|
Prof. Dr. Sinsi
|
Söyleyeni Susar Söyleteni Gider Sözler Biter...
Kimse kahraman yapmasın seni masalına…
Kimse seni ben kadar yazamayacak yar
Karanlığımdayım… Kimse ışık sunmasın
Az daha gelmeyin, ölmeyi becereceğim bu kez
Uzundur yaşamak denilen türkü Ve bir ses ile düşer bazen notalarından
Söyleyeni susar, söyleteni gider, sözler biter…
Bir son için eline kalemi dolamak…
Hadi yeniden / yenilmeden dercesine son diyebilmek…
Hadi son…
Sonsuza dek yazılabilecek masala son düşürmek istemezdim elbet
Isırganlar düştü ellerime / yüreğime…
Sonuma susadım
Titrek ellerimle yazdığım şiirleri yırttım bugün
Dün ateşe verdim birikmiş yazıları
Genzimden hala harf kokuları ve ellerimde yıllanmış kelimelerin cinayet bulguları…
Kirpiğimde asılı kalıyor masal
Gözyaşlarıma takılıyor, hadi dinin gözyaşlarım
Hatırlamıyor musunuz sizi kaç kez uslandırdım?
Benim masalımda ikinci tekil şahısla başlıyordu tüm çekimler
Varlığıma hiçbir satır aralığında rastlanılmıyordu
Kayıptım… Kayıbım…
Üstüme atılabilirdi tüm Mecnunluk masalları
Bitmeyen aşkların çekilmeyen çileleri yıkılabilirdi şahsıma Ki kayıptım
Bir masal yazdım Müebbet hükmü giydirildi parmaklarıma
Şimdi üstüme bırakılan suçlar olsa ne yazar? Kayıbım…
Bulunsam, önce kendi masalımdan hesap sorulacağım
Sonum müebbede bakar
Üstüme atılan düşler ancak müebbedimi idam yapar…
Ölmeyi bile beceremeyecek kadar beceriksizken ben, hangi düşün yıkılışının becerilerindesin sen yar?
Bir yanım dürtüyor dilimi “Anlat!” diyor
Masalsılığını düşünün, Anlat! Bu kez susma
Madem bu bir sonsa ardında virgül bırakma, soru işareti kalmasın gözünü yumduğun yerde Haykır!
Ve bu sona kattığın tüm işaretleri noktalaştır
Hayır diyorum Susuyorum…
Üşüdüğümde yalnızlığım örtülüyor üstüme
Bu titremeler bitmez yar
Ve zoraki de olsa yumulmalı gözlerim gecesini oynayan semaya
Ki artık uykusuzluğumu uykuya daldıracağım masalım yok
Bir bahar göster bana Yar, dünsüz olsun
Unutulması gerekenler unutulsun
Bilinsin yine gözümden sızan kan, bileğimden damlayan yaş…
Kötü gün niyetine saklanmış tüm hüzünler kullanılmalı şimdi
Gün, kötü gün…
En iyi büyüme şeklidir hüzün yar
Büyümeli ve hatırlamamalı hiçbir şeyi…
Sol omzumdan bir çığlık düşüyor yere İrkiliyorum…
Kuşdili cümleler savuruyorum nedensiz
Belki de en çok kendim anlamıyorum
Elim her zamanki kekemeliğini yapıyor
Ve kalemime pelteklik bulaşıyor, adın yazılacak diye yar
Boşluğa yazılar döküyorum içimden
Bir aşkı kaç kez gözlerinizden akıtabilirsiniz?
Ve gözyaşlarınızda kaç kez aynı imzayı görebilirsiniz?
Hadi, içinizi toplayın da cevap verin
Susabilir misiniz?
Emeklerken düşsel kırıklarınızın yolsuzluğunda
Düşebilir misiniz?
Oysa düşmek için yürümek gerek,
Bilmektesiniz…
Korkmaktasınız,
Aşk adına çıkılan her yoldan cayarken varlığınız
Unutmayınız
Siz aşkın en ortasındasınız…
Ve bu savaşta payınıza sadece yenilmek düşer
Farkında mısınız?
Cevapları yok yazımın…
Yankılanıyor sadece uzun koridorlu bir boşlukta
Duyan yok…
Düşe düşe yara bere oldu masal
Şimdi son düşüşümü bekliyorum
Tutmayın… Düşmeye çabalıyorum
Tükendim mi yar? Neden bu son?
Yorgunum…
Masala kapattım kalem uçlarımı…
Caymıyorum hâlbuki masaldan
Sadece susuyorum yar
Artık bilinmeyecek sözüm…
Geldiğim yolları tekrar çiğniyorum
Bu kez denizim yok ayak diplerimde
İçimi yıkayacak, beni hayata yıkacak dalgalar yok Olsun…
Bu harf kalabalığında elbet boğulmak düşer payıma…
Yazmak sen kadar hiç bir şeye yakışmıyor yar
Bu kalem sen kadar kimseyi yazmıyor
Ama vakit susmak artık
Nasıl susacağımı bilemesem de…
Hani derdim ya; yazdıklarımın altındakiler sen anla yar
Şimdi yazamadıklarımı da sen anla…
Söz tutulacaktır şüphesiz; sonsuza dek yazılacaksın
Harfler resmetmeyecek sadece yazıldığını, içime karalanacaksın…
Bahar bitti… Masaldı ya yazılanlar, masal kadardı bir bahar…
Mevsim sonbahar, bilmekteyim…
Bilmekteyim; zaman, alışkanlıklar diye başlayan can sıkıcı cümleleri…
Zamanlara devrilmeyeceksin yar
Yüzüme doğan sayısızca gün, avuçlarına sıkıştıramasa da masalını, bitmeyeceksin…
Alışılagelmiş olmayacaksın Hep ince bir sızı kalacaksın
Gözlerimin kenarında hazır bekletilen gözyaşlarımda aranacaksın
Bulunacaksın da üstelik saklanılmayacaksın…
Son sözü defalarca söylenmiş bir yenilişti masal, yar!!!
Büyük yenilmek için masal yazmış gerçeğim
Neydin yar? Adım kadar bilirken nedendi bu giz? Sebepsiz…
Kırık bir tebessüm iliştiriliyor zorla yanağıma
Oysa bilseler, gülmek için hiç savaş vermeyeceğim bir dilimdeyim
Ağlamanın elinden tutmuş yarenliğim
Bu sona sunulacak tek şey gözyaşlarım
Kendime dönük soruyorum, kendimi bana yabancılaştırıp
Siz gözleriniz kapalı masal yazabilir misiniz?
Aşinaysa acılar tanırsınız kalemi
El yordamıyla bulabilirsiniz satırınızı ve yürekten sızan bir hüzün yoluyla dümdüz gidebilirsiniz
Yazdıklarınızı dönüp okumamak ve canınızı daha fazla yakmamak için kapalıdır gözleriniz
Yazabilirsiniz Bu masalın okuru siz değilsiniz…
Seni yazarken kendimi nerde unuttum yar?
Nasıl oldu da kendime ''siz'' oldum?
Güneş suya düşüyor, titriyor varlığı
Gece doğuyor şehrime Maviler kararıyor
Vapurlar denizi parçalarcasına geçiyor karşı kıyıya
Ortaköy'e uzanıp gidiyor gözlerim
Serseri adımlarımı özlüyorum, sahil boyu düşülmüş
Ve SoN diyorum içimi yararcasına
Kız Kulesi şaşkın Ve SoN diyorum
Kule ağıtlar iğneliyor masalımın sonuna
Her şey bir Kız Kulesi düşüydü yar
Ve düşü Kız Kulesi olan masallarda ağlamak çıkardı her adımda karşına
Her şey rahat bir nefes daha almak içindi yar
Şimdi ise az daha gelinmese ölüme düşülecek bir solukta varlığım
Yıldızım kaydığı an unutulacak olan her şeyi hatırımdan geçiriyorum sürekli
Unuttum demiyorum
O kadar büyük bir yalan dökmüyorum kalemimden
Giden gider ve her şey biter Yalan yar, yalan!!!
Kendi yalanımı ele veriyorum
Doğrular saklanırken masala, yanlışlar doldurmasın istiyorum kalan boşluğu
Ki artık susuyorum…
Bir sonu avuçluyorum ellerimle…
Son diyorum… Bitti…
Parantez içlerine bitemedi yazıyorum
Masal parmaklarımın altında son çırpınışlarını gösterirken, büyük ağaçlar gölgesinde eskiyen gün itirafçısı oluyor içimin
''Yaraların sarılmaz, karanlığın artık aydınlığa ulaşmaz''…
Kefareti yok bu acının
Yüzüme astığı hazandan başka duruşu yok
Ertelenemiyor müsaitsizliğimde
Sen şurada dur acım, parça parça edip seni dirhem dirhem yaşayacağım cümleleri kabul görmüyor kaçışta
Ne garip, mutluluğum kolayca bırakılıyor yaşanılacağı tarih belli olmayan bir satıra…
Yine yarımım Nasılsın deme yar
Düşlerimin şah damarını kesiyorum bu sonla
Bir son kadarım Ağrılı, acılı, sancılı son çırpınışlarım…
Bir şehrin dar sokaklarında yazıyor adım
Hadi çiğne harflerimi, geriye bıkmadan seni yazan ben kalmasın yar
Ne seni yorsun artık tükenmeyen yazılışların; ne de beni benden etsin her defasında…
Ben hiç bitmeyecek bir masalı yazacak kadar cesurluk gösterirken varlığımda, neden hep cesaretsizlik düştü ki payıma?
Yalandı… Bilmedin yar!
Varsın bana kalsın cesaretsizliğin yüzü
Varsın bende kalsın sustuklarım
Ne faydası var ki konuşmaların?
Karanlığımdayım… Kimse ışık sunmasın
Az daha gelmeyin, ölmeyi becereceğim bu kez…
Yutkunacağım ölümün en koyu halini
Öyle ya her renkten önce karaydım ben
Düştüm, kanadım masal yazınca; kırmızıyı öğrendim
Acıdım, susmadan ağladım; şeffaflığı öğrendim
Düş kurdum; pembeyi bildim
Seneler geçti üstümden; toz rengine kuşandım
Sonbaharda düştüm yere; sarardım
Ama ben hep karaydım
Gözlerimden damlayan siyahlarda düşümü ağladım
Masalsı sayıklamalarımdayım
Bilmediğin aralıkta, duymayacağın çığlıkta son/baharlaşıyorum
Yeni bir uykusuzluk kuşanıyorum gözlerime
Kırıklarımı toplayıp bütünleştiremiyorum
Adını saklıyorum hafızamın bir yanlarına
Nerdesin?
Ne önemi var yar
Düştesin…
Gider ayak ne demeli sana yar
Yirmi dokuz harften kurulma en güzel düştün dünyama
Adından anlamlı değil hüznün tanımı bana
Üç heceydin satırlarda can buluşunda
Seni yazmak için kendimi bile silebilirdim yar
Ben şiirsi bir ağlayışla otururken masalın kıyısında, bilmediğine döktüğüm yaşları toplamalıyım bu sonda…
Yar! Hayat cümlemin bozuk imlası…
Yar! Adımı unuttuğum adını yazmaktan…
Yar! Masalsı düş…
Yitme bu şehrin büyük yalnızlıklarında
Dağ gibi devrilirken ben harflerin musallasına, bil ki haykırışlarımda kanatlanıp savrulacaksın rüzgârlarda, boğazın bir kıyısından diğer bir kıyısına…
Yollar parçalarken adımı, asılsız bir ihbardan sorgulanıyor asudeliğim
Bir mermi düşüyor alfabeme, delik deşik oluyor harflerim
Yokuşlar çıkıyorum, inişleri olmayan
Taşlara takılıp yuvarlanmaktan bıkmıyorum
Adını intihar koyuyorum yaşamanın
Cam kenarlarında nereyi gördüğümü bilmeden bakıyorum
Yağmur çarpıyor yüzüme ve toprak kokusu bulaşıyor kalemime
Geldiğim yere yüzümü dönüyorum
Toprağın alnından öpüyorum
Bir şarkısı yok masalın; duyulduğunda hatıra geleceği
Sözleri de bitiyor ya şimdi… Ne desem boş…
Ne desem sürükleniyor zifiri karanlıkta
Hiç bir sözün faydası olmasa da bu sona, bunca yazılmışlığın ardında bir son çizmeli dedim masala…
Bir cellâda gülümseyecek kadar özlemek ölümü, ne demek bilir misin yar?
Bir son yazarken sonunu çizmek yaşam haritana…
Ah-u zar! Ne dem diner gözümdeki yaşlar?
Diyebilir misin ki geçecek?
Diyebilir misin ki masallar unutulur, biter, yok olur…
Desen ki inanır mıyım artık?
Bahar tükendi; sonbahar geldi Dalından düştü masal…
Yapsam bozulmayacak; bozulsa yapılmayacak kadar darmadağın tüm hayaller
Bu sonu bırakıyorum ellerine Yar
İster sakla, ister yırt at
Masal sonlarında üç büyük elma düşer bilirsin
Birincisi sana, ikicisi sana, üçüncüsü de sana olsun
Masaldan kendime pay ayırmadığım gibi bu son da düşmesin payıma…
Bu sona bir kalem feda ettim Yar
Al götür kendini satırlarımdan…
Ve Yarenliğim gider ve masal biter Yar
Unutma! Hep içime yazılacaksın
İçimde yazılacaksın…
Canımın içine değil, içimin canına yazılacaksın yar!!!
|