Theodor Wiesengrund Adorno

Theodor Wiesengrund Adorno:


(1903- ' 1969) Toplumbilim ruhbilim ve müzik- bilim alanlarında da çalışmış Frankfurt ' Okulu'nun "eleştirel kuram"ının felsefi mimarlarından olan Alman düşünür Sonraları tüm felsefece görüşlerine damgasını vuracak olan Kant'ın Arı Usun Eleştirisi adli kitabını toplum eleştirmeni ve sinema kuramcısı Siegfried Kracauei le birlikte I Dünya Savaşı'nın bitmesine yakın her cumartesi öğleden sonraları okumaya başladı Kracauer'in rehberliği Adorno'ya bu kitabın yalnızca bir bilgikuramı kitabı olmadığını aynı zamanda tinin tarihsel konumunun da okunabileceği kodlanmış bir metin olduğunu düşündürttü Annesinin ve kızkardeşinin etkileriyle müziğe karşı beslediği ilgiyi beste yapmaya dek vardırır düşünür II Dünya Savaşı yıllarını ise Cafifornta'da sürgünde geçirdi Adorno 1924'rı Joham Wolfgang Goethe Universitesi nde Edmund Husserl üzerine yazdığı tezi tamamla***** fesefe doktoru derecesini aldı Bir yıl sonra Alban Berg ile kompozisyon çalışmak ve Arnold Schoenberg etrafinda toplanmış müzisyenlere bestecilere katılmak için Viyana'ya gitti Viyana gezisinin Adorno üzerindeki etkisi çok kalıcı oldu; "yeni müziğin' hem önde gelen bir savunucusu oldu hem de felsefece biçemi Schoenberg ile Bergin "atonal" kompozisyon tekniklerinin izlerini hep taşıyacak hale geldi Frankfutt'taki çalışmalarına dönen Adorno Kierkegııard Konstrııktion der Astetichen (Kierkegaard: Estetik Olanın Kuruluşu I933) adli kitabıyla doçentlik sınavını verdi Bu güç kitapta üç konu daha bir öne çıkmaktadır: a) Kierkegnard' da öznellik kavramında olduğu gibi varoluşsal öğeleri soyut kategorilece dönüştürmek yoluyla varoluşçuluğun somutlaşma arzusunun açığa çıkarılarak eleştirilmesi; b) şeyleşmiş toplumsal dünyanın yani kişilerin üzerinde baskı kuran öznelligin savlarına kayıtsız kalan kurumlar dünyasının bir okuması; c) tanrıbilimsel düşüncelerin tarihsel ve maddi somutlaştırılmasının sağlanması girişimi Adorno Hitler Almanyasi’ ndan 1934' te kaçarak Oxford'a Memın College'a geldi Burada geçirdiği üç buçuk yıl içinde o zamanlar arkadaşı Max Horkheimer’in yönetimindeki Institut für Sozial (Toplumsal Araştırmalar Enstitüsü) dergisine makaleler yazdı; daha sonra 1956'da yayımlanacak Husserl üzerine bir kitap hazırladı II Dünya Savaşı yıllarını ABD'de geçiren düşünür bu sıralarda Horkheimer ile ortaklaşa Dialektik derAufklarung (Aydınlanmanın Diyalektiği 1947) adlı kitabı yazdı Savaş sona erince Enstitü'yü yeniden kurmak için Frankfurt'a dönen Adorno izleyen yirmi yıl içinde müzik edebiyat eleştirisı toplumsal kuram ve felsefe üzerine çığır açıcı pek çok kitap ve makale yazdı Örneğin 1957 tarihli "Sociology and Empirical Research" (Toplumbilim ve Deneysel Araştırma) adli makalesi artık 1960'larda Almanya'yı kasıp kavuran "olguculuk tartışması"nın başlatması sayılmaktadır Adorno'nun iki önemli felsefe kitabı da bu dönemde yazılmıştır: Negative Diyalektik (Olumsuzlayıcı Diyalektik 1966 ile Astetiche Theorie (Estetik Kuramı 1970) Adorno'nun felsefesi içinde yaşadığı toplumsal dünya anlayışına gösterdiği bir tepki olarak okunabilir O ileri Ban toplumlarının Mark’ın çözümlediği kapitalist üretim ilişkileriyle kurulmuş olduğundan asla kuşku duymamış özellikle de Mark’ın fetişizmi ile kullanım değerinin değişim değerince baskı altına alındığı konusundaki görüşlerine tümüyle kalmıştır Adorno ayrıca iktisadı biçimlendiren düzeneklerin aynısının sonuçta kültürel etkinlikleri de belirdiği düşüncesini de benimser Sermayenin iktisadı ussallaştırmasının doğal sonucu tahakküm ve yoksulluk (kabaca söylenirse "adaletsizlik' olurken kültürün ussallaştırılmasının sonucu yabancılaşma ve anlamsızlık (kabaca söylenirse "yoksayıcılik' olmaktadır Avrupa'da faşizmin yükselmesinin ve işçi hareketlerinin çözülmesinin ardında yatan -ve daha sonraları Yahudi Soykırımı ile doruğuna ulaşan- nedenlere karşılık Adorno modern dünyanın toplumsal ve iktisadi örgüsüne sinmiş gerçekten kayda değer ilerici eğilimlerin varlığından kuşku duymaya başladı Hatta modern toplumların ussallaştırılması tasarısının tamamlanmış olmaktan uzak olduğuna ve dolayısıyla içgüdüsel olarak ilerici toplumsal oluşumların gelişmeci kesimleri de içinde olmak üzere Marx'ın tarih kuramının da egemen kapitalist üretimininkine benzer ussallaştırma yapıları talep ettiğine inanmaya başladı Adorno'ya göre modernliğin en köklü ikilemlerinin kökeninde usun ve ussallaştırmanın bu yapıları varsa modernliğin bunalımı temelde "usun bunalımı" demektir Her şeyden önce gerekli olan da usun eleştirilerek tedavi edilmesidir Adorno'nun modern usun bunalımının merkezinde yöntemin çözümlemenin sınıflandırmanın evrenselliğin ve mantıksal dizgeliliğin her şeyden önce geldiği modem bilimsel usçuluğun olduğuna inancı tamdır Adorno nesnelerden kökten bir biçimde bağımsız tanımlanan usun dağıldığını bozulduğunu ileri sürer Aydınlanma’nın Diyalektiği ’nde Adorno ussallığın soykütüğünü çıkarmayı amaçlar Aydınlanma insanın korkularının ve umutlarının bulaştığı doğal dünyaya söylenlere karşıdır Usun söylenden üstünlüğü varsayımı böylelikle usun insanbiçimci yansımalarından kurtuluşu haline gelir Us dünyayı öznel izdüşümlerden çok nesnel bir biçimde resmeder Adorno bu abartılı us tablosunu hem biçim hem de içerik bakımından çelişkili bulur Ona göre söylen de us da insanlığın kendisini söylensel güçlerden kurtarmak gereksinimlerini karşılamak ve tutkularını doyurmak için doğal dünya üzerinde denetim kurma savaşımı sonucu ortaya çıkmıştır Demek ki aydınlanmış usun özerkliği varsayımı için gerekli biçimsel nitelikler gerçekte insanın doğayla savaşımı içinde insanın soykütüğü üzerinde temellenmektedir Aydınlanmış us nesnel değildir; doğayı denetim altında tutmak isteyen insanın tutkularının hizmetindedir böylesi bir us insanın ayakta kalma güdüsünün somutlaşmasıyla dolayısıyla ancak kendisi bir araç oldukça anlam kazanır Adorno'nun felsefece duruşu ya da etkinliği kendisini açıkça sanatsal modernliğin eylemlerine ve yazgısına bağlar; bu nedenle de iç tutarlılığı eksiksizdir Adorno felsefenin foyasını ortaya çıkarmak ister; usçuluğu ve anlama yetisini bunların “özdeşi olmayan ötekisiyle” temellendirmek ister Adorno’nun diğer önemli yapıtları arasında Arnold Schönberg’in atonal müziğini müzikal modernizmin en üst noktası olarak savunduğu Philosophie der Neuen Musik (Yeni Müziğin Felsefesi -1949); somut bireysel deneyimin modern burjuva toplumundaki yokoluşuna ilişkin düşüncelerini yansıtan 153 çarpıcı aforizmadan oluşan Minima Moralia (1951); Husserl’e ilişkin görüngübilimin kaçınılmaz soyutluğu ya da aradığı somutluğu yitirmeye yazgılı oluşu üzerine duran ve yoğun bir okuma sonucu ortaya çıkan Bilgikuramının Özeleştirisi: Husserl İle Görüngübilimsel Çatışkılar Üstüne İncelemeler 1956); Hegel Üzerine Denemelerden oluşan Hegel Üstüne Üç Çalışma 1963ile Heidegger’in varoluşçuluğunu soyut ve tarih dışı olarak yorumladığı Sahicilik Jargonu sayılabilir