Âşk İmiş Âşk!

Âşk imiş Âşk!






Âşk akar imiş, gözden, yürekten, kalpten, yanaktan, âşk imiş denizlerden okyanuslardan çok, âşk imiş evreni Yaradana sebep imiş…Sırr-ı kadim imiş…

Âşk imiş âşk!

Şükrettirirmiş

Bülbül ölecek, gül solacak, mecnun dolaşacak avare olacak, leyla gelecek de görmeyecek…

Âşık âşkına “sen” demez imiş Bedende “ben” yok imiş…Âşkta beden “adem” imiş…

Ben ben değilim, sen de ne sen, ben de ne sen!
Hem ben ki benim ve sen ki sen, sen ise ben
Hûtenli güzel! Seninle öyle doluyum
Sen ben mi yahut ikiz miyim bilmeden

“Hûtenli güzel” demiş Mesnevi…

Celaleddin Rumî, Fuzuli’yi bilen imiş…
Kitabı dinleyen imiş, kitabı âşkı bilen miş…

Âşk bildiren imiş geceleri, âşk imiş gördüren gözleri, âşk imiş evrenin rengi, sesi, nefesi, döngüsü, gerçeği, âşk imiş âşk…

Âşk imiş her ne var âlemde
İlim bir kıyl ü kâl imiş ancak

Âşk-ı sadık Fuzuli imiş, âşka sadık Fuzuli imiş, mecnunun adı çıkmış ancak, mecnun çölde avare imiş…

Adına tapan hayvan imiş

Âşk imiş âşk, âşk yakar imiş

Cehennem âşıkları yakmaz, âşk cehennemi yakar imiş

Âşksız beden nefes alsa da mefta imiş

Âşıklar ölmez imiş…

”Ölen beden, ete kemiğe ağlama” demiş âşk eden…

Âşk gözünü açan imiş, Âşık uyumaz imiş…

Âşık gözünü âşkla açan imiş, âşkla gören, âşkı gören, âşkı bilen, âşkı yaşayan imiş…

Âşkla yaşayan imiş âşk…

Âşk bir istidad imiş, Fuzuli’de füzun…Gül de kırmızı kan, bülbülde ölüm

Âşk imiş ölüme en yakın, âşık ölse de kalsa da bir imiş…

Âşkla okunan Kur’an Kur’an imiş, âşkla gören göz mekanı aşan imiş, aşığın sözü zamanı geçer imiş, Âdem bu âşkı bilen imiş…

ademin yokluğu, yoğun yoğu âşk imiş…Âşk imiş varın varı…
Âşk bir kapıya varan imiş…

Kapıyı vuran kalp imiş, bir kere vurup, bin kere duran imiş…

Âşk imiş ölüm…

“Ölmeden önce ölün” diyen Peygamber imiş, âleme sultan inmiş, Ahmed-i Mahmud-i Muhammed Mustafa imiş, aleme rahmet imiş…

Âşk imiş Âşk!