Siğindik Gölgesine Yaşamin

SIĞINDIK GÖLGESİNE YAŞAMIN

Hüzündü çınlayan kulaklarımda, uzaklardan esip geçen bir rüzgarın acıklı nağmeleriydi, başka yüreklerden toplayıp getirdiği bir acılar senfonisiydi

Tükenmişliğin son demleriydi

Günlerin cafcaflı renklerinden sıyrılıp renksizleştiği, pırıltılarını sisleri ardında yitirdiği, kimliksizleştiği, sessizleştiği zamanlardı

Uzak ve yakının iç içe geçtiği, uzak sandığımız şeylerin aslında içimizde beklenmeye alındığını keşfettiğimiz, ama yakın sandığımız şeylerin de aslında bize ne kadar uzak olduğunu anlamaya başladığımız zamanlardı

Sevginin yoksullaştırdığı, paranın katılaştırdığı, insanın ne olduğunu tanımlayamadığımız zamanlardı

Şarkıların gölgesine sığınırken, içimize akıtırken gözyaşlarımızı ve sorgularken neden bu kadar acımasızlaştığımızı, kaybediyorduk elimizdeki bütün çıkış yollarını

Çıkmazların çıkış yolları olduğuna nasıl da kaptırıyorduk kendimizi

Düşünemiyorduk!?

Düşündüğümüzde vicdanımızla baş başa kalıyorduk, yanlış olduğunu anlıyorduk bazı şeylerin ama acılarımızdan kaçıp sığınıyorduk ne olduğunu bilmediğimiz limanlara

Kaçmazsak acıyorduk, kanatıyorduk kendimizi

Aslında yenik düşüyorduk her geçen gün, çırpınışlarımızın boş yere olduğunu bile bile yürümeye çalışıyorduk o sonu olmayan sokaklarda

Yan yana, elele gibiydik ama tektik Acılarımızda, sevinçlerimizde hep tektik En desteğe ihtiyaç duyduğumuz anlarda, gölgemizden başka kimseyi bulamıyorduk yanımızda

Tutunamıyorduk hiçbir dala Ne sığabiliyorduk bir yere ne de sığdırıyorduk başkalarını

Öyleydi işte yaşam denen şey Keşkelerimizi gömerken içimizin en derinlerine, gülümsüyorduk hiç ışıltısı olamayan gözlerle yaşama

Alintidir