Cezmi Ersöz Şiirleri

AŞK VE YURTSUZLUK


Usul usul azalıyordu sevgisi, kalbi soğuyordu

Aynı masada, yanyana oturuyorduk, ellerinden

tutuyordum Akıntıya kapılmış bir çiçek gibi

bilmediğim, bilmediği uzaklıklara doğru gidiyordu

Öyle acı çekiyordu ki sevgisinin azalmasından Seni

artık özlemiyorum, eskisi gibi içimi acıtmıyorsun, bu

benim için ne büyük acı biliyor musun, derken sesi

titriyordu



Dalından kopmuş bir çiçek gibi unutulmuş denizinde

usul usul sürükleniyordu Sevgimiz yurtsuz kalmıştı

şimdi

Can çekişen bir hastayı ölümüne hazırlar gibi,

nefesimi tutmuş saçını okşuyordum durmadan

Sevgisi, yaralanmış çocukluğumuzu ve dünyayı

değiştirmeye yetmemişti

Hayal kanatları yanmış sevgisini öksüz kalan sevgime

kattım Sevgisi biterken gözlerime son bir kere

baktım İnanmıştı çektiğim ızdıraba



Son anda sarıldı bana:

Hadi, sen de benimle gel, birlikte karışalım

kayboluşa, dedi

Yapamam, dedim, istesem de yapamam Bu sevginin

ömrünü beklemeliyim

Bu sevginin beni götürdüğü yere kadar gitmeliyim

İçimde sırrın, kimseye benzemezliğin sızısı, yarım

kalan yolculuğun aşk yüzlü çocuğu var


Sevgisi soğurken son tesellisi, son kıskançlığı, son

umudu bu olmuştu


Cezmi Ersöz