Bır Keresınde Bende Terk Etmıstım Senı

**Prof. Dr. Sinsi** · 08-24-2012

bir keresinde ben de terk etmiştim seni

halbuki ne çok düşünmüş ve yapamamıştım o an'ı

defalarca

bir keresinde iskelede bırakıyordum seni

bir defa pencerenin altındayken sen

ben cama çıkıyordum…

bir vapura binip gidiyordum sonra bir tren istasyonundan

sen öylece kalakalıyordun…

ne çok terketmişim seni ben aslında

düşlerimde

hem de senden önce

seninle biz

berabere kaldık

ha düş ha gerçek

hem ne fark eder

ben de terketmiştim seni

kerelerce hem de belki…

her gece uykularımı süslüyor şekli terk edişlerim…

bir sonbahar oluyorsun

bir atkı…

üstünde gri bir kazak

sonra kumsalda bir ateş yanıyor yoksunluğunda bir günün

bırakıyorum o anda seni

sen ve ateş

susuyorsunuz bana…

ağır ağır gidiyorum

bir anı daha ekliyorum sen giderken gözlerinin üstüne

bir keresinde bir vadide soluyor çiçekler

yerler hala sarıyken terk ediyorum yaprakları

ellerinden topluyorum birikmeye yüz tutmuş günleri

seni gördüğün son günü hep dün ilan ediyorum…

ben artık her sonbaharda terk ediyorum seni

yaprak biriktirirdim küçükken

saklardım bir köşeye kaybolmasınlar diye

kendime bile belli etmezken yerlerini

hiçbir zaman bulamadım durdukları köşeleri…

artık yüzü tutmayan düşlerimde bile

anımsayamadığımda terk ettiğim yüzleri tanıyorum şimdi

sarı yok şimdilerde

herşey yeşile buruk, herkez bana yitik

yapraklar ıslak artık…

ikimiz de terk ettik sonbaharı…

bir keresinde ben de terk etmiştim seni

senin ruhun bile duymadı…

08-24-2012	#1
Prof. Dr. Sinsi	Bır Keresınde Bende Terk Etmıstım Senı bir keresinde ben de terk etmiştim seni halbuki ne çok düşünmüş ve yapamamıştım o an'ı defalarca bir keresinde iskelede bırakıyordum seni bir defa pencerenin altındayken sen ben cama çıkıyordum… bir vapura binip gidiyordum sonra bir tren istasyonundan sen öylece kalakalıyordun… ne çok terketmişim seni ben aslında düşlerimde hem de senden önce seninle biz berabere kaldık ha düş ha gerçek hem ne fark eder ben de terketmiştim seni kerelerce hem de belki… her gece uykularımı süslüyor şekli terk edişlerim… bir sonbahar oluyorsun bir atkı… üstünde gri bir kazak sonra kumsalda bir ateş yanıyor yoksunluğunda bir günün bırakıyorum o anda seni sen ve ateş susuyorsunuz bana… ağır ağır gidiyorum bir anı daha ekliyorum sen giderken gözlerinin üstüne bir keresinde bir vadide soluyor çiçekler yerler hala sarıyken terk ediyorum yaprakları ellerinden topluyorum birikmeye yüz tutmuş günleri seni gördüğün son günü hep dün ilan ediyorum… ben artık her sonbaharda terk ediyorum seni yaprak biriktirirdim küçükken saklardım bir köşeye kaybolmasınlar diye kendime bile belli etmezken yerlerini hiçbir zaman bulamadım durdukları köşeleri… artık yüzü tutmayan düşlerimde bile anımsayamadığımda terk ettiğim yüzleri tanıyorum şimdi sarı yok şimdilerde herşey yeşile buruk, herkez bana yitik yapraklar ıslak artık… ikimiz de terk ettik sonbaharı… bir keresinde ben de terk etmiştim seni senin ruhun bile duymadı…