Evet, ßen Sokak Çocuquyum

şu dört direkli köprünün altında

açmışım gözlerimi

sahipsiz

rüzgar sarmış kundağımı

yağmurla beslenmişim


adımı insanlar koymuş

benden habersiz

benimsemişim

serseri derler, hırsız derler

derler, anlamam da

alınmam da


hiç fiyakalı dolaşmadım sokaklarda

marka satmadım

gökyüzü yorganım oldu hep

dirseğim yastık

alışkınım; kara, yağmura, soğuğa

üşümem

sıcak dokunur bana


özlemem, hiç tanımadığım hisleri

istemem varlığını bilmediğim şeyleri

kıskanmam hiç kimseyi

özenmem


halbuki bilmez kimse

kendilerinden şanslı olduğumu

daha özgür

ve daha zengin


şu deniz herkesten çok benimdir

arkasındaki orman da

bütün sokaklar benimdir herkesten çok

her simitçi biraz bana çalışır


aslında her çocuktan daha çocuğum

canım hiç sıkılmaz buralarda

en sevdiğim oyundur

köşe kapmaca


yalnız da değilimdir

yüzlerce kardeşim var

benim gibi, bana benzer

kimse ayırt edemez bizi

birbirimizden


geceleri toplanmaya başlarız

el ayak çekildikten sonra

konuşuruz, güleriz, dertleşiriz

biraz farklı olsa da

herkes kadar biz de umut besleriz

hayallerimiz de vardır

ayın dolaştığı yerlerde


herkes kadar okumuşluğum da vardır

her tip insandan bir harf öğrendim

insanları en iyi ben tanırım

okuldan, öğretmenden anlamam ama

bu sokakların mektebini bitirdim

bana lazım olanı öğrendim


herkes kadar insanım da galiba

herkes kadar ben de bazen ağlarım


kafam da var, kalbim de

severim de, düşünürüm de

yalnız ben sokak çocuğuyum

sokaklarda yaşamak tek suçum


bir gün ben de gideceğim buralardan

herkes gibi

yalnız biraz sessizce

kimseler anlamadan


cenazem omuzlar üzerinde gitmeyecek

belki

belediye kaldıracak gürültüsüzce

ağlayanlar olmayacak başucumda

bir hayırsever uğramazsa geçerken

mezarım da çorak kalacak sonunda

benim gibi


içimizden kimin gittiği

fark edilmeden

biri alacaktır yerimi

vakit geçmeden


evet, ben sokak çocuğuyum

bu sokaklarda ne ilk

ne de sonuncuyum