Madde : 84 ( Ayşenur'un Ablası ) Afili Filintalar - Emrah Serbes

**Prof. Dr. Sinsi** · 08-17-2012

Ayşenur’un ablası ilgisizlikten öldü

36 yaşında

Bir sefer mutfakta tencere tava arasında ağlarken görmüştüm onu

Alakasız yerlerde ıstırap çekmek ıstırabı ikiye katlar

Bir mezar başında ağlamak çok daha makuldür, kimse neden diye sormaz

Piknikte çekilmiş bir fotoğrafı kaldı, kalmasa daha iyiymiş, yapıştırılmış gibi duruyor, sanki yok

İşler yolunda gitmiyorsa mazi denilen şey bir enkazdır ve hatıraların da son kullanma tarihleri vardır

Küflenirler, kokuşurlar, bozulurlar

Mezunlar derneğine pilav yemeye gidenlerin çoğunun halinin vaktinin yerinde olması tesadüf olamaz

Ancak şimdiki halinden memnunsan geçmişi hatırlatacak organizasyonlardan keyif alırsın

Hatta geçmişin ne kadar boktan olursa aldığın keyif de o kadar artar

İşler yolunda gitmiyorsa hiçbir yere de gidemezsin

Ardında bırakacak bir şey yokken kim gidebilir

Hiçbir yere doğru uzun bir yürüyüş, bunu kim göze alabilir

Ayşenur, gizemli, kindar ve çok güzel bir kızdı

Sahilde görmüştüm, seneler önce, kapkaranlık bir gündü, okullar kar tatilindeydi

“Benim yüzümden mi?” diye sormuştu

Ablasının kendi yüzünden öldüğünü düşünüyordu

Mahcup, tereddüt içinde, avutulamaz

“Evet,” diyemedim

Böyle durumlarda dürüstlük insanı en çok yaralayan şeydir

Bir soru sorduğumuzda dürüst bir cevap beklemeyiz

Bizi hayal kırıklığına uğratmayacak bir cevap bekleriz

“Hayır,” da diyemedim

“Boş ver,” dedim

Yağmur durur ama saçaklardan ve ağaç dallarından damlamaya devam eden taneleri kalır

Hiç kimse bıçakla kesilmiş gibi terk edemez bu dünyayı

Bir insanın tam manasıyla ölmesi için onu hatırlayan hiç kimsenin kalmaması gerekir

Bu memlekette milyonlarca ölü yaşıyor bu hesapla bakarsak

Kimsenin s

klemediği insanlar

Ateşböcekleri gibi, görünmek için karanlığa muhtaçlar

Belki bir gece nezarethaneleri andıran demir parmaklıklı zemin katlardan çıkarlar ve ışıltılı bir mezarlık mahallesi kurarlar

Sonra da silahlanıp gelirler ortalığın anasını s

kler

Herkesi öldürürler

Herkes öldüğü için de herkes unutulmuş olur

Böylece eşitlik sağlanmış olur

Bir Tanrı varsa eğer o gece kendini de bağışlamak zorunda kalır

Bir insan pencereyi açıp sokağa atlayabilir ama hiç kimse pencereyi açıp “Bana acıyın,” diye bağıramaz

Ayşenur’un ablası dördüncü kattan atladı, hastanede öldü, bir hafta sonra

Onu hatırladıkça Görünmez Adam filmi geliyor aklıma

Görünmez bir kadın görünmez bir duvara çarptı ve kimse bunu görmedi

08-17-2012	#1
Prof. Dr. Sinsi	Madde : 84 ( Ayşenur'un Ablası ) Afili Filintalar - Emrah Serbes Ayşenur’un ablası ilgisizlikten öldü 36 yaşında Bir sefer mutfakta tencere tava arasında ağlarken görmüştüm onu Alakasız yerlerde ıstırap çekmek ıstırabı ikiye katlar Bir mezar başında ağlamak çok daha makuldür, kimse neden diye sormaz Piknikte çekilmiş bir fotoğrafı kaldı, kalmasa daha iyiymiş, yapıştırılmış gibi duruyor, sanki yok İşler yolunda gitmiyorsa mazi denilen şey bir enkazdır ve hatıraların da son kullanma tarihleri vardır Küflenirler, kokuşurlar, bozulurlar Mezunlar derneğine pilav yemeye gidenlerin çoğunun halinin vaktinin yerinde olması tesadüf olamaz Ancak şimdiki halinden memnunsan geçmişi hatırlatacak organizasyonlardan keyif alırsın Hatta geçmişin ne kadar boktan olursa aldığın keyif de o kadar artar İşler yolunda gitmiyorsa hiçbir yere de gidemezsin Ardında bırakacak bir şey yokken kim gidebilir Hiçbir yere doğru uzun bir yürüyüş, bunu kim göze alabilir Ayşenur, gizemli, kindar ve çok güzel bir kızdı Sahilde görmüştüm, seneler önce, kapkaranlık bir gündü, okullar kar tatilindeydi “Benim yüzümden mi?” diye sormuştu Ablasının kendi yüzünden öldüğünü düşünüyordu Mahcup, tereddüt içinde, avutulamaz “Evet,” diyemedim Böyle durumlarda dürüstlük insanı en çok yaralayan şeydir Bir soru sorduğumuzda dürüst bir cevap beklemeyiz Bizi hayal kırıklığına uğratmayacak bir cevap bekleriz “Hayır,” da diyemedim “Boş ver,” dedim Yağmur durur ama saçaklardan ve ağaç dallarından damlamaya devam eden taneleri kalır Hiç kimse bıçakla kesilmiş gibi terk edemez bu dünyayı Bir insanın tam manasıyla ölmesi için onu hatırlayan hiç kimsenin kalmaması gerekir Bu memlekette milyonlarca ölü yaşıyor bu hesapla bakarsak Kimsenin sklemediği insanlar Ateşböcekleri gibi, görünmek için karanlığa muhtaçlar Belki bir gece nezarethaneleri andıran demir parmaklıklı zemin katlardan çıkarlar ve ışıltılı bir mezarlık mahallesi kurarlar Sonra da silahlanıp gelirler ortalığın anasını skler Herkesi öldürürler Herkes öldüğü için de herkes unutulmuş olur Böylece eşitlik sağlanmış olur Bir Tanrı varsa eğer o gece kendini de bağışlamak zorunda kalır Bir insan pencereyi açıp sokağa atlayabilir ama hiç kimse pencereyi açıp “Bana acıyın,” diye bağıramaz Ayşenur’un ablası dördüncü kattan atladı, hastanede öldü, bir hafta sonra Onu hatırladıkça Görünmez Adam filmi geliyor aklıma Görünmez bir kadın görünmez bir duvara çarptı ve kimse bunu görmedi