Gömün Bugün Beni Yüreğimdeki Küçük Kızın Gözbebeklerine...!

**Prof. Dr. Sinsi** · 08-26-2012

Yüreğime gömün beni bugün

Yoruldum sivri çakıl taşlarına benzer aşkların üzerinde yürümekten

Dalgaların kıyıya vurup, savurup koynuna aldığı

ince bir kum tanesi olmak istiyorum

Ve boğulmak kendi mavilerimde

Deniz yıldızının beş kolundan bir tanesi bile saramadı beni

Oysa ince sızılara da, keskin acılara da alışkın benim bedenim

Suların durulduğu bir denizde oynaşan martıları hiç izlemedim

Yüreğinize gömün beni bugün

Evrenin bütün güzelliklerini kutsayan yüzümü gömün yüreğinize

Yorgunum kırık dökük kelimelerle konuşmaktan

Yorgunum boş yüzeylere dolu kelimeler yazmaktan

Usandım kendini tekrarlayan başlangıçlardan

Kendi yüreğimin kara deliklerine saklanmak istiyorum

Hiçbir ışığın sızmaya gücünün yetmeyeceği

Hiçbir umut çiçeğinin yeşermeye yeltenmediği

Hayallerin kucağında öyle gündoğumları, öyle manolya kokulu ilkyazlar yaşadım ki

Ağır geliyor artık sabaha varmayan gecelerin gerçekliği

Saklanmak kendime ve yavaş yavaş yok olmak istiyorum

Gömün beni yüreğimdeki küçük kızın gözbebeklerine

Balköpüğü damlalar damlıyor göğsüne

Çocuklara özgü umursamazlık, çocuklara özgü vurdumduymazlıkla yaklaştı aymazlıklarınıza

Uçurtmalar uçurdu bilmediği gökyüzüne

Bir bedenin içine sığmayan kocaman ruhumu da gömün birlikte

Güzelliğe tutkun, şehvete aç bakışların yükü altında ezildim

Bir perde gibi örttü insana dair güzel yanlarımı bu süslü elbise

Dokunabileceğiniz yumuşacık bir ten isteyen elleriniz

öpebileceğiniz arzulu dudakları hedef belirlemiştiniz

Oysa dokunmanın hiç aklınıza gelmediği bir yüreğe de sahibim ben

Orada ebruli bir kadın bekliyor

Kendimden yorulup, kendime kaçmanın kısır döngüsüne yolculuğum

Ne menzili biliyorum, ne hedefin farkındayım

Bir cenin olup annemin kutsal bedenine geri dönmek istiyorum

Oysa yalnızlığım öyle koyu bir renk ki bugün, toprağa bile koyamıyorum

“Kayıp” ilanı vermek istiyorum ruhum için:

“Bir tutam umuda muhtaç, yarına dair özlemlere aç, belirsizliğin kıskacında yarım bir ayraç”

Var mı böyle bir ruh etrafınızda sahipsizce dolaşan

!

Kayıptır kendisi

!

Ulaşın lütfen sahipsiz bedenime, ruhsuz boğuluyorum, çok ama çok derinlerde

Kendi yarattığım sahte balonların içine oturup

Kendi yarattığım sahte diyarları izledim gökyüzünden

Kulaklarım sağır oldu patlama sesinden

Patlayıp sönen sahte balonum muydu, boş hayallerim miydi bilemedim

Patlama sonrası sessizliğindeyim ben

Küçük bir masal ülkesi kurmuştum kendime, kraliçesi ve tek hakimi olduğum

Sınırlarımı yerle bir eden bu deprem nereden çıktı birden

Fay hattının tam üstünde mi inşa etmişim değerlerimi

Kaçışlar çözüm olur mu ki

Yıkılan binaların taze yanık ve toprak kokusu mu, yoksa yıkılan değerlerim mi hıçkırıklarımın sebebi

Bir kaosun içinde içiçe geçmiş hepsi

Gömün, gömün beni yüreğime

Emanet ediyorum elimde kalan son üç beş sevincimi bir avuç dosta

Tek mirasım bu, o da yalnızca anlayana

Gidiyorum kendime

Gömün beni bugün yüreğime

08-26-2012	#1
Prof. Dr. Sinsi	Gömün Bugün Beni Yüreğimdeki Küçük Kızın Gözbebeklerine...! Yüreğime gömün beni bugün Yoruldum sivri çakıl taşlarına benzer aşkların üzerinde yürümekten Dalgaların kıyıya vurup, savurup koynuna aldığı ince bir kum tanesi olmak istiyorum Ve boğulmak kendi mavilerimde Deniz yıldızının beş kolundan bir tanesi bile saramadı beni Oysa ince sızılara da, keskin acılara da alışkın benim bedenim Suların durulduğu bir denizde oynaşan martıları hiç izlemedim Yüreğinize gömün beni bugün Evrenin bütün güzelliklerini kutsayan yüzümü gömün yüreğinize Yorgunum kırık dökük kelimelerle konuşmaktan Yorgunum boş yüzeylere dolu kelimeler yazmaktan Usandım kendini tekrarlayan başlangıçlardan Kendi yüreğimin kara deliklerine saklanmak istiyorum Hiçbir ışığın sızmaya gücünün yetmeyeceği Hiçbir umut çiçeğinin yeşermeye yeltenmediği Hayallerin kucağında öyle gündoğumları, öyle manolya kokulu ilkyazlar yaşadım ki Ağır geliyor artık sabaha varmayan gecelerin gerçekliği Saklanmak kendime ve yavaş yavaş yok olmak istiyorum Gömün beni yüreğimdeki küçük kızın gözbebeklerine Balköpüğü damlalar damlıyor göğsüne Çocuklara özgü umursamazlık, çocuklara özgü vurdumduymazlıkla yaklaştı aymazlıklarınıza Uçurtmalar uçurdu bilmediği gökyüzüne Bir bedenin içine sığmayan kocaman ruhumu da gömün birlikte Güzelliğe tutkun, şehvete aç bakışların yükü altında ezildim Bir perde gibi örttü insana dair güzel yanlarımı bu süslü elbise Dokunabileceğiniz yumuşacık bir ten isteyen elleriniz öpebileceğiniz arzulu dudakları hedef belirlemiştiniz Oysa dokunmanın hiç aklınıza gelmediği bir yüreğe de sahibim ben Orada ebruli bir kadın bekliyor Kendimden yorulup, kendime kaçmanın kısır döngüsüne yolculuğum Ne menzili biliyorum, ne hedefin farkındayım Bir cenin olup annemin kutsal bedenine geri dönmek istiyorum Oysa yalnızlığım öyle koyu bir renk ki bugün, toprağa bile koyamıyorum “Kayıp” ilanı vermek istiyorum ruhum için: “Bir tutam umuda muhtaç, yarına dair özlemlere aç, belirsizliğin kıskacında yarım bir ayraç” Var mı böyle bir ruh etrafınızda sahipsizce dolaşan! Kayıptır kendisi! Ulaşın lütfen sahipsiz bedenime, ruhsuz boğuluyorum, çok ama çok derinlerde Kendi yarattığım sahte balonların içine oturup Kendi yarattığım sahte diyarları izledim gökyüzünden Kulaklarım sağır oldu patlama sesinden Patlayıp sönen sahte balonum muydu, boş hayallerim miydi bilemedim Patlama sonrası sessizliğindeyim ben Küçük bir masal ülkesi kurmuştum kendime, kraliçesi ve tek hakimi olduğum Sınırlarımı yerle bir eden bu deprem nereden çıktı birden Fay hattının tam üstünde mi inşa etmişim değerlerimi Kaçışlar çözüm olur mu ki Yıkılan binaların taze yanık ve toprak kokusu mu, yoksa yıkılan değerlerim mi hıçkırıklarımın sebebi Bir kaosun içinde içiçe geçmiş hepsi Gömün, gömün beni yüreğime Emanet ediyorum elimde kalan son üç beş sevincimi bir avuç dosta Tek mirasım bu, o da yalnızca anlayana Gidiyorum kendime Gömün beni bugün yüreğime