Karaman Şiirleri - Karaman İle İlgili Şiirler

**Prof. Dr. Sinsi** · 08-13-2012

KARAMAN VE SEN

KARAMAN’a hiç gitmedik seninle

Görmedik çarşısını, pazarını, insanlarını

Dolaşmadık caddelerde, sokaklarda

Kalesine tırmanmadık el ele

Sen görmedin Karaman’ın güzelliğini

Hiç gitmedik ki seninle

Karaman’ın insanları bir başka candan

Hilesiz, riyasız, yabansı değil, sokulgan

Saman tozu, taze buğday, taze ekmek kokusu

Öpülesi, nasırlı elleri toprak toprak

Yüzleri güneş yanığı, gözleri bulutlarda

Karaman oğlu Mehmet Bey’in dili konuşulan dil

Yanında, yörende Türkmen kocası YUNUS’lar

Erdemi, sevgiyi, güzelliği anlatırlar

Sana Karaman’dan sesleniyorum, duy beni, dinle

Sen görmedin Karaman’ın güzelliğini

Hiç gitmedik ki seninle

Açları doyuran verimli toprak

Göklere el açan uzun kavaklar

Konuk sever, iyi yürekli insanlar

Tertemiz caddeler sokaklar

Hele bir de mevsim baharsa

Rengarenk açılır güller, çiçekler

Çam kokulu, kekik kokulu solunan hava

Kendi ürünleridir yedikleri

Anaların ak sütü kadar helalinden

Buz gibi içilen sular

Şu dağlar Toros dağları

Şu dağın ardında benim köyüm var

Karaman kimseye yad değil, yaban değil

Türk’e vatan olmuş bir kutsal toprak

Selçuklular, Karamanoğulları, Osmanlılar ve daha!

Daha önceleri de var

Ulu Mevlanalar, büyük ozanlar

Ve Karacaoğlanlar, Aşık Yunus’lar

Yiğitler, gaziler, kahramanlar

Gelip yurt edinip kutsamışlar

Karaman kalesine çıkıp seslensem

Sesim yankı yapar Toroslarda, ovalarda

Selam desem kuşa, kurda, tüm insanlara

Sesimi ulu MEVLANA duyar

Derviş YUNUS duyar

KARAMAN OĞLU MEHMET BEY

Sonra KARACAOĞLAN duyar

Sana KARAMAN’dan sesleniyorum

Sen de kulan ver sesim, duy beni dinle

Sen görmedin KARAMAN’ın güzelliğini

Hiç gitmedik ki seninle

Ahmet Tufan ŞENTÜRK

08-13-2012	#2
Prof. Dr. Sinsi	Karaman Şiirleri - Karaman İle İlgili Şiirler KARAMAN VE SEN KARAMAN’a hiç gitmedik seninle Görmedik çarşısını, pazarını, insanlarını Dolaşmadık caddelerde, sokaklarda Kalesine tırmanmadık el ele Sen görmedin Karaman’ın güzelliğini Hiç gitmedik ki seninle Karaman’ın insanları bir başka candan Hilesiz, riyasız, yabansı değil, sokulgan Saman tozu, taze buğday, taze ekmek kokusu Öpülesi, nasırlı elleri toprak toprak Yüzleri güneş yanığı, gözleri bulutlarda Karaman oğlu Mehmet Bey’in dili konuşulan dil Yanında, yörende Türkmen kocası YUNUS’lar Erdemi, sevgiyi, güzelliği anlatırlar Sana Karaman’dan sesleniyorum, duy beni, dinle Sen görmedin Karaman’ın güzelliğini Hiç gitmedik ki seninle Açları doyuran verimli toprak Göklere el açan uzun kavaklar Konuk sever, iyi yürekli insanlar Tertemiz caddeler sokaklar Hele bir de mevsim baharsa Rengarenk açılır güller, çiçekler Çam kokulu, kekik kokulu solunan hava Kendi ürünleridir yedikleri Anaların ak sütü kadar helalinden Buz gibi içilen sular Şu dağlar Toros dağları Şu dağın ardında benim köyüm var Karaman kimseye yad değil, yaban değil Türk’e vatan olmuş bir kutsal toprak Selçuklular, Karamanoğulları, Osmanlılar ve daha! Daha önceleri de var Ulu Mevlanalar, büyük ozanlar Ve Karacaoğlanlar, Aşık Yunus’lar Yiğitler, gaziler, kahramanlar Gelip yurt edinip kutsamışlar Karaman kalesine çıkıp seslensem Sesim yankı yapar Toroslarda, ovalarda Selam desem kuşa, kurda, tüm insanlara Sesimi ulu MEVLANA duyar Derviş YUNUS duyar KARAMAN OĞLU MEHMET BEY Sonra KARACAOĞLAN duyar Sana KARAMAN’dan sesleniyorum Sen de kulan ver sesim, duy beni dinle Sen görmedin KARAMAN’ın güzelliğini Hiç gitmedik ki seninle Ahmet Tufan ŞENTÜRK