Mülteci Hayallerin Kurbanıyım Tamamen

**Prof. Dr. Sinsi** · 08-03-2012

Benim yalnızlığım sende hep kalabalık kalacak…
Ben “yok”luk kararını çok oldu verdim bir “şeyler” in…
Kızıl akşamlara kalemimi kıralı uzun oldu…
İçimde birikenin ne olduğunu görmen çok zor…
Hiç bir “şey” bekleme benden…
Gelmedim…
Gülümsemedim say…
Yazmadım…
Dökmedim ruhumdaki uzaklar hevesimi dizeler yoluyla ruhuna…
Üflemedim en bilinmedik iklimleri tenine…
Çiçekler toplamadım ayak basılmamış topraklardan avuçlarına…
Dalıp dalıp gitmedim hiç bir su birikintisine…
An’lık şiirler dokumadım sayfalara…
Hala sorsan uzun

nefessiz bir yoldadır aklım…
Ki

bir uzansam

en uzak istasyonlara dokunabilecekken…
Çekilmedim…
Çekinmedim…
Buradayım…
En olunması gereken yerde…
Yağmurun denizle dans ettiği…
Salkım saçak söğütlerin gövdelerine yaslanıp kitaplar okuduğum yerde…
Yanıldığım

yaralandığım

belki de yenilendiğim…
Bir sokak kemancısının notaları altındayım…
Bazen öyle kırılmalar iliklenir ki dudaklarıma

Meyve suları bile içilmez olur

tortulanır…
Dibine çöker…
İçinde kalır…
“İçimde kalır…”
“Bulanır…”
“Mavi” karışmış karlı o uzak yollardan geliyorum ben…
Tepkiliyim ruhumu bunca yalnızlığa sürükleyen gördüklerime

biriktirdiklerime karşı…
Hep tuhaf

bilinmez bir yalnızlık gizliymiş bütün kalplerde meğer…
Yalnızlık var olduğundan bu yana

“bunca ve onca kalabalıkmış” yeryüzünde meğer…
“Sen anlarsın” diyorlar…
Verecek ne cevabım

ne de cevapsızlığım yok!…
Suskunum…
Anlayışsızım…
Arada en olmaz yerde kulaklarıma çalınınca o şarkı

içimde tarifi mümkün olmayan kompozisyonlar birikiyor…
Girişi var

gelişimi yarım…
Sonucu ise çoğu kez ben de bulamıyorum…
Aramıyorum da…
Islak

yağmurlu karışımlarda çöl iklimine dönüşüyor aklım… Ellerimde

gözlerimde birikmiş

bütün kalabalık ortamlardan toplanmış eşsiz bir yalnızlık senfonisi şimdilerdeki…
Yokluk gibi bişey…

08-03-2012	#8
Prof. Dr. Sinsi	Mülteci Hayallerin Kurbanıyım Tamamen Benim yalnızlığım sende hep kalabalık kalacak… Ben “yok”luk kararını çok oldu verdim bir “şeyler” in… Kızıl akşamlara kalemimi kıralı uzun oldu… İçimde birikenin ne olduğunu görmen çok zor… Hiç bir “şey” bekleme benden… Gelmedim… Gülümsemedim say… Yazmadım… Dökmedim ruhumdaki uzaklar hevesimi dizeler yoluyla ruhuna… Üflemedim en bilinmedik iklimleri tenine… Çiçekler toplamadım ayak basılmamış topraklardan avuçlarına… Dalıp dalıp gitmedim hiç bir su birikintisine… An’lık şiirler dokumadım sayfalara… Hala sorsan uzunnefessiz bir yoldadır aklım… Ki bir uzansamen uzak istasyonlara dokunabilecekken… Çekilmedim… Çekinmedim… Buradayım… En olunması gereken yerde… Yağmurun denizle dans ettiği… Salkım saçak söğütlerin gövdelerine yaslanıp kitaplar okuduğum yerde… Yanıldığımyaralandığımbelki de yenilendiğim… Bir sokak kemancısının notaları altındayım… Bazen öyle kırılmalar iliklenir ki dudaklarıma Meyve suları bile içilmez olurtortulanır… Dibine çöker… İçinde kalır… “İçimde kalır…” “Bulanır…” “Mavi” karışmış karlı o uzak yollardan geliyorum ben… Tepkiliyim ruhumu bunca yalnızlığa sürükleyen gördüklerimebiriktirdiklerime karşı… Hep tuhafbilinmez bir yalnızlık gizliymiş bütün kalplerde meğer… Yalnızlık var olduğundan bu yana “bunca ve onca kalabalıkmış” yeryüzünde meğer… “Sen anlarsın” diyorlar… Verecek ne cevabımne de cevapsızlığım yok!… Suskunum… Anlayışsızım… Arada en olmaz yerde kulaklarıma çalınınca o şarkı içimde tarifi mümkün olmayan kompozisyonlar birikiyor… Girişi var gelişimi yarım… Sonucu ise çoğu kez ben de bulamıyorum… Aramıyorum da… Islakyağmurlu karışımlarda çöl iklimine dönüşüyor aklım… Ellerimdegözlerimde birikmiş bütün kalabalık ortamlardan toplanmış eşsiz bir yalnızlık senfonisi şimdilerdeki… Yokluk gibi bişey…