Bu Gece Kendimden Geçtiğim Kadarım..

**Prof. Dr. Sinsi** · 08-26-2012

Bu gece kendimden geçtiğim kadarım

Hazırdım aslında ama açmak için zamanını bekleyen çiçeklere özenmiş küçük bir yürek taşıyordum göğüs kafesimde

Biriktirdiğim iyiliklerimi bedelsiz veriyorum şimdi köşedeki eskiciye

Deri kaplı bir defterin sararmış sayfaları kadar toza bulanmış gibiyim üzerimde eskimiş satırlardan aşk mektupları

Şaire özenip artık demir almak günü gelmiştir diyorum kendime usul usul yol alıyorum

Yaptığım hiçbir yolculuğa benzemeyecek bu hissediyorum

Aşka gitmişliğim çoktur gidip gidip kapıda kalışlarımı okudunuz defalarca parmak uçlarımdan

Ey yâr

!

Ne zaman sana gitmeye kalksam bütün yollarım sokağına çıkıyordu gitmek denildiğinde bildiğim tek adres kapın oluyorsa bundandır

Şimdi kapılarına astığım bütün mevsimleri doldurup ceplerime kendime gidiyorum haber vermeden kimselere

Azık ediyorum kendime satırlarımı bütün cevapları ve bütün soruları

Altına imzalar attığım mağlubiyetlerimi iliştirip dudaklarımın kenarına gamzeme komşu yapıyorum

Kadınımm bu gece kendime kalıyorum

Hayallerini toplayıp alt alta yoktan var etmelerimi izledim gecelerce

Hani bazen sigaramın dumanıydın nefes nefes içime çektiğim bazen bir mumun alevi oluyordun soluksuz seyrettiğim

Bilirsin yokluğun daha tanıdıktır suretinden ama şikayet etmedim Tanrı saklasın beterinden

!

Bu gece yokluğunu bırakıp avuçlarına elimde kaldığın kadarı ile gidiyorum kendimi bulmaya

Ey hayat

! Söyle hükmün nereye kadar

?

Gül dedin güllere inanıp sensiz nefes aldım

Bırak dedin azad ettim kanayan yanlarımı

Özgürlük onlarında hakkı

Gidene dön demek düşmedi dilimden duran olmadı

Dur dedin döndüm durdum sebep sormadan

Şimdi içimde bir gemi her yer biraz mavi

Aynaya baktığım zaman ne kusur kalıyor ne de gecenin rengi

Madem ki zaman karaya vurma vaktidir gitmeden sana çıkıyor yollarım bu gece

Hadi ben denizinde bir balığım

Çekinme güzelim rastgele

Hayattan sana kadardır yollarım

Her durağında biraz hüzün biraz ümit ekleyip sana teşekküre geldi mısralarım

Şimdi ister al koynuna ister beklet kapında

Ben senden habersiz büyüttüm içimde sana dair senden kalan ne varsa

Çok değil bir kaç dakika sonra düşerim sayfana

Biriktirdiğim tüm mısraların gizli öznesine methiyeler düzerim satır aralarımda

Hangi virgül hangi nokta sanadır hangisi senden kalmadır umursamadan

Ey yâr

!

Git dediğinde gider mi sanırsın benden bu sevda

Ben ki yüzünü gözüme nefesini nefesime kazımışım

Geçip bütün renklerin cümbüşünden ıssız bir mavinin serinliğinde ıslanmışım

Sorma sakın hiçbir yakamoz senin mavine yakıştığı kadar yakışmadı hiçbir maviye

Hiçbir gece sana kaldığım gecelerin yerini tutmadı o ıssız sahilde

Seni düşünüp içtiğim sigaranın yerini alamadı nefes diye içime çektiklerimin hiçbiri

Şimdi sus sakın konuşma

Bana gitmekten söz etme gidip dönememeyi çıkar aklından

Beni çıkarıp yerime koyduğun hangi hayat sarar seni hangisi tutar yerimi

Söyle hangisi görür gördüklerimi

Gelemem diyorsun inanmak istemiyorum

Gelmeyeceğini düşündükçe kendime sığmıyorum

Yürek çok geliyor bedene ruh uzun zamandır terk-i diyarda

Ey yâr

!

Adın çoktur anlamın tek

Seviyorum seveceğim demiştim sonsuza dek

Şimdi ne zaman gitmekten söz etsen bunlar gelsin aklına tek tek

Adımladığın yolların yolum olsun bilmeyerek öylece adres sorar gibi gel bana

Biraz mahçup biraz utangaç mesela

Elinde benden bir iki mısra kime sorsan söyler nasıl olsa

Bıraktığın adam bıraktığın kumsalda

Biraz eksik biraz yarım olsa da

Gece

Bir hesaplaşmadır çoğu zaman

Gideni gelenden çok olan

Gece

Tek başınalıktır çoğu zaman

Kaybettikçe yalnızlaşan

Gece

Hayatın ta kendisidir çoğu zaman

Onunla bitip onunla başlayan

* Yazının bir kısmı MB sayfasında güzaltı'na yorum olarak yazılmıştır

Ben en lâl zamanlarımda sevdim seni

Ne zaman benden uzaklaşan bir gölge görsem eksilir tükenmez sandığım umutlarım

Her gidiş beraberinde götürür avuç dolusu zamanı her gidenin ardından küçülür insanın yaşı

Yokluk en çok solundan gelir insana en çok soluna iner apansız acılar

Dil bildiğini unutur ya hani ben en lâl zamanlarımda sevdim seni

Söylemediğim sözümdün yutkunup dudaklarımın arasından çıkaramadığım tükenmez sandığım kalemlerin yazamadığı ilk mısramdın

Şimdi seni ne kadar sevsem diyorsun ya tek söz etmeden bir romanı anlatır gibi sev beni

Sayfa sayfa işlesin sessizliğin yüreğime noktasına virgülüne dokunursam adam değilim

Gecenin karanlığında mavi mavi sev beni boğulmaktan korktuğum derin suların olsun mabedim

Kulaç kulaç sana yüzsün kendini bilmez yüzsüz sevdam ıslak dudaklarında son bulsun bu eşsiz maceram

Şimdi yazmayan kalemleri bırakıp bir kenara gözümün yaşı ile düşerim notlarımı beni ne kadar sevdiğini umursamadan göz kırpıyorum sırtındaki yakamoza

Eski bir ölüydün sanırmısın ki kışım döner yaza

Uzaklardan geliyor şehrime bu soğuk

En az ellerin kadar yabancısıyım öyle salına salına düşen kar tanelerinin

Nasıl da güzel görünüyorlar halbuki bir önceki gecenin ayazından haberleri var mı acaba ? Penceremi yalayan rüzgarın sesini duymuşlar mıdır o köpük köpük bulutların arasında ?

Ya da dudakların susup yüreklerin ezbere söylediği şarkıların hangisinden haberdar olurlar o kadar yukarda iken ?

Şimdi makamsız şarkıların öznesiz sözlerine özeniyorum

Üzerimi örten geceyi takıp koluma sensizliğe seni anlatıyorum

Kırıp dizlerimi odanın uzak köşesinde duvarlarımdaki gölgelere senli hayallerimi sunuyorum tok satıcı edası ile

Fonda yine bir gitar sesi hafızamın tozlu raflarından indirdiğim bir şarkının esiri oluyorum

Gece gibi sevsen beni diyorum farkında olmadan itiraf ediyorum en yasaklı yanlarımı

Günün hükmünü sona erdiren gece gibi düşsen üzerime

Senden öncekilerin girdabında boğulmalarımı unutup sığ sularında tadına varsam diyorum

Sırtındaki yakamozu izlesem ıslak kirpiklerinin arasındaki gözlerinden

Gece

Ne çok yakışıyor gözlerine

Ne varsa sana yakışan güzel görünüyor gözlerime

İmlasını kaybetmiş mısralarım sen okuyunca buluyor yolunu öznesiz kalmıyor hiçbir cümlem

En gizli anlamlarım açığa çıkıyor dudaklarının arasında

Sen konuşuyorsun ben çözülüyorum

Sen susuyorsun ben düğümleniyorum

Tek kaçışım mısralarım oluyor sonra alıp kalemi elime seni sana yazmaya başlıyorum yine

Gözlerine yakışan geceyi bırakıp bir kenara sırtına yakamozun düştüğü suların rengi ile yazıyorum sana

Gecenin bir yarısı mavi boncuklar dağıtıyorum her noktanın ardından

Satır başlarım şenlikli oluyor cümle adınla başladığında havada uçuşan harflerim kendiliğinden diziliyor adeta

Sevdiğin bir şarkı açıyorum sonra

Sayfamın kenarından taşıyor heyecanım

Çocuksu bir hevesle gelişlerine kuruyorum saatlerimi umulmadık zamanlarda

Yenik düştüğüm heyecanlarımı toparlayıp satır aralarında yeniden karşına çıkıyorum yalınayak öylece

Adıma inat küçük bir umuda bel bağlayıp tutunmaya çalışıyorum büyük boylu harflerime

Gidişlerini gizleyip gözlerine yakışan gecenin karanlıklarına derin bir mavinin içinden gelmelerini bekliyorum

Gel diyorum avazımın çıktığı kadar susmalarım ile

Bilirim duyarsın ne kadar uzağımda olsan bile

Küçük bir yüreği yükleyip yüzdürdüğüm kağıt gemiler gibi rüzgarın ceplerinde ulaşır sana sesim

Yollar uzar mevsimler değişir kimene

Bir ses bir soluk olur düşerim yollarına yine

Zordu kimbilir belki imkansız diyen bile olmuştu

Ama aşktı bu hamuru acı ile beraber yoğrulmuştu

Şarkıları satırları geceyi ve maviyi yükleyip heybeme sana geliyorum

İstersen sustur şarkıları satırları sil yazıldığı yerden

Geceyi sakla göğün göğsüne ve mavi sonsuza kadar görünmesin gözümüze ne çıkar

Aşktır bu aşkın tadı seninle çıkar

Yenik düşen heyecanlarımı kaldırıyorum yerinden

Unutma tek sözüne bakar

Başla dersin bıraktığın yerden başlar

Meğer ne kadar çok bırakmışsın bende kendini

!

Gece

Fonda sensizliğe inat senli bir şarkı duvarlarımda hayalinin gölgeleri

Cama vuran yağmur damlaları eşlik ediyor bu kez ay ve yıldızlar çoktan aldı yerini

Kağıdım kalemime hasret nicedir

Ne beni yazabildim sana son günlerde ne de bende ki seni

İstanbul soğuğa teslim birkaç gündür

Rüzgar şiddetleniyor ara ara bulutlar yaramaz çocuklar gibi bir orada bir burada

Yakamdan sızıyor içime yokluğunun o soğuk hali içim ürperiyor

Bir atkı bir bere çaredir diyorum ne var ne yok kuşanıyorum

Sensizlik yüreğe ağır gelir sanırdım ilk günlerde ne kadar safmışım

Sanki sadece yüreğe gizlemişim seni bir orası acır sanıyorum olmadığın anlarımda

Ey yâr

!

Adının anlamını bilemezsin kadar

İçinde gizlediğin ne varsa aldım ezbere

Ne zaman düşse gölgeler duvarlarıma başlarım gözlerim kapalı tekrarlamaya

Önce adının geçtiği şarkılar dolanır dilime sonra adının baş harflerinden kafiyesiz şiirler karalarım elime geçen kağıda deftere

Zaman bana baktığın anların toplamını ifade eder sadece

Ne gün hesaplanır sen varken ne de gece

Varsın isteyenin olsun haftalar aylar yıllar

Çağlar açılıp kapansın birer ikişer ne çıkar

Varlığın en büyük keşif kanımca varsa bir asr-ı saadet o da senin yanında

Sensizlik tuhaf şey aslında

Yokluğunda kurulan hayalleri kırılan kalemleri uzayan geceleri bir kenara bıraksak

Canımın çekilmelerini unutsam mesela yastıktaki çukuru yatağın soğukluğunu

Eksilirsin zannederdim

Baktığım her yerde gördüğüm şey yokluk olursa gidersin zamanla bitersin sanırdım

Birinin yokluğu varlığının gücü kadar yakarmış insanın canını

Ne kadar varsan o kadar yakarsın yani

Meğer ne kadar çok bırakmışsın bende kendini

!

Hayatın herkes için tüm sıradanlığı ile devam etmesini hayretle izliyorum

İstanbul sanki seni dün gece aldattığım şehir değilmiş gibi karşılıyor sabahında güneşini

Vapurlar martılar dalgalar

Hep aynı herşey aynı

Bir ben yetmiyorum kendime bir ben eksiliyorum

Giden sensin halbuki biten ben oluyorum

Ey yâr

!

Aşkının en yasak halini topladım satır aralarında

An geldi varlığın yokluğuna yenildi

Şimdi ipe sapa gelmez hallerdeyim

Dilimde sitem gözümde nem var

Tenim tenine yangınlarda

Okyanusları boşaltsalar üzerime nafile

Bilirim en kurak yerlerimde bıraktın izmaritini

Nefes gibi içime çektim senden geleni

Yaktın erittin beni

Bu gece varlığına oynadım son eli

Ne var ne yoksa koydum masaya hepsini

İster yine erit yine yak beni

Ama bil aklından çıkarma

Okyanus istemem senden gelsin tek bir damla yeter

Gittin gidebileceğini zannettin

Gittin gidersen biter zannnettin

Gittin yokluğun varlığını yener zannettin

Gittin bitmeyeceğini akıl edemedin

Belki Bir Melek

Yazmak insanın kendini bulması değil midir aslında

Etrafında ki tüm insanlardan gizlediği o kırılgan yanlarını dile getirmenin en kolay ve anlaşılır yolu mesela

İyi misin diye soranlara sadece nefes alabildiği için iyi olduğunu söylerken içinde kopan fırtınalardan bihaber olmalarına aldırmamak nasıl açıklanabilir ki başka türlü

Kendince aşkların en güzelini yaşayıp hasretlerin en çekilmez olanını çektiğine kendini inandırması bundandır aslında

Bilir yazdığı kendisinden başkası değildir ve kendisini ondan daha iyi kaleme alacak biri daha yoktur

Güz olur eser rüzgar

İnsan kendini hazırlar baharın sonuna

Mevsimlerin en hüzünlüsüdür kimine göre kimisi hiç hoşlanmaz kışın kendini böyle maskeler altına gizlenerek usul usul göstermesine

Sarı yaprakların hayranıdır kimisi

Düşen her yaprak ömür takviminden kopan sayfalar misali yakar canını

Aşkları gelir gözünün önüne dalından düşen o sarı yapraklar misali zaman içinde yüreğinden kopup gidenleri hatırlar

Mevsim hüzün mevsimidir nasıl olsa

Ağlamak mevsimin şanından sayılır hüzün kolumuza takıp yürüdüğümüz görünmez bir yoldaş olur çoğu zaman

Kimi zaman yağmur altında bir bankta gelir mıhlanır aklına insanın o terk ediliş kimi zaman cama hayali parmaklarla yazılan elvedalara takılır kalır

Herkes kendi yağmurunda ıslanır bu mevsimde

Yürekler yokluğun hasretin acısı ile nemlenirken kirpiklerinin arasından bırakır sicim gibi yaşlarını yanaklarına

Yüzü gözü içi dışı sırılsıklamdır artık

Bilir o her zaman sırılsıklam bir aşık olmuştur

Değişen mevsimidir sadece başka değil

Mevsimler gibi farklı farklı kimliklere bürünmüştür kimi zaman

Bazen aşkın bin bir halini yaşayan tutkulu bir sevgili olurken bazen yalnızlığın girdabında bulur kendini

Gitmeler kalmalar hüzünler kederler

Tüm bunların arasında en çok yokluk olur canını yakan

Bir gidişin bir tercihin ardından bürünülen kimlik yokluk olunca bir anda anlamını kaybeder etrafındaki her şey

Sesler yüzler kişiler

Hepsi aynı anda silinir insanın belleğinden

Kalabalıklar arasında tek başınalığı o anlara denk gelir

Farkında olmadan yalnızlaşır yavaş yavaş

Geçmişinden kalanlara yakalanmamak için gizler kendini duvarların arasına

Daha önceleri ürkütücü gelen karanlık artık bir zırh gibi kaplar bedeniyle beraber ruhunu

Derin bir sessizliğin koynunda yalnızlığına ortak ettiği karanlık ile sarar yaralarını

Artık uzun uzun susmaların tek failidir

Her suskunluğun ardından biriktirdiği kelimeleri ile düşer parmaklarının uçlarından beyaz kağıtların üzerine

Bilir halbuki kitap aralarında kelimeler kurutmuştur ona

Her birinin anlamı aynı iken suskunluğuna kurban etmiştir yavaş yavaş hepsini

Susmaların ardından mısralar uzun bir veda cümlesini andırır çoğu zaman

İçinde barındırdığı o tuhaf hüzün ve çaresizlik ile harfleri sıralarken arka arkaya bir ses bir soluk olmak her geçen gün biraz daha zorlaşır

Eskitir mısraları satır aralarını yoklukla doldurmuştur

Ne umuda yer bırakmıştır ne vuslata

Yokluk içini doldurabildiği tek anlam hüzün parmaklarının ucundan dökülenlerin en iyisi olmuştur

Zamanın o akılalmaz devinimleri arasında yosun tutamayan taşlar misali sağa sola savrulan bir yüreğin harap bitap bir halde çaresizliğin ellerinde tükenişini izler insan

Umutların tükendiği gücün bittiği andır

Artık daha kötüsü yoktur

Dibe vurmuş olmanın verdiği tuhaf bir rahatlık vardır parmak uçlarında

Bugüne dek mısra mısra gelişleri hayal edip fütursuzca yazan parmakları artık kendisi için bir iki satır karalayacaktır

Duvarlarındaki geçmişi silip artık gizlenecek herhangi bir yüz bırakmamak en iyi başlangıç olabilir mesela

Tanıdık tüm satırları tüm şarkıları unutmak fena fikir değil gibidir

Camları mı açsak acaba

Evime sinen bu yalnızlığı nasıl çıkartabilirim ki

Karanlık gecenin hükmü olsun bundan sonra bir mum alevi yetsin mesela karanlığımı yırtmaya

Eskiye dair ne varsa değiştirsem bir eskici ile

Hiç pahasına çıkartsam elimdekileri

Bir nota bir satır ile tanıklık etmeyi bırakıp tüm yaşananlara taze umutlar yeşertsem mesela çıkmaz denilen yerlerden

Ne gerekir ki mesela

Bir çift söz taze bir nefes

Kimbilir belki bir melek

08-26-2012	#1
Prof. Dr. Sinsi	Bu Gece Kendimden Geçtiğim Kadarım.. Bu gece kendimden geçtiğim kadarım Hazırdım aslında ama açmak için zamanını bekleyen çiçeklere özenmiş küçük bir yürek taşıyordum göğüs kafesimde Biriktirdiğim iyiliklerimi bedelsiz veriyorum şimdi köşedeki eskiciye Deri kaplı bir defterin sararmış sayfaları kadar toza bulanmış gibiyim üzerimde eskimiş satırlardan aşk mektupları Şaire özenip artık demir almak günü gelmiştir diyorum kendime usul usul yol alıyorum Yaptığım hiçbir yolculuğa benzemeyecek bu hissediyorum Aşka gitmişliğim çoktur gidip gidip kapıda kalışlarımı okudunuz defalarca parmak uçlarımdan Ey yâr! Ne zaman sana gitmeye kalksam bütün yollarım sokağına çıkıyordu gitmek denildiğinde bildiğim tek adres kapın oluyorsa bundandır Şimdi kapılarına astığım bütün mevsimleri doldurup ceplerime kendime gidiyorum haber vermeden kimselere Azık ediyorum kendime satırlarımı bütün cevapları ve bütün soruları Altına imzalar attığım mağlubiyetlerimi iliştirip dudaklarımın kenarına gamzeme komşu yapıyorum Kadınımm bu gece kendime kalıyorum Hayallerini toplayıp alt alta yoktan var etmelerimi izledim gecelerce Hani bazen sigaramın dumanıydın nefes nefes içime çektiğim bazen bir mumun alevi oluyordun soluksuz seyrettiğim Bilirsin yokluğun daha tanıdıktır suretinden ama şikayet etmedim Tanrı saklasın beterinden! Bu gece yokluğunu bırakıp avuçlarına elimde kaldığın kadarı ile gidiyorum kendimi bulmaya Ey hayat! Söyle hükmün nereye kadar? Gül dedin güllere inanıp sensiz nefes aldım Bırak dedin azad ettim kanayan yanlarımı Özgürlük onlarında hakkı Gidene dön demek düşmedi dilimden duran olmadı Dur dedin döndüm durdum sebep sormadan Şimdi içimde bir gemi her yer biraz mavi Aynaya baktığım zaman ne kusur kalıyor ne de gecenin rengi Madem ki zaman karaya vurma vaktidir gitmeden sana çıkıyor yollarım bu gece Hadi ben denizinde bir balığım Çekinme güzelim rastgele Hayattan sana kadardır yollarım Her durağında biraz hüzün biraz ümit ekleyip sana teşekküre geldi mısralarım Şimdi ister al koynuna ister beklet kapında Ben senden habersiz büyüttüm içimde sana dair senden kalan ne varsa Çok değil bir kaç dakika sonra düşerim sayfana Biriktirdiğim tüm mısraların gizli öznesine methiyeler düzerim satır aralarımda Hangi virgül hangi nokta sanadır hangisi senden kalmadır umursamadan Ey yâr! Git dediğinde gider mi sanırsın benden bu sevda Ben ki yüzünü gözüme nefesini nefesime kazımışım Geçip bütün renklerin cümbüşünden ıssız bir mavinin serinliğinde ıslanmışım Sorma sakın hiçbir yakamoz senin mavine yakıştığı kadar yakışmadı hiçbir maviye Hiçbir gece sana kaldığım gecelerin yerini tutmadı o ıssız sahilde Seni düşünüp içtiğim sigaranın yerini alamadı nefes diye içime çektiklerimin hiçbiri Şimdi sus sakın konuşma Bana gitmekten söz etme gidip dönememeyi çıkar aklından Beni çıkarıp yerime koyduğun hangi hayat sarar seni hangisi tutar yerimi Söyle hangisi görür gördüklerimi Gelemem diyorsun inanmak istemiyorum Gelmeyeceğini düşündükçe kendime sığmıyorum Yürek çok geliyor bedene ruh uzun zamandır terk-i diyarda Ey yâr! Adın çoktur anlamın tek Seviyorum seveceğim demiştim sonsuza dek Şimdi ne zaman gitmekten söz etsen bunlar gelsin aklına tek tek Adımladığın yolların yolum olsun bilmeyerek öylece adres sorar gibi gel bana Biraz mahçup biraz utangaç mesela Elinde benden bir iki mısra kime sorsan söyler nasıl olsa Bıraktığın adam bıraktığın kumsalda Biraz eksik biraz yarım olsa da Gece Bir hesaplaşmadır çoğu zaman Gideni gelenden çok olan Gece Tek başınalıktır çoğu zaman Kaybettikçe yalnızlaşan Gece Hayatın ta kendisidir çoğu zaman Onunla bitip onunla başlayan * Yazının bir kısmı MB sayfasında güzaltı'na yorum olarak yazılmıştır Ben en lâl zamanlarımda sevdim seni Ne zaman benden uzaklaşan bir gölge görsem eksilir tükenmez sandığım umutlarım Her gidiş beraberinde götürür avuç dolusu zamanı her gidenin ardından küçülür insanın yaşı Yokluk en çok solundan gelir insana en çok soluna iner apansız acılar Dil bildiğini unutur ya hani ben en lâl zamanlarımda sevdim seni Söylemediğim sözümdün yutkunup dudaklarımın arasından çıkaramadığım tükenmez sandığım kalemlerin yazamadığı ilk mısramdın Şimdi seni ne kadar sevsem diyorsun ya tek söz etmeden bir romanı anlatır gibi sev beni Sayfa sayfa işlesin sessizliğin yüreğime noktasına virgülüne dokunursam adam değilim Gecenin karanlığında mavi mavi sev beni boğulmaktan korktuğum derin suların olsun mabedim Kulaç kulaç sana yüzsün kendini bilmez yüzsüz sevdam ıslak dudaklarında son bulsun bu eşsiz maceram Şimdi yazmayan kalemleri bırakıp bir kenara gözümün yaşı ile düşerim notlarımı beni ne kadar sevdiğini umursamadan göz kırpıyorum sırtındaki yakamoza Eski bir ölüydün sanırmısın ki kışım döner yaza Uzaklardan geliyor şehrime bu soğuk En az ellerin kadar yabancısıyım öyle salına salına düşen kar tanelerinin Nasıl da güzel görünüyorlar halbuki bir önceki gecenin ayazından haberleri var mı acaba ? Penceremi yalayan rüzgarın sesini duymuşlar mıdır o köpük köpük bulutların arasında ? Ya da dudakların susup yüreklerin ezbere söylediği şarkıların hangisinden haberdar olurlar o kadar yukarda iken ? Şimdi makamsız şarkıların öznesiz sözlerine özeniyorum Üzerimi örten geceyi takıp koluma sensizliğe seni anlatıyorum Kırıp dizlerimi odanın uzak köşesinde duvarlarımdaki gölgelere senli hayallerimi sunuyorum tok satıcı edası ile Fonda yine bir gitar sesi hafızamın tozlu raflarından indirdiğim bir şarkının esiri oluyorum Gece gibi sevsen beni diyorum farkında olmadan itiraf ediyorum en yasaklı yanlarımı Günün hükmünü sona erdiren gece gibi düşsen üzerime Senden öncekilerin girdabında boğulmalarımı unutup sığ sularında tadına varsam diyorum Sırtındaki yakamozu izlesem ıslak kirpiklerinin arasındaki gözlerinden Gece Ne çok yakışıyor gözlerine Ne varsa sana yakışan güzel görünüyor gözlerime İmlasını kaybetmiş mısralarım sen okuyunca buluyor yolunu öznesiz kalmıyor hiçbir cümlem En gizli anlamlarım açığa çıkıyor dudaklarının arasında Sen konuşuyorsun ben çözülüyorum Sen susuyorsun ben düğümleniyorum Tek kaçışım mısralarım oluyor sonra alıp kalemi elime seni sana yazmaya başlıyorum yine Gözlerine yakışan geceyi bırakıp bir kenara sırtına yakamozun düştüğü suların rengi ile yazıyorum sana Gecenin bir yarısı mavi boncuklar dağıtıyorum her noktanın ardından Satır başlarım şenlikli oluyor cümle adınla başladığında havada uçuşan harflerim kendiliğinden diziliyor adeta Sevdiğin bir şarkı açıyorum sonra Sayfamın kenarından taşıyor heyecanım Çocuksu bir hevesle gelişlerine kuruyorum saatlerimi umulmadık zamanlarda Yenik düştüğüm heyecanlarımı toparlayıp satır aralarında yeniden karşına çıkıyorum yalınayak öylece Adıma inat küçük bir umuda bel bağlayıp tutunmaya çalışıyorum büyük boylu harflerime Gidişlerini gizleyip gözlerine yakışan gecenin karanlıklarına derin bir mavinin içinden gelmelerini bekliyorum Gel diyorum avazımın çıktığı kadar susmalarım ile Bilirim duyarsın ne kadar uzağımda olsan bile Küçük bir yüreği yükleyip yüzdürdüğüm kağıt gemiler gibi rüzgarın ceplerinde ulaşır sana sesim Yollar uzar mevsimler değişir kimene Bir ses bir soluk olur düşerim yollarına yine Zordu kimbilir belki imkansız diyen bile olmuştu Ama aşktı bu hamuru acı ile beraber yoğrulmuştu Şarkıları satırları geceyi ve maviyi yükleyip heybeme sana geliyorum İstersen sustur şarkıları satırları sil yazıldığı yerden Geceyi sakla göğün göğsüne ve mavi sonsuza kadar görünmesin gözümüze ne çıkar Aşktır bu aşkın tadı seninle çıkar Yenik düşen heyecanlarımı kaldırıyorum yerinden Unutma tek sözüne bakar Başla dersin bıraktığın yerden başlar Meğer ne kadar çok bırakmışsın bende kendini! Gece Fonda sensizliğe inat senli bir şarkı duvarlarımda hayalinin gölgeleri Cama vuran yağmur damlaları eşlik ediyor bu kez ay ve yıldızlar çoktan aldı yerini Kağıdım kalemime hasret nicedir Ne beni yazabildim sana son günlerde ne de bende ki seni İstanbul soğuğa teslim birkaç gündür Rüzgar şiddetleniyor ara ara bulutlar yaramaz çocuklar gibi bir orada bir burada Yakamdan sızıyor içime yokluğunun o soğuk hali içim ürperiyor Bir atkı bir bere çaredir diyorum ne var ne yok kuşanıyorum Sensizlik yüreğe ağır gelir sanırdım ilk günlerde ne kadar safmışım Sanki sadece yüreğe gizlemişim seni bir orası acır sanıyorum olmadığın anlarımda Ey yâr! Adının anlamını bilemezsin kadar İçinde gizlediğin ne varsa aldım ezbere Ne zaman düşse gölgeler duvarlarıma başlarım gözlerim kapalı tekrarlamaya Önce adının geçtiği şarkılar dolanır dilime sonra adının baş harflerinden kafiyesiz şiirler karalarım elime geçen kağıda deftere Zaman bana baktığın anların toplamını ifade eder sadece Ne gün hesaplanır sen varken ne de gece Varsın isteyenin olsun haftalar aylar yıllar Çağlar açılıp kapansın birer ikişer ne çıkar Varlığın en büyük keşif kanımca varsa bir asr-ı saadet o da senin yanında Sensizlik tuhaf şey aslında Yokluğunda kurulan hayalleri kırılan kalemleri uzayan geceleri bir kenara bıraksak Canımın çekilmelerini unutsam mesela yastıktaki çukuru yatağın soğukluğunu Eksilirsin zannederdim Baktığım her yerde gördüğüm şey yokluk olursa gidersin zamanla bitersin sanırdım Birinin yokluğu varlığının gücü kadar yakarmış insanın canını Ne kadar varsan o kadar yakarsın yani Meğer ne kadar çok bırakmışsın bende kendini! Hayatın herkes için tüm sıradanlığı ile devam etmesini hayretle izliyorum İstanbul sanki seni dün gece aldattığım şehir değilmiş gibi karşılıyor sabahında güneşini Vapurlar martılar dalgalar Hep aynı herşey aynı Bir ben yetmiyorum kendime bir ben eksiliyorum Giden sensin halbuki biten ben oluyorum Ey yâr! Aşkının en yasak halini topladım satır aralarında An geldi varlığın yokluğuna yenildi Şimdi ipe sapa gelmez hallerdeyim Dilimde sitem gözümde nem var Tenim tenine yangınlarda Okyanusları boşaltsalar üzerime nafile Bilirim en kurak yerlerimde bıraktın izmaritini Nefes gibi içime çektim senden geleni Yaktın erittin beni Bu gece varlığına oynadım son eli Ne var ne yoksa koydum masaya hepsini İster yine erit yine yak beni Ama bil aklından çıkarma Okyanus istemem senden gelsin tek bir damla yeter Gittin gidebileceğini zannettin Gittin gidersen biter zannnettin Gittin yokluğun varlığını yener zannettin Gittin bitmeyeceğini akıl edemedin Belki Bir Melek Yazmak insanın kendini bulması değil midir aslında Etrafında ki tüm insanlardan gizlediği o kırılgan yanlarını dile getirmenin en kolay ve anlaşılır yolu mesela İyi misin diye soranlara sadece nefes alabildiği için iyi olduğunu söylerken içinde kopan fırtınalardan bihaber olmalarına aldırmamak nasıl açıklanabilir ki başka türlü Kendince aşkların en güzelini yaşayıp hasretlerin en çekilmez olanını çektiğine kendini inandırması bundandır aslında Bilir yazdığı kendisinden başkası değildir ve kendisini ondan daha iyi kaleme alacak biri daha yoktur Güz olur eser rüzgar İnsan kendini hazırlar baharın sonuna Mevsimlerin en hüzünlüsüdür kimine göre kimisi hiç hoşlanmaz kışın kendini böyle maskeler altına gizlenerek usul usul göstermesine Sarı yaprakların hayranıdır kimisi Düşen her yaprak ömür takviminden kopan sayfalar misali yakar canını Aşkları gelir gözünün önüne dalından düşen o sarı yapraklar misali zaman içinde yüreğinden kopup gidenleri hatırlar Mevsim hüzün mevsimidir nasıl olsa Ağlamak mevsimin şanından sayılır hüzün kolumuza takıp yürüdüğümüz görünmez bir yoldaş olur çoğu zaman Kimi zaman yağmur altında bir bankta gelir mıhlanır aklına insanın o terk ediliş kimi zaman cama hayali parmaklarla yazılan elvedalara takılır kalır Herkes kendi yağmurunda ıslanır bu mevsimde Yürekler yokluğun hasretin acısı ile nemlenirken kirpiklerinin arasından bırakır sicim gibi yaşlarını yanaklarına Yüzü gözü içi dışı sırılsıklamdır artık Bilir o her zaman sırılsıklam bir aşık olmuştur Değişen mevsimidir sadece başka değil Mevsimler gibi farklı farklı kimliklere bürünmüştür kimi zaman Bazen aşkın bin bir halini yaşayan tutkulu bir sevgili olurken bazen yalnızlığın girdabında bulur kendini Gitmeler kalmalar hüzünler kederler Tüm bunların arasında en çok yokluk olur canını yakan Bir gidişin bir tercihin ardından bürünülen kimlik yokluk olunca bir anda anlamını kaybeder etrafındaki her şey Sesler yüzler kişiler Hepsi aynı anda silinir insanın belleğinden Kalabalıklar arasında tek başınalığı o anlara denk gelir Farkında olmadan yalnızlaşır yavaş yavaş Geçmişinden kalanlara yakalanmamak için gizler kendini duvarların arasına Daha önceleri ürkütücü gelen karanlık artık bir zırh gibi kaplar bedeniyle beraber ruhunu Derin bir sessizliğin koynunda yalnızlığına ortak ettiği karanlık ile sarar yaralarını Artık uzun uzun susmaların tek failidir Her suskunluğun ardından biriktirdiği kelimeleri ile düşer parmaklarının uçlarından beyaz kağıtların üzerine Bilir halbuki kitap aralarında kelimeler kurutmuştur ona Her birinin anlamı aynı iken suskunluğuna kurban etmiştir yavaş yavaş hepsini Susmaların ardından mısralar uzun bir veda cümlesini andırır çoğu zaman İçinde barındırdığı o tuhaf hüzün ve çaresizlik ile harfleri sıralarken arka arkaya bir ses bir soluk olmak her geçen gün biraz daha zorlaşır Eskitir mısraları satır aralarını yoklukla doldurmuştur Ne umuda yer bırakmıştır ne vuslata Yokluk içini doldurabildiği tek anlam hüzün parmaklarının ucundan dökülenlerin en iyisi olmuştur Zamanın o akılalmaz devinimleri arasında yosun tutamayan taşlar misali sağa sola savrulan bir yüreğin harap bitap bir halde çaresizliğin ellerinde tükenişini izler insan Umutların tükendiği gücün bittiği andır Artık daha kötüsü yoktur Dibe vurmuş olmanın verdiği tuhaf bir rahatlık vardır parmak uçlarında Bugüne dek mısra mısra gelişleri hayal edip fütursuzca yazan parmakları artık kendisi için bir iki satır karalayacaktır Duvarlarındaki geçmişi silip artık gizlenecek herhangi bir yüz bırakmamak en iyi başlangıç olabilir mesela Tanıdık tüm satırları tüm şarkıları unutmak fena fikir değil gibidir Camları mı açsak acaba Evime sinen bu yalnızlığı nasıl çıkartabilirim ki Karanlık gecenin hükmü olsun bundan sonra bir mum alevi yetsin mesela karanlığımı yırtmaya Eskiye dair ne varsa değiştirsem bir eskici ile Hiç pahasına çıkartsam elimdekileri Bir nota bir satır ile tanıklık etmeyi bırakıp tüm yaşananlara taze umutlar yeşertsem mesela çıkmaz denilen yerlerden Ne gerekir ki mesela Bir çift söz taze bir nefes Kimbilir belki bir melek