En Son Ne Zaman Gerçekten Yaşayabilmiştik...

**Prof. Dr. Sinsi** · 08-24-2012

En son ne zaman üstüne titremiştik? Ne zaman değerli kılmıştık? Ucuzlatmadan ayaklar altına almadan en son ne zaman gerçekten yaşayabilmiştik?

En son ne zaman gerçekten yaşayabilmiştik?

Bizler,aşkı şimdi bulunduğu yere getirenler suçluyuz

Birisini sevmeyi unuttuğumuz için bencilliğimizi aşka karıştırdığımız için suçluyuz

Kimler sildi aklımızdan saflığı? Biz bu kadar kirlenmiş çocuklar değildik? Zaten ne ara büyüdüğümüzü bile anlayamamıştık sevdayı siyaha boyamayı ne zaman öğrendik? Düşlerimiz yok muydu? Yan komşunun oğluna gönlümüz kaydığında saatler boyu yol gözlediğimizde taşıdığımız aynı kalp değil miydi? İlk öpüştüğünüz günü düşünün

Ellerinizin nasıl terlediğini yüzünüzün kızardığını koşarak eve kaçtığınızı hatırlamıyor musunuz?

Yan yana yürürken ellerin çarpışması için ettiğimiz duaları sinemada sarılmasını beklerken filmi kaçırmayı ilk randevuların pastanede olmasını unuttuk mu? Birlikte içilen gazozun şimdi içilen en pahalı şampanyadan bile lezzetli olduğu o yıllarda yaşayan da bizler değil miydik? Sevişmeyi öğrendiğimiz için mi bozuldu hepsi?

Eve geç kalıp babadan dayak yeme riskini göze almak sevgiliyle beş dakika daha fazla olabilmek için değil miydi? Cep telefonumuz olmadan saatler boyu sabırla buluşma yerinde bekleyebilmek için aşktan başka neyi olabilir ki insanın? Altımızda son model arabalarımızın olmadığı zamanlarda uzun yürüyüşler yaparak ulaştığımız çay bahçelerini şimdi gitmeye değer bulmamak bizim neye dönüştüğümüzü gösterir?

Bizler kendimizi kirletirken bize inanan aşkı da lekeledik

Onu parçalamak için uğraştık

Egolarımızı sevginin önüne koyduk

Yalan söyledik aldattık

Gözlerimiz döndü para diye aşkı üç otuza sattık

Anılarımıza sahip çıkmadık

Kimseyi hatırlamadık

O kadar bulandı ki yaşadıklarımızdan aklımız emek verenlerin üstüne bastık

Her ilişkimizi çıkar üstüne kurduk

Karşılıksız yapılan ne varsa hepsine gülerek baktık

Alay ettik aramızda biraz temiz kalmış kim varsa ve daha acısı bunu yaparken hiç utanmadık

Bizler önce kişiliklerimizi kaybettik

Sahte özgüvenlerle yollara çıkıp satın aldıklarımızla var olabildik

Sonra kalplerimiz bozuldu abdaldık aptal olduk

Sonunda kör olmayı becerdik

Baktıklarımızın gerçek olmadığını masalların birer yansıması olduğunu fark edemedik

Kendimizle o kadar ilgiliydik ki aynadaki yansımamızdan başka bir şey sevemedik

Sen bizi affet Allahım sanırım biz aşkı kaybettik…

08-24-2012	#1
Prof. Dr. Sinsi	En Son Ne Zaman Gerçekten Yaşayabilmiştik... En son ne zaman üstüne titremiştik? Ne zaman değerli kılmıştık? Ucuzlatmadan ayaklar altına almadan en son ne zaman gerçekten yaşayabilmiştik? En son ne zaman gerçekten yaşayabilmiştik? Bizler,aşkı şimdi bulunduğu yere getirenler suçluyuz Birisini sevmeyi unuttuğumuz için bencilliğimizi aşka karıştırdığımız için suçluyuz Kimler sildi aklımızdan saflığı? Biz bu kadar kirlenmiş çocuklar değildik? Zaten ne ara büyüdüğümüzü bile anlayamamıştık sevdayı siyaha boyamayı ne zaman öğrendik? Düşlerimiz yok muydu? Yan komşunun oğluna gönlümüz kaydığında saatler boyu yol gözlediğimizde taşıdığımız aynı kalp değil miydi? İlk öpüştüğünüz günü düşünün Ellerinizin nasıl terlediğini yüzünüzün kızardığını koşarak eve kaçtığınızı hatırlamıyor musunuz? Yan yana yürürken ellerin çarpışması için ettiğimiz duaları sinemada sarılmasını beklerken filmi kaçırmayı ilk randevuların pastanede olmasını unuttuk mu? Birlikte içilen gazozun şimdi içilen en pahalı şampanyadan bile lezzetli olduğu o yıllarda yaşayan da bizler değil miydik? Sevişmeyi öğrendiğimiz için mi bozuldu hepsi? Eve geç kalıp babadan dayak yeme riskini göze almak sevgiliyle beş dakika daha fazla olabilmek için değil miydi? Cep telefonumuz olmadan saatler boyu sabırla buluşma yerinde bekleyebilmek için aşktan başka neyi olabilir ki insanın? Altımızda son model arabalarımızın olmadığı zamanlarda uzun yürüyüşler yaparak ulaştığımız çay bahçelerini şimdi gitmeye değer bulmamak bizim neye dönüştüğümüzü gösterir? Bizler kendimizi kirletirken bize inanan aşkı da lekeledik Onu parçalamak için uğraştık Egolarımızı sevginin önüne koyduk Yalan söyledik aldattık Gözlerimiz döndü para diye aşkı üç otuza sattık Anılarımıza sahip çıkmadık Kimseyi hatırlamadık O kadar bulandı ki yaşadıklarımızdan aklımız emek verenlerin üstüne bastık Her ilişkimizi çıkar üstüne kurduk Karşılıksız yapılan ne varsa hepsine gülerek baktık Alay ettik aramızda biraz temiz kalmış kim varsa ve daha acısı bunu yaparken hiç utanmadık Bizler önce kişiliklerimizi kaybettik Sahte özgüvenlerle yollara çıkıp satın aldıklarımızla var olabildik Sonra kalplerimiz bozuldu abdaldık aptal olduk Sonunda kör olmayı becerdik Baktıklarımızın gerçek olmadığını masalların birer yansıması olduğunu fark edemedik Kendimizle o kadar ilgiliydik ki aynadaki yansımamızdan başka bir şey sevemedik Sen bizi affet Allahım sanırım biz aşkı kaybettik…