Halil İbrahim Sofrası

Halil İbrahim sofrası





Vaktiyle birbirini çok seven iki kardeş varmış…

Büyüğü Halil
Küçüğü ise İbrahim…

Halil, evli çocuklu
İbrahim ise bekarmış…

Ortak bir tarlaları varmış iki kardeşin
Ne mahsul çıkarsa, iki pay ederlermiş

Bununla geçinip giderlermiş

Bir yıl, yine harman yapmışlar buğdayı

İkiye ayırmışlar
İş kalmış taşımaya

Halil, bir teklif yapmış :

İbrahim kardeşim ; Ben gidip çuvalları getireyim Sen buğdayı bekle

Peki abi demiş İbrahim…

Ve Halil gitmiş çuval getirmeye…
O gidince, düşünmüş İbrahim:

Abim evli, çocuklu Daha çok buğday lazım onun evine

Böyle demiş ve,
Kendi payından bir miktar atmış onunkine

Az sonra Halil çıkagelmiş

Haydi İbrahim…! Demiş, önce sen doldur da taşı ambara

Peki abi…!

İbrahim, kendi yığınından bir çuval doldurup düşer yola

O gidince, Halil’i düşünür bu defa:
Der ki:

çok şükür, ben evliyim, kurulu bir düzenim de var

Ama kardeşim bekar
O daha çalışıp, para biriktirecek Ev kurup evlenecek
Böyle düşünerek,
Kendi payından atar onunkine birkaç kürek

Velhasıl , biri gittiğinde, öbürü, kendi payından atar onunkine

Bu, böyle sürüp gider
Ama birbirlerinden habersizdirler

Nihayet akşam olur
Karanlık basar
Görürler ki, bitmiyor buğdaylar
Hatta azalmıyor bile

Hak teala bu hali çok beğenir
Buğdaylarına bir bereket verir, bir bereket verir ki

Günlerce taşır iki kardeş , bitiremezler

Şaşarlar bu işe…

Aksine çoğalır buğdayları

Dolar taşar ambarları

Bugün “Bereket” denilince, bu kardeşler akla gelir

Bu bereketin adı

Halil İbrahim bereketidir…