Mevlana’Dan Bir Şiir: Beri Gel

Beri gel, daha beri, daha beri

Bu yol vuruculuk nereye dek böyle?

Bu hır gür, bu savaş nereye dek?

Sen bensin işte, ben senim işte


Ne diye bu direnme böyle, ne diye?

Ne diye aydınlıktan kaçar aydınlık, ne diye?

Topumuz bir tek olgun kişiyiz, bir tek,

Ne diye böyle şaşı olmuşuz, ne diye?

Zengin yoksulu hor görür, ne diye?

Sağ soluna yan bakar, ne diye?

İkisi de senin elin, ikiside,

Peki, kutlu ne, kutsuz ne?

Topumuz bir tek inciyiz, bir tek

Başımız da tek, aklımız da tek

Ne diye iki görür olup kalmışız

İki büklüm gökkubbenin altında, ne diye?

Sen habire gevele dur bakalım,

Habire ‘Usul boylu birlik çam ağacı’ de,

Sonu nereye varır bunun, nereye?

Şu beş duyudan, altı yönden

Varını yoğunu birliğe çek, birliğe

Kendine gel, benlikten çık, uzak dur,

İnsanlara katıl, insanlara,

İnsanlarla bir ol

İnsanlarla bir oldun mu bir madensin, bir ulu deniz

Kendinde kaldın mı bir damlasın, bir dane

Erkek arslan dilediğini yapar, dilediğini

Köpek köpekliğini ede durur, köpekliğini

Tertemiz can canlığını işler, canlığını

Beden de bedenliğini yapar, bedenliğini

Ama sen canı da bir bil, bedeni de,

Yalnız sayıda çoktur onlar, alabildiğine,

Hani bademler gibi, bademler gibi

Ama hepsindeki yağ bir

Dünyada nice diller var, nice diller,

Ama hepsin de anlam bir

Sen kapları, testileri hele bir kır,

Sular nasıl bir yol tutar, gider

Hele birliğe ulaş, hır gürü, savaşı bırak,

Can nasıl koşar, bunu canlara iletir

MEVLÂNA