Ayrılık Bazen Ölümün Yarısıdır...

**Prof. Dr. Sinsi** · 08-04-2012

Etiketsiz bir hüzün;
belli belirsiz durgunluk var üzerimde

ve yüreğimde buruk bir acı

sebepsiz

ara ara gülümseyişim
kendimi kandırmamdan

Yüreğinin atmaya devam ettiğini farketmek
Ve hala her gün saydığın kaldırım taşlarını çiğnemek gibi
Her geçişte bakmayı ihmal etmediğin o pencereyi tekrar sanki karşında görmek gibi
Uzun zamandır hep taşıdığın bir hasretin birden bire sürpriz yaparak karşına çıkması ile alt üst olması gibi;herşey zihnimde dolaştı

Zaman gitmelerin bazen kalmak içinde olabileceğini öğretiyormuş insana

Ben en çok dik durduğumu sanmıştım oysa
En çok hak tanıdığımı direndiğimi dayandığımı zamana bıraktığımı

En çok herşeye rağmen "biz" dediğimiz şeyi korumaya çalıştığımı sanmışım

Şimdi ise kızıgınım ben ona buna şuna

herşeye

herkese

sayfalarca yazmak istiyorum saatlerce konuşmak

koşmak koşmak koşmak
nefesim kesilene kadar koşmak

Zaman ve mekan kavramını arkamızda kalanları yeni şeyler uğruna eskittiklerimizi tekrar sormadıklarımızı farketmek yeniden

Ve unutmak unutulması gerekenleri

Sorsan bir şimşekle gecenin karanlığının bir anlık dağılması gibi birbiri ardına sıralanır hatıralar

En güzelinden başlanır hemde

İlk gülüşten heycandan huzurdan kalbın göğüs kafesinde duramayışından

Sorsan anlatmaya sevmekten başlanır işte

Ama yetmiyor

Can candan parçalar ayırdığı vakit hatıraları sıralamak "unutmaya yetmiyor"
Eksilmeye yüzüne aynı gözlerle bakmaya sustuğunda dahi onu anlamaya yetmiyor

Ölümü özlüyorsun zamanlı-zamansız

çünkü samimigerçek bi o kalıyor

Çünkü kapıyı çarpıp hayatın yüzüne hep sığındığından kaçıyorsun bu defa

Kapıyı çarpıp sığınaksız olmaya kaçıyorsun

Seni koruyan elden üstünü örten elden ateşini ölçen elden

Yetermi tüm bunlar demiştim kendime?
Tüm bunlar kendindende kaçmaya yeter mi?

Ve aslında gidiyorum demekle kaçmakla bitmiyor çok şey onu anladım

Her gidiş bir kalışmış
aynı metro durağında son kez el sallanışları hiç görmemişim aslında
ve aslında ben o gün hiç veda niyetiyle çıkmamışım yola

zihnimde hala taptaze gülüşler
yanımda oturan bayanın elindeki meyveler hala çürümemiş mesela

ve arkada oturan çocuk da hiç büyümemiş

ve bunu maalesef bugün farkediyorum

afedersiniz

"farkedemediğim hepiniz

"

-ALINTI-

08-04-2012	#1
Prof. Dr. Sinsi	Ayrılık Bazen Ölümün Yarısıdır... Etiketsiz bir hüzün; belli belirsiz durgunluk var üzerimde ve yüreğimde buruk bir acı sebepsiz ara ara gülümseyişim kendimi kandırmamdan Yüreğinin atmaya devam ettiğini farketmek Ve hala her gün saydığın kaldırım taşlarını çiğnemek gibi Her geçişte bakmayı ihmal etmediğin o pencereyi tekrar sanki karşında görmek gibi Uzun zamandır hep taşıdığın bir hasretin birden bire sürpriz yaparak karşına çıkması ile alt üst olması gibi;herşey zihnimde dolaştı Zaman gitmelerin bazen kalmak içinde olabileceğini öğretiyormuş insana Ben en çok dik durduğumu sanmıştım oysa En çok hak tanıdığımı direndiğimi dayandığımı zamana bıraktığımı En çok herşeye rağmen "biz" dediğimiz şeyi korumaya çalıştığımı sanmışım Şimdi ise kızıgınım ben ona buna şunaherşeyeherkesesayfalarca yazmak istiyorum saatlerce konuşmak koşmak koşmak koşmak nefesim kesilene kadar koşmak Zaman ve mekan kavramını arkamızda kalanları yeni şeyler uğruna eskittiklerimizi tekrar sormadıklarımızı farketmek yeniden Ve unutmak unutulması gerekenleri Sorsan bir şimşekle gecenin karanlığının bir anlık dağılması gibi birbiri ardına sıralanır hatıralar En güzelinden başlanır hemde İlk gülüşten heycandan huzurdan kalbın göğüs kafesinde duramayışından Sorsan anlatmaya sevmekten başlanır işte Ama yetmiyor Can candan parçalar ayırdığı vakit hatıraları sıralamak "unutmaya yetmiyor" Eksilmeye yüzüne aynı gözlerle bakmaya sustuğunda dahi onu anlamaya yetmiyor Ölümü özlüyorsun zamanlı-zamansız çünkü samimigerçek bi o kalıyor Çünkü kapıyı çarpıp hayatın yüzüne hep sığındığından kaçıyorsun bu defa Kapıyı çarpıp sığınaksız olmaya kaçıyorsun Seni koruyan elden üstünü örten elden ateşini ölçen elden Yetermi tüm bunlar demiştim kendime? Tüm bunlar kendindende kaçmaya yeter mi? Ve aslında gidiyorum demekle kaçmakla bitmiyor çok şey onu anladım Her gidiş bir kalışmış aynı metro durağında son kez el sallanışları hiç görmemişim aslında ve aslında ben o gün hiç veda niyetiyle çıkmamışım yola zihnimde hala taptaze gülüşler yanımda oturan bayanın elindeki meyveler hala çürümemiş mesela ve arkada oturan çocuk da hiç büyümemiş ve bunu maalesef bugün farkediyorum afedersiniz "farkedemediğim hepiniz" -ALINTI-