Bu da 2. şiirim...

Ben seni sevdim

Ben senin en çok sesini sevdim,
Buğulu çoğu zaman,taze bir ekmek gibi,
Önce aşka çağıran, sonra dinlendiren
Bana her zaman dost, her zaman sevgi besleyen

Ben senin en çok ellerini sevdim,
Bir pınar serinliğinde küçücük ve ak pak,
Ne güzellikler gördüm yeryüzünde,
Ama en güzeli bir sabah, uyanmak ellerinde

Ben senin en çok gözlerini sevdim,
Kah çocukça mavi, kah inadına yeşil,
Aydınlıklar, esenlikler, mutluluklar,
Hiçbiri anlamlı değil gözlerin kadar

Ben senin en çok gülüşünü sevdim,
Sevindiren, umutlandıran,
Bütün acıları unutturan,
Dünyam aydınlanır, sen güldüğün zaman

Ben senin en çok sevgi dolu yüreğini sevdim,
Herkese kanat geren şefkatini,
Nice sevgilerin bir pula satıldığı dünyada,
Sevdiğini herşeyin üstünde tutan yüreğini

Ben senin en çok varoluşunu sevdim,
Konuştukça dinlendiren sesini,
Dokundukça huzur veren ellerini,
Bakınca içi gülen gözlerini,
Bütün acıları unutturan gülmeni,
Sevgim, diyerek boyun eğmeyen yüreğini
Ve ben senin en çok ''sen'' liğini sevdim,
Unutturan insana benliğini
Yani ben bu hayatta en çok seni sevdim;
Ben en çok;
Seni sevdim