Kahraman Tazeoğlu Şiirleri

Kolayıma Gelmedin, Zoruma Gittin



“Yoldaşım! Zamanla unutulur bu kalleş kahır, diner acısı ayrılığın Gidilecek uzun bir yolumuz var daha; senin için senden vazgeçebilirim Bir boşlukta karşılaşmıştık ilk kez, bir başıma başka bir boşlukta da yol alabilirim Haydi, beni bulduğun eski, yalnız sokağa bırak yine Şimdi gitmek vakti… Biliyorum gitmek, bazen en çok kalmak Ne olur; bu defa da giderken en çok kal ya da yanında en çok beni götür olur mu?” (AAltunhan)



Bir kâğıda sığar mı bir yürek?

Ya da bir yürek kadar büyük olabilir mi bir kâğıt?

Daha sana yaralarımı göstermedim

Kaldı ki ben,

Senden önce kendime tehlikeyim


Üşüme diye çıkartmıyorum ceketimi

Astarında paylaşmıştık ortak bir aydınlığı

Gitmeseydin gözlerimin içinden okuyabilirdin adını


Biriktirme unutacaklarını!

Oyuncak tabancalar kadar yalan,

Hüzündür yakama iğnelediğim yamam

Hangi çığlığıma anahtar olabilirdin?

Beni bir gülle bıçakladığın zaman…


Gitmişsin işte çekiştirip durma adımı

Tülden bekleyişler kımıldanıyor ardın sıra bil!

Ey gözlerimin arka bahçesi!

Bu dağa tırmananlar düşer,

Seyredenler değil


Yitik bir aşkta uyuyakalmış,

Kırıp kırıp büyüttüğün yüreğim

Meğer aşkı yazıp yazıp satırlara sıkıştırmışım

Öyle durulup durulup

Oysa ölmek ve düşmek ne güzeldi,

Yârin gözleriyle vurulup…


Bir rüzgâr esse senden, geçmişim üşüyor

Sesin kulağımdan düşüyor

Ben sadece,

Gidişine dayanabilecek kadar ayaktayım

Daha fazlasını verme!


Ey yar

Böyle çok çorak bekledim

Kolayıma gelmedin,

Zoruma gittin



Kahraman Tazeoğlu