Taş Olan Ekmek

Zengin kadının biri,
Yaşar krallar gibi

Uşaklar, hizmetçiler,
Erzakla dolu kiler

Fakat kadın çok cimri,
Gelse fakirin biri,

Konuşturmadan kovar,
Başından hemen savar

Yandaki viranede,
Yıkık dökük hanede,

Yaşar başka aile,
Başlarında gaile

Dururlar hasta ve aç,
Yavan ekmeğe muhtaç

Dul anne ve üç çocuk,
Mevsim kış, hava soğuk,

Fakir, zengine varır,
Ağlayarak yalvarır:

“İstemeye utandım
Affınıza sığındım,

Bir parça ekmek verin!
Rıza-i Hakka erin!

Aç ve hasta küçükler,
Sizlerden medet bekler”

Cimri dönüp giderken,
Der, aldırış etmeden:

“Hiç ekmeğim yok inan,
Olsa vermez mi insan?

Ekmek varsa taş olsun!
Kuru gözüm yaş olsun!”

Fakir kadın üzülür,
Gözünden yaş süzülür

Boynu büküktür yine,
Naçar döner evine

Zengin kadın neşeli,
Sağı solu döşeli

Hazırlar sucukları,
Çağırır çocukları

“Bulunamaz bahane,
Sofra yine şahane…

Kızarmış yağlı ekmek,
Ne hoştur bunu yemek

Çağırın hizmetçiyi,
Alıp gelsin tepsiyi!”

Hizmetçi kızın biri,
Şaşkınlıkla içeri,

Dalıp yıldırım gibi,
Der ki, “Aman yâ Rabbi!

Gördüm ki ekmekleri,
Taşa dönmüş her biri”

“Aptal, bunda ne varmış,
Demek ekmek bayatmış

Haydi, fırına hemen,
Üç ekmek al yeniden!”

Hizmetçi koşar gider,
Görevi ifa eder

Ekmeği eve taşır,
Sepet de ağırlaşır

“Ne ağır ekmekmiş bu,
Canım çıktı doğrusu

Merakıma gitmişti pek,
Niye ağır bu ekmek?”

Yavaş yavaş açıyor,
Üç tane taş çıkıyor,

Şaşırdı cimri ana,
Çığlık atıp divana,

Boydan boya yayılır,
Ses kesilip, bayılır

Zaman geçer ayılır,
Olay hemen yayılır

Alır onu endişe,
Pişman yaptığı işe

“Affet ’ım beni!
Gerçeği gördüm yeni

Ben doğru yoldan saptım,
Dünya malına taptım

Cimriye çıktı adım,
Belli oldu maksadım

Kimseye acımadım,
Ekmeğe kıyamadım

Sabah gelen fakire,
Yok dedim yalan yere

Gözlerime yaş doldu,
Taze ekmek taş oldu

Tevbe ettim bin kere,
İşte kapanıp yere

Neyim varsa mal, para,
Alsın, fakir fukara”

Duası kabul olur,
Kadın cömert kul olur

Gönlü hep nur içinde,
Yaşar huzur içinde