Dıhye Zannettiler

Dıhye zannettiler


Bu zat, ticaret için giderdi seferlere

Her dönüşte, muhakkak uğrardı o Servere


Kıymetli hediyeler ile hem geliyordu

Zira Resulullahı pek fazla seviyordu


Hasan ve Hüseyin’i dahi çok sevdiğinden,

Bu babta onları da unutmazdı katiyen


Cebrail, her ne zaman gelseydi Peygambere,

Dıhye’nin suretinde gelirdi çoğu kere


Yine onun şeklinde Cibril-i emin bir gün,

Gelmiş, oturuyordu huzurunda Resul'ün


Henüz küçük idiler Hasan ve Hüseyin de

O gün oynuyorlardı mescidin bir yerinde


Lakin onlar, birazdan Cebrail-i emini,

Görünce, zannettiler Dıhye’nin geldiğini


Buna çok sevinerek, son verdiler oyuna

Ve koşup oturdular Cibril’in kucağına


Acaba ne hediye getirdi? diye onlar,

Ellerini, Cibril’in cebine uzattılar


Zira görürlerdi ki önceden hep Dıhye’yi,

Cebinden çıkararak, verirdi hediyeyi


Ve lakin mahcub oldu Cebrail, Peygambere,

Zira getirmemişti onlara bir hediye


Mahzun etmemek için Hasan ve Hüseyin’i,

Oracıktan, Cennete uzattı bir elini


Bir salkım üzüm alıp, verdi onu birine

Sonra bir nar koparıp, uzattı diğerine


İşleri görülünce, o mübarek çocuklar,

Kalkıp, neşe içinde yerlerine koştular


Hasan üzüm almıştı, Hüseyin ise narı

Lakin henüz yemeden onlar bu meyvaları,


Mescidin kapısında göründü bir ihtiyar

Halinden, fakirliği belli idi aşikâr


Onlara seslendi ki: (Ben fakir ve muhtacım

Günlerdir bir lokmacık yemedim, hayli açım


Yürüyecek gücüm yok açlığımın yüzünden

Bana dahi veriniz o nar ile üzümden)


Yüksek yaratılışlı o pırlanta çocuklar,

Bir anda, yerlerinden ok gibi fırladılar


Meyveleri fakire vereceklerdi ki tam,

İkaz etti onları Cibril aleyhisselam:


(Vermeyin sakın ona, o üzümle o narı

Siz fakir zannettiniz zira o ihtiyarı


Halbuki o şeytandır, girmiş insan şekline

Sizleri, hiyle ile acındırdı kendine


O, kavuşmak istiyor o üzümle, o nara

Lakin Cennet meyvası haramdır şeytanlara)


Çocuklar, bu ikazla vermeyip döndü geri

Şeytan dahi bir anda terk eyledi o yeri