İstanbulda Bır Sabah Ve Kar

Ağaç dallarına karın yapışmasını beklemek


Beyazda büyü yoktu aslında o sabah

diğer sabahlar gibi

Kırmızı yanaklı bir su kaplumbağası gibi titredim

ürkek bakışlı bir çocuk

ağacın altında ayaz vardı, bekledim

sihri henüz yeni bahşedilmiş

erimemiş

Beyaz yüzlü

Bilirsin beni…


Çocukluktan beri hep beklediler,

önce mışıl mışıl uyumamızı

sonra da mutlu olmamızı


biz mi?


biz aslında yıllarca uyumadık


Hep düş kurduk

Düşlerimizde yutkunduk

Sarıldık bir çift nakışa

yıldızları gökyüzüne tutturduk


gökyüzünün haberi bile olmadı


Ona da yutturduk



Değiştik


Biz o zamanlar da değişirdik

mevsimlerle sadece

Bir sonbahar bir kış olurduk



Bir duvar köşesinde ağlar

savurmazdık yaşları

o zamanlar ıslatmazdı da zaten şimdiki gibi

biz sevgiliye değil

sadece yağmura alınırdık


Ne bir gören olurdu sevdayı

ne de duyan

Ki saklamazdık


biz koynumuzda bir ateş saklayıp

ayazda hep donakalırdık



Biz

asla unutmadık



ne zaman vapura binsem kar yağardı

ne zaman Eminönü’nden Üsküdar’a geçsek uyuyakalırdım


tam da kız kulesinin önünden geçerken

ne zaman uykum kaçsa orada olurum

hala orada çocukluğum ve ben

Bir de o eldivenler

üstüne annemin kokusu sinen


Can çekişmesi gibi bir hücrenin


Bir tutam kar kopardım az önce

Elimin arasında can çekiştiğini gördüm

Eridi

Yok olmadı dönüştü, sadece



ŞİMDİ BÜTÜN KARLAR ERİMEK ZORUNDA