Acının Yuzu Yok Sımdı

Seni unuttuğumu hatırlamıyorum bazen…


Korkun geliyor sonra aklıma, aniden çıkıp bir köşeden


Bazense yanımdaymış gibi susuyorum

Yaşandı mı yaşanmadı mı hala kendime soruyorum


İçimdeki yenilgiye ne kadar deniz sığdırabilirim,

Bilmiyorum


Her gece kendime yeni yalanlar bulmakta zorlanır hale geliyorum

Ardından bir türkü tutturup “sevdim” diyorum


Bir ayak izine,

Bir nefese benzetiyorum sonra seni


Ağlamak baş harfinden ibaret olup isminle çoğalırken

Ben yutkunmak nedir çoktan unutmuş oluyorum


Yıldızlar bulutların arkasında yitip gidiyor sonra

Hayattan bir gece daha çalalım diyorum

kendimden bile sakındığım gözyaşlarımı yutuyorum


Çekip gitmişliğin dişlerimi bileyliyor her gece,

Ve ben her sabah dudak sızısıyla sarsılıyorum


Isırdıkça kendime batıyorum

Dudaklarım kan revan içinde

Ve uyanıyorum…

Acının yüzü yok şimdi bende

Tarifi de


Örselenmemiş yetinmeler diyorum

Ne kadar zaman varsa sana dair yaşanan

Daha çok konuşsaydın diyorum

Gözlerini mühürleyip kilitlemeyi, hatta bir çekmece köşesine

Gitmeden

Bilseydim diyorum…


Seni neden sevdiğimi anımsıyorum sonra

Bir otuz saniye içinde düşlerimi esir alışını

İçimde gürültü kopartan gidişini…


Ve ben bugünlerde

Seni unutmayı akıl edemiyorum…


Ayaklarına ağırlık bağlanmışçasına düşüveriyorsun yüreğime

Dibe çöküşünü izliyorum sonra

Ruhuma karışıp debelenişini…


Neyse…


Diyorum ya o aşina zamanlar yok artık

O bildik sabahlarda uyanmak da

Ve böylece bitiyor gece

Biz aslında her gece yalnızdık