşı savaşmayı bırak… Hadi git Dağlar devrilmişken omuzlarıma, yalnızlık düşmüşken sokaklarıma git Git diyorum sanaKapıyı biraz arala ve git Bana verdiğin ne varsa her şeyi topla ve git Bekletme ” seni” bekleyenleri… Bekletme kapımda beni sonsuzluğa gömecek yetim kelebekleri…Hadi git Her harfine ölümler beğendiğim adımı dudaklarımdan sökerek git Bana çıkan tüm sokakları sil adres defterlerinden Yaşayıp da kendi yüreğine bile ispat edemediğin bu sevdayı “ mutluluk bakiyelerden” düş gayri Gözlerime demir pervazlardan ölüm göz kırpıyorken durma git … Hadi git sevgili Adınla başlayıp adınla bitiremediğim cümleler kadar yalnız bırak beni Durma karanlıklarımda, durma hatıralarıma Git sadece Bırak hayat boyu sensizlik yerine ölümler diz çöksün ayak dibime… Bırak günahların dökülsün soğuk ellerinin gezindiği kücük avuç içlerime Hadi git sevgili Biz seninle rüya olmaktan öteye geçemedik Hiçbir zaman acıyı sırtlanıp mutluluğa gülümsemedik Hadi git…Dudaklarında daha fazla kanamasın pişmanlıkların Daha fazla ağlamasın hatıraların Hadi git sevgili Hadi gitÇıktığın kapıdan ölüm gelsin ayak uçlarıma Bırak gözlerin mapusluğum, yüreğin sonsuzluğum olsun Hadi git… Durma sabahı olmayan karanlıklarımda Daha fazla üşütme ellerini karı, boranı eksik olmayan kışlarımda Daha fazla bekleme yamalı cümlelerimde Git diyorum sana Git Beni “ bana “ bırakma…Hadi kapıyı arala ve git Kapat tüm ışıkları Ve git hadi Çıktığın kapının ardından ölüm gelsin gayri Şimdi git… Unut ismimi… Unut yeminlerini… Seni hiç sevmediğimi farz et… Bu sevdayı hiç yaşanmamış kabul et Demir kapımı “ ölüme “ arala ve sessice git… Git diyorum… Sadece git… Ardından ölüm gelsin ayak uçlarıma Sana kavuşmayı bilmese de , Seni severken “ ölmenin gururunu “ yaşasın bu yürek… Çünkü; sen benim, Ölüm ile hayat arasına çizebildiğim tek mutluluğumdun…