Bir Destandır Çanakkale!

Faruk Demir anlatıyor:

Makam arabamın arka koltuğunda bir göreve gidiyorum Yol uzayınca, elimdeki gazetenin hatıralar bölümünü okumaya başlıyorum Okuduğum yazının bana ilham ettiği birkaç cümle dökülüyor ağzımdan:

Yahu bu millet gerçekten çok büyük bir millet

Şöförüm Ünver'le göz göze geliyoruz dikiz aynasından
Onun bakışları sorduğu için hemen ekliyorum:

Okuduğum hatıra beni çok duygulandırdı Manevi gücü hafif görmemek lazım

Okuduğum hatırayı kısaca özetletledim Nerden bilebilirdim ki, buna benzer bir hatırayı da şöförümün bizzat yaşadığını?

Efendim, o dediğiniz benzer bir hadiseyi ben Çanakkale'de yaşadım

Çanakkale Savaşlarında mı? Yahu senin yaşın ne ki Çanakkale'den hatıran olsun?

Hayır efendim Çanakkale Savaşlarıyla ilgili, ama o tarihten değil Çok sonralara ait

Bu defa beni bir merak alıp sardı Başımı öne doğru uzatıp emir verir gibi rica ettim:

Anlat bakalım, bizzat yaşadığın o hatırayı! Neymiş biz de bilelim

Şöförüm Ünver şunları anlattı:

Ben askerdeyken oldu Bir deniz astsubayı ile birlikte jeep içerisinde Çanakkele'nin Kirtepe Köyüne gidecektik Bir akşamüstü karargahtan çıktık Kirteppe Köyü yakınlarında yolda giderken, jeepin farları karşıma acayip bir müfreze çıkardı Nasıl heyecanlandım, nasıl frene bastım, bende bilmiyorum

Jeep zınk diye durunca, astsubayım neredeyse camdan fırlayacaktı Döndü, bana biraz da sertçe sordu:

Ne var, neden durdun?

Elim ayağım tir tir titriyordu Dedim ki:

Komutanım, siz görmüyormusunuz? Önümüzde tüfekli, teçhizatlı bir manga asker, yolu bölmüş gidiyor Bakınız, hemen ilerde

Bu askerlerin kıyafetleri şimdiki gibi değildi Ben kim olduklarını, ne olduklarını anlamadığım için aptallaşmışken, astsubayım gözlerini ovuşturup yerinden kalktı, oturdu ve mırıldandı:

Çanakkale Harbindeki askerlerin kıyafetleri bu Başlarında fes var; hepsi poturlu

Siz de gördünüzmü komutanım?

Görmez miyim? Nizami adımla karşıya geçiyorlar Biz rüya görmüyoruz, değil mi?

Hayır komutanım! Görevdeyiz; Kirtepe Köyüne gidiyoruz

Ama ben hayal gördüğümü sanıyorum Sen de görüyor musun?

Görüyorum komutanım, görüyorum Nedir bu böyle?

Hiçbir şey söylemeden müfreze geçene kadar bekledik Yolun karşısına geçip ağaçlık arazide bir sis bulutu gibi kayboldular

İkimiz de donduk kaldık Jeepi hareket ettirip ilerlemeye başladık, ama ikimizin de benzi kül gibi Kirtepe Köyüne vardığımızda, bizim şoke olmuş halimizi gören kahveden yaşlı bir amca, yarı muzip gülerek halimizi hatırımızı sordu:

Ne o komutanım, nöbet mangasına mı rastgeldiniz yoksa?

Şeyyy, evet Nedir bu, anlatır mısınız? Siz de mi gördünüz yoksa?

İhtiyar adam, ah komutanım, ah, diye başladı söze ve şöyle devam etti: Bu manga, Çanakkale Savaşında nöbet tutan mangadır Fransızlar bu bir manga askeri şehit etmişler o zaman Ama bu şehit manganın askerleri, ne hikmettir bilinmez, her akşam güneş battıktan sonra görevini yerine getirmek için gidiyormuş gibi uzaklardan gelirler, yolu karşıdan karşıya geçerler, ormanın içine yürüyüp kaybolurlar Nöbet mangası onlar

Faruk Demir Bey, bu hatıranın sonunu şöyle bağlıyor:

Şöförüm Ünver, bu askerlik hatırasını anlatırken, o nöbet mangası gözlerimin önünde canlandı Gönlüm yoğunlaşarak gözlerimden damla olup aktı, yanağımdan göğsüme doğru

Bu millet gerçekten yücedir, çok yücedir; çoook