Bir Annenin Son Mektubu

Manolyam

Manolya kokulum

Narin, sesiz, yürekli annem

Yüreği bir serçe misali kanat çırpan annem


Daha yoktuk bu dünyada

Oysa yaratan bizi çoktan yazmıştı birbirimize

Sevgiyle yoğurmuştu senin yüreğini

Benimkini de sevgiyle yoğur diye

Bu sevgi bulutu öyle büyüdü ki bizde

Ilık bir yağmura dönüştü

Anne ve kızının yüreğinde


Annem!

Cennetim!

Uzaktayım senden

Sessizim

Oysaki çığlık çığlığa özledim seni!


Ruhun her gece yanıbaşımda

Ben uyumadan önce saçlarımı okşuyor

Alnımdan öpüyor

Tıpkı bebekliğimden beri yaptığın gibi


Bazen resmine bakıyorum

Sanki karşımda sen varsın

Sesin kulaklarımda yankılanıyor

Yüzüne dokunuyorum

Başımı göğsüne koyuyorum

Hala küçük bebeğinmişim gibi

Tüm korkularım kayboluveriyor

Huzur buluyorum


Kavgalarımızı hatırlıyorum

Keçi gibi inatlaşmamı

Gülümsüyorum


Birbirimizi kızdırdığımız zaman nasıl da gülüverirdik hemen!

Ben bir şeylere çatardım

Sen de bıyık altından gülüp

Hemen yumuşatıverirdin beni


Küçüklüğümde yaşadığın bir olayı anlatmıştın

Sen bana kızmışsın hiç yoktan yere

İlgilenmemişsin

Ben daha 5 yaşındaymışım

Ve sen nasıl erdemli birisin ki

Gelip 5 yaşındaki çocuğundan özür dilemiş;

"Kusura bakma kızım, bugün çok yorgundum" demişsin


Herkes iyi tanısın!

İşte bu benim ANNEM!

Annelerin gerçekten sultanısın birtanem

Sana boşuna sultan demiyorum

Ruhum, kalbim

Tüm benliğim yanında manolyam

Bedenim yanında olamasa da


SENİN CENNETE İHTİYACIN YOK,

SEN ZATEN CENNETTEN BİR ÇİÇEKSİN

ASLA SOLMAYACAKSIN!!


SENİ SEVİYORUM ANNECİM