Çok Geç Diye Bir Zaman Yoktur

Okulun ilk günü, ilk derste profesörümüz, önce kendini tanıttı, sonra

"Bu yıl, yepyeni bir öğrencimiz var Çok ilginç biri bakalım

bulabilecek misiniz" dedi Ayağa kalkıp etrafa bakmaya başlamıştım

ki,yumuşak bir el omzuma dokundu Döndüm Yüzü iyice kırışmış bir

yaşlı hanımefendi, bana gülümseyerek bakıyordu "Ben Rose" dedi

"Benim adım Rose, yakışıklı 87 yaşındayım Madem tanıştık seni

kucaklayabilir miyim?" Güldüm "Tabii" dedim "Hadi sarıl

bana" Öyle sımsıkı sarıldı ki "Bu kadar genç ve masum yaşta

üniversiteye niye geldin" diye şaka yaptım Minik bir kahkaha ile

yanıtladı:


"Buraya zengin bir koca bulmaya geldim Evlenip birkaç çocuk

doğuracağım Sonra emekli olup dünya turuna çıkacağım"


Dersten sonra kantine gidip, birer sütlü çikolata içtik Hemen arkadaş

olmuştuk Ertesi gün ve ertesi üç ay, sınıftan hep birlikte çıktık ve

hep kantinde lafladık Öyle akıllı ve öyle deneyimliydi ki, onu

dinlemekle, derslerden daha çok şey öğrendiğimi hissediyordum


Sömestr boyunca Rose kampüsün ilahesi oldu Nereye gitse etrafı

çevriliyor, çok çabuk arkadaş ediniyordu İyi giyinmeyi seviyor, diğer

öğrencilerin ilgisini çekmeye bayılıyordu Rose hayatını yaşıyordu

Hepimizden daha canlı, daha dolu yaşıyordu


Sömestr sonunda, Futbol Balosuna davet ettik Rose'u Konuşma yapması

için Orada bize verdiği dersi unutmama imkan yok


Konuşmasını önceden hazırlamış ve bir yığın karta kocaman kocaman

yazmıştı Elinde bu deste ile kürsüye yürürken, kartları elinden

düşürdü Konuşma darmadağın olmuştu Şaşkın, biraz da utanmış

mikrofona doğru eğildi


"Ne kadar beceriksizim, değil mi? Özür dilerim Buraya gelmeden

önce heyecanım yatışsın diye bir duble viski attırdım Sonucu

görüyorsunuz Şimdi bu kartları toplasam bile onları yeniden sıraya

koymam mümkün değil Onun için en iyisi ben size aklımda kalanları

söyleyeyim, olur mu?"


Biz kahkahalarla gülerken, o bardaktan bir yudum su aldı ve

konuşmasına başladı:


"Yaşlandığımız için eğlenmekten, oynamaktan, yaşamaktan vazgeçmeyiz

Eğlenmek, oynamak ve yaşamaktan vazgeçtiğimiz için yaşlanırız Genç

kalmanın, mutlu olmanın ve başarıya ulaşmanın sadece dört sırrı

vardır Hergün gülmek ve yaşama katacak mizah bulmak Bir rüyanız

olmalı mutlak Rüyalarınızı kaybettiniz mi, ölürsünüz Etrafımızda

dolaşan pek çok kişi aslında ölü ve bundan kendilerinin bile haberi

yok


Yaşlanmakla, büyümek arasında çok büyük bir fark vardır Eğer 19

yaşındaysanız ve bir yıl hiçbirşey yapmadan, hiçbirşey üretmeden bir

yıl sırtüstü yatarsanız, sadece bir yaş yaşlanır, 20 olursunuz Ben

87 yaşındayım ve ben de bir yıl hiçbirşey yapmadan, hiçbirşey

üretmeden sırtüstü yatarsam, 88 yaşımda olurum Herkes bir yılda bir

yaş yaşlanır Bunun için özel bir yetenek ya da bilgiye ihtiyaç

yoktur Oysa bir yaş daha büyümek için, mutlak birşeyler yapmak,

üretmek, kendini geliştirecek fırsatları bulmak ve kullanmak gerekir


Asla pişman olmayın Biz yaşlılar, genelde yaptıklarımızdan değil,

yapmadıklarımızdan pişman oluruz çünkü Ölümden korkan insanlar,

pişman olanlardır Pişman olmaktan korktukları için hiçbirşey

yapmayanlardır"


Ders yılı sonunda Rose, yıllarca önce başlayıp, yaşam mücadelesi

içinde ara vermek zorunda kaldığı üniversiteyi derece ile bitirdi


Mezuniyet töreninden bir hafta sonra, uykusunda, huzur içinde öldü

Cenaze törenine 2 binden fazla üniversite öğrencisi katıldı


"Yapabileceğimiz herşeyi yapmak için asla geç olmayacağını" hepimize

hem de nasıl öğreten bu muhteşem kadının anısına layık bir törendi

bu


Rose'un öğretisi aslında dünyanın bütün üniversitelerinde zorunlu ders

olmalıydı:


Çok Geç Diye Bir Zaman Yoktur